Οι επέτειοι στη χώρα μας γιορτάζονται συνήθως με παρελάσεις. Η σημερινή θα μπορούσε να γιορτάζεται και με χορούς στο Σύνταγμα. Αν αφήσουμε ωστόσο τα πανηγύρια στην άκρη η επέτειος του δεύτερου μεγάλου ΟΧΙ που είπε ο ελληνικός λαός μέσα σε έναν αιώνα και που οι μάγοι της κάλπης μετέτρεψαν σε ΝΑΙ, δεν μπορεί παρά να μας θυμίζει τη μέρα που άρχισε και επίσημα το ξήλωμα του αντιμνημονιακού παραμυθιού της «πρώτη φορά» αριστεράς. Στην παραδοχή αυτή οφείλονται μάλλον και τα δάκρυα όσων επιλέγουν να τιμήσουν τη μέρα αυτή κλαίγοντας.
Και επειδή η λαϊκή μνήμη κονταίνει, με τη βοήθεια και της λαϊκίστικης ρητορικής, η επέτειος αυτή είναι μια καλή ευκαιρία για να μην ξεχνάμε τις δύο ανεπανόρθωτες σχεδόν ζημιές που προξένησε στη χώρα η συριζανελική συγκυβέρνηση. Το πρώτο ότι και η Αριστερά χρησιμοποίησε τα ίδια ακριβώς δοκιμασμένα μέσα, το ψέμα για να έρθει στην εξουσία και την κωλοτούμπα για να παραμείνει σ’ αυτήν. Το «αποστομωτικό» άλλωστε επιχείρημα των στελεχών της είναι ακριβώς αυτό. «Και οι άλλοι τα ίδια έκαναν».
Η δεύτερη ζημιά είναι η ίδια η σύνθεση της συγκυβέρνησης, η νομιμοποίηση και μάλιστα με τον πιο χυδαίο και αλαζονικό τρόπο της ακροδεξιάς ιδεολογίας και πρακτικής – «έχουμε πολλή δουλειά ακόμα, Πάνο» – στο ανώτατο κυβερνητικό επίπεδο.
Καλό και χρήσιμο, για τους ίδιους και τον τόπο, θα είναι να τα ξαναθυμηθούν αυτά όσοι γλυκοκοιτάζουν προς την κατεύθυνση του «προοδευτικού μετώπου» που προετοιμάζεται να διαδεχθεί το «αντιμνημονιακό μέτωπο» της τελευταίας τετραετίας. Γιατί στην ουσία θα πέσουν στην παγίδα ενός νέου λαϊκίστικου μετώπου που δεν στοχεύει παρά στην παραμονή της ίδιας παρέας στο Μαξίμου