Το γέλιο του Π.Πολάκη τη στιγμή που ο Π.Πικραμμένος με τρεμάμενη, λόγω φόρτισης, φωνή υπερασπιζόταν την υπόληψή του από το βήμα της Βουλής, από μια εντελώς αστήρικτη κατηγορία εναντίον του, ήρθε να υπενθυμίσει σε όσους έτειναν να το ξεχάσουν, τι εκπροσωπεί ένα σημαντικό τμήμα του ΣΥΡΙΖΑ: Τον αμοραλισμό, τον κυνισμό, το μίσος, τον διχασμό και την περιφρόνηση στις δημοκρατικές αρχές.

Η πιστή εφαρμογή του μνημονίου, η εγκατάλειψη ακραία ουτοπικών θέσεων και οι φωτογραφίες του κ.Τσίπρα στις συνόδους των Ευρωπαίων σοσιαλιστών, κάνει πολλούς να μιλούν για τη σοσιαλδημοκρατική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ.

‘Ομως ο  πυρήνας των αντιλήψεων των κυβερνώντων, όπως καταγράφεται στις δηλώσεις τους και ο τρόπος άσκησης της εξουσίας, απέχουν παρασάγγας από τις βασικές αρχές της φιλελεύθερης δυτικής δημοκρατίας και εξακολουθούν να παραπέμπουν στα ολοκληρωτικά καθεστώτα της ανατολικής Ευρώπης.

“Η Δημοκρατία δεν πρέπει να είναι θεσμός που εξισορροπεί συμφέροντα και αποκοιμίζει συνειδήσεις, αλλά εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών” είχε δηλώσει στις 25 Νοεμβρίου ο Αλέξης Τσίπρας. Ετσι αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία ο πρωθυπουργός μιας χώρας-μέλους της Ε.Ε. Ως εργαλείο επιβολής της θέλησης των πολλών στους υπόλοιπους. Ο ορισμός της ολοκληρωτικής λογικής. “ Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι στην κυβέρνηση αλλά δεν έχει την εξουσία¨ δήλωνε ύστερα από λίγο καιρό η σύζυγός του.

Αυτά που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, δεν αποτελούν κάποια ευκαιριακή επιλογή, αλλά υπηρετούν το στρατηγικό σχέδιο των κυβερνώντων να οικοδομήσουν το δικό τους κράτος. Γι΄αυτό επιτίθενται στη Δικαιοσύνη, προσπαθούν να ελέγξουν τα ΜΜΕ, (“την αντικειμενικότητα των ειδήσεων ελέγχει το κράτος” είχε πει υπουργός) καταλύουν τις ανεξάρτητες αρχές, θέλουν δικό τους άνθρωπο στην Τράπεζα της Ελλάδος. “Όσοι είναι αθώοι πρέπει να αποδείξουν την αθωότητά τους” δηλώνει ο Υπουργός Εξωτερικών αμφισβητώντας τη βασικότερη αρχή ενός κράτους δικαίου που είναι το τεκμήριο της αθωότητας. Ο αναπληρωτής Υπουργός Υγείας καλούσε πριν από λίγο καιρό σε “φτύσιμο και δημόσιο ξεφτίλισμα” για την Μιράντα Ξαφά.

Ο Αλέξης Τσίπρας, δεν χυδαιολογεί. Μιλάει πολιτικά. Το ίδιο και οι περισσότεροι υπουργοί. Τη βρώμικη δουλειά την έχουν αναλάβει στενοί συνεργάτες του πρωθυπουργού : ο διευθυντής του γραφείου τύπου του, ο επικεφαλής του στρατηγικού σχεδιασμού του, ο αναπληρωτής υπουργός Υγείας. Οι χυδαιολογίες του κ.Πολάκη δεν έχουν αποδοκιμαστεί ούτε μια φορά. Κι έχουν μεγάλο κοινό (για όσους απορούν για τα ποσοστά που διατηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ). Σημαντικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, διέπεται από ολοκληρωτικές αντιλήψεις

. Δεν ανέχεται την αντίθετη άποψη, εξακολουθεί να υμνεί αυταρχικά καθεστώτα, δεν αντιλαμβάνεται καν τι σημαίνει τεκμήριο αθωότητας. Υπάρχουν δηλώσεις κυβερνώντων που δύσκολα τις ξεχωρίζεις από εκείνες της Χρυσής Αυγής. Η συνάντηση στις πλατείες των “Αγανακτισμένων” πριν από κάποια χρόνια, στο δημοψήφισμα και σε πολλές ψηφοφορίες στη Βουλή δεν είναι σύμπτωση. Συμπεριφορές “τύπου Πολάκη” εκφράζουν πλήρως σημαντική μερίδα πολιτών.

Με πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διαφωνείς, όμως ο διάλογος όσο έντονος κι αν είναι, γίνεται σε πολιτική βάση. Αυτό που εκπέμπεται όμως ως κυρίαρχη άποψη, δεν έχει να κάνει σε τίποτα με τις ιδέες της ανανεωτικής αριστεράς, ούτε φυσικά με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατίακαι τη φιλελεύθερη δημοκρατία.

Η διολίσθηση στον αυταρχισμό δεν αποτελεί μόνο ελληνικό φαινόμενο.  Σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες με ισχυρή δημοκρατική παράδοση, ψηφίζουν ακροδεξιούς. Το μίσος, η  ισοπέδωση, ο επιθετικός λόγος από περιθωριακός γίνεται κυρίαρχος. Οι φιλελεύθερες δημοκρατίες αμφισβητούνται. Kάποιοι υποστηρίζουν ότι έχουμε μπει σε μια εποχή “δημοκρατικής ύφεσης”.

Στο πρόσφατο βιβλίο τους “How Democracies Die” που έχει γίνει  best seller, οι καθηγητές του Harvard, Steven Levitsky και  Daniel Ziblatt εξηγούν ότι οι δημοκρατίες δεν καταλύονται μόνο με πραξικοπήματα αλλά και με την εκλογή αυταρχικών ηγετών, που διαβρώνουν σταδιακά τους δημοκρατικούς θεσμούς. Στην Ελλάδα που οι θεσμοί δεν ήταν ποτέ εξαιρετικά ισχυροί, ο κίνδυνος αυτός γίνεται ακόμη μεγαλύτερος. Η αντίσταση σε τέτοιες πρακτικές, η υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών, της διάκρισης των εξουσιών και των βασικών αρχών του κράτους δικαίου οριοθετούν σε μεγάλο βαθμό και τα πολιτικά μέτωπα σήμερα αλλά και τα προτάγματα του αύριο.

thetoc.gr