Η Τουρκία, όπως παρατηρούμε τουλάχιστον την τελευταία δεκαετία, αλλά σίγουρα τα τελευταία 7 χρόνια, είναι διχασμένη. Κομμένη ακριβώς στη μέση.
Στις εκλογές φαίνονται έτσι τα ποσοστά.
Η πραγματικότητα διαφορίζει κάπως την εικόνα…
Είναι δύο οι βασικές πηγές που χωρίζουν την Τουρκία.
Απ’ τη μια μεριά είναι η Σουνίτικη παράδοση, είναι τα κατάλοιπα των αράβικων επιλογών, που στέκουν επάνω και τους επικαθορίζουν και αντιδρούν με τους τρόπους που έχουμε δει να αντιδρούν και αυτοί πρέπει ναι είναι κοντά στο 50% με 55% του τούρκικου λαού.
Αυτός είναι ο Ερντογάν και το ΑΚΡ αλλά και ο κόσμος του ΜΗΡ, όπως όμως και αρκετοί του ΙΙΡ…Αυτοί είναι σχεδόν στο σύνολο τους οι κούρδοι, που στηρίζουν και όλες τις εθνικιστικές επιθέσεις του προέδρου…
Στο υπόλοιπο 45% με 50%, μπορούμε να μετρήσουμε, όλους τους υπόλοιπους πολίτες, τους διανοούμενους, τους πάλαι ποτέ αριστερούς, τα εκσυγχρονιστικά τμήματα της τούρκικης κοινωνίας και αυτούς, που η ματιά τους βλέπει, προς μια Ευρωπαϊκή προοπτική. Κι εδώ η Ευρώπη, πρώτα και κύρια, έχει την ευθύνη για το ότι αυτή η προοπτική, άρχισε να φθίνει με τρόπο που δεν έπρεπε.
Κάποια στιγμή, τη στρατηγική της Ευρώπης για την Τουρκία, τις αθλιότητες του φανατικού Γάλλου Προέδρου, εναντίον της Ευρωπαϊκής προοπτικής της Τουρκίας, που ξεσήκωνε τον κόσμο με τρόπο δυσσεβή και παράνομο, καιρός είναι να το συζητήσουμε νηφάλια και όχι με τον αλαζονικό τρόπο που έχουν μάθει όλοι να συζητούν…
Μέσα σ’ αυτό το ποσοστό φυσικά συμπεριλαμβάνονται και τα 25 εκατομμύρια των Αλεβιτών…
Παράνομοι, στην κυριολεξία στο Τουρκικό κράτος, γιατί αυτοί έχουν άλλον πολιτισμό, αυτοί έχουν άλλη προοπτική, αυτοί βλέπουν τελείως διαφορετικά τη μουσουλμανική και τουρκική τους ταυτότητα…
Επειδή δε εμείς, υποτίθεται είμαστε λάτρεις της διαλεκτικής, θα έπρεπε να αναρωτηθούμε, γιατί τόσα χρόνια η Ευρώπη δεν προσπάθησε να ανοίξει διάλογο με τον πληθυσμό αυτό.
Και εκείνος ο βλάκας που κατέστρεψε μέσα σε μια νύχτα το άνοιγμα που οι Γερμανοί επιχειρούσαν να πετύχουν επί τρία συναπτά χρόνια, δεν ζήτησε ποτέ συγγνώμην ούτε και πρόκειται φυσικά, διότι είναι κοντός…
Ακόμη και τώρα, με το πελώριο πρόβλημα των προσφύγων, βλέπουμε την Ευρώπη να παρακολουθεί αποχαυνωμένη, το χρήμα και στην γειτονική Τουρκία, να κατευθύνεται σε ΜΚΟ, πολλές φορές και ύποπτου παρόντος και παρελθόντος, υποτίθεται για να μην πάνε τα λεφτά στην μπάνκα του Ερντογάν. Κι όμως οι Αλεβίτες δίνουν μάχες για την επιβίωση σε ανθρώπινες συνθήκες των προσφύγων και των μεταναστών…
Είναι καιρός, η Ευρώπη, μέσα στην αγραμματοσύνη της, να αντιληφθεί ότι στην ανάπτυξη των πολιτικών για τις συνεργασίες, πρέπει να διακρίνει, με ενάργεια, ποιοι είναι οι εχθροί και φίλοι του λαού, που έλεγε κάποτε και ο Λένιν και όχι να προσφεύγει σε τεχνάσματα ύποπτα και υποβολιμαία, όπως κάνει μέχρι τώρα.
Ναι το κίνημα διαλόγου καταρχάς με τους Αλεβίτες, είναι απολύτως αναγκαίο να ανοίξει, αύριο κιόλας.
Είμαστε υποχρεωμένοι να συζητήσουμε με αυτούς, που βλέπουν μπροστά τους την Ευρώπη.
Ίσως τότε αρχίσουν πολύ πιο καθαρά να φαίνονται οι εχθροί και οι φίλοι αλλά κυρίως θα αρχίσουν να διαμορφώνονται νέοι συσχετισμοί και εντός Τουρκίας.