Η Γαλλία παραδοσιακά έχει υπάρξει το εργαστήρι των ιδεολογικών και πολιτικών καινοφανών τάσεων και νέων παραδειγμάτων στην Ευρώπη.

Κάποιοι ακόμα, ίσως, θυμούνται τον Benoit Hamon, τον σοσιαλιστή υποψήφιο για την Προεδρία, ο οποίος τελικώς κατέγραψε το χαμηλότερο στην ιστορία ρεκόρ για τους Σοσιαλιστές στις γαλλικές προεδρικές και βουλευτικές εκλογές. Ο Hamon ξεκίνησε τώρα μια φάση διαβούλευσης για τη νέα του κίνηση, που ονομάζεται Mouvement du 1er juillet (M1717), για να γίνει κόμμα μέχρι τον Δεκέμβριο. Μια ακόμα νέα κίνηση στα αριστερά.

Μήπως, όμως, είμαστε στην εποχή των Κινήσεων; Ο Hamon και ο Jean-Luc Melenchon επιθυμούν να δημιουργούν δυναμική μέσω κινήσεων. Είναι δυνατόν αυτό μόνο και μόνο επειδή τα παραδοσιακά κόμματα δεν έχουν βρει ακόμα τη θέση τους στον κόσμο του Macron ή σημαίνει κάτι βαθύτερο;

Η αριστερά έχει τεμαχιστεί – οι Πράσινοι και οι Κομμουνιστές σχεδόν εξαφανίστηκαν από τη σκηνή και οι Σοσιαλιστές υπέκυψαν στις βαθιές εσωτερικές διαιρέσεις τους. Στα δεξιά, το Εθνικό Μέτωπο αποδυναμώνεται και αυτό από εσωτερικές διαμάχες, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι Δεξιοί εξακολουθούν να ψάχνουν ποιοι είναι σε αυτό το νέο πολιτικό τοπίο. Οι εκλογές για νέο πρόεδρο τους είναι σίγουρα μια ευκαιρία να σηματοδοτήσουν μια νέα αρχή. Αλλά η τρέχουσα συζήτηση για το αν θα αποκλειστεί ή όχι ο Edouard Philippe ή άλλοι που εντάχθηκαν στην κυβέρνηση Macron ως μέλη του κόμματος είναι ενδεικτική της πολιτικής μυωπίας των Δεξιών.

Οι Ρεπουμπλικανοί παραμένουν διχασμένοι ως προς το πολιτικό τους αφήγημα και πρέπει ακόμα να βρουν έναν τρόπο να αντιταχθούν στην Κυβέρνηση χωρίς να γίνουν καρικατούρες.

Όλα φαίνεται να προέρχονται από το Macron και να επιστρέφουν πάλι σε εκείνον. Το Κίνημα του είναι η δύναμη, αλλά και Αχίλλειος πτέρνα του. Είναι ένα κίνημα με μεγάλη φιλοδοξία και πολλή θέληση, αλλά ασαφές ακόμα στην αποστολή του. Μια σταθερή δημοκρατία χρειάζεται μια υγιή Αντιπολίτευση και αυτό ακόμα είναι το ζητούμενο στη Γαλλία. Όχι όμως, μόνο εκεί. Η πολιτική όσμωση που δημιουργήθηκε σε πολλές χώρες της ΕΕ εξ ανάγκης μέσα στην κρίση, δημιούργησε νέες συνθήκες και ομοιογενοποιήσεις πολιτικών χώρων ξένων μεταξύ τους. Έχουμε υπογραμμίσει και στο παρελθόν ότι η πολιτική των διαχωριστικών γραμμών της τριακονταετίας 70-00 δεν υφίσταται πλέον. Οι γέφυρες χτίζονται ή γκρεμίζονται μέσω νέων Κινήσεων που χωρίς να αποτελούν κόμμα με την παραδοσιακή έννοια λειτουργούν πότε ως φυγόκεντρες δυνάμεις διασπώντας χώρους και πότε σαν συγκολλητική ουσία δημιουργώντας νέους χώρους. Αυτή η διάσταση των Κινήσεων δεν έχει γίνει αντικείμενο ευρύτερης προσοχής ούτε στην ΕΕ ούτε στην Ελλάδα.

Από το δελτίο Πολιτικής ανάλυσης  του ΔΙΚΤΥΟΥ για την Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη.

Ολόκληρο το δελτίο