Στο σχολείο όπου τα παιδιά κάνουν 35 ώρες μάθημα την εβδομάδα [ότι κάνουν Αρχαία, Λατινικά και Θρησκευτικά και όχι Αγγλικά, Υπολογιστές και η εκπαίδευση για την Πολιτική υποβαθμίζεται συνεχώς είναι άλλη ιστορία] υπηρετούν μερικές χιλιάδες εκπαιδευτικοί. Η κυβέρνηση αποφάσισε να μονιμοποιήσει φύλακες και καθαριστές και να κάνει τους εκπαιδευτικούς ωρομίσθιους αντί για το ανάποδο. Λογικό. Φύλακες και καθαριστές ήταν η γροθιά για την επικράτηση της πρώτη φορά αριστεροδεξιάς και της πρώτη φορά δεξιοαριστεράς.

Έλα όμως που ακόμη και στο σχολείο αυτό η κυβέρνηση θεωρεί ότι οι 35 ώρες μάθημα την εβδομάδα δεν επαρκούν! Έτσι εκτιμά ότι το κάθε παιδί πρέπει να κάνει άλλες τρεις-πέντε ώρες μάθημα την ημέρα σε κάποιο φροντιστήριο, που κατά την κυβέρνηση [όπως λέει ο υπουργός της] καλύπτει τα κενά και τις ανεπάρκειες των σχολείων. Ακόμη και σε ιδιωτικό να πας, πρέπει να πας και φροντιστήριο.

Έτσι το παιδί πρέπει να κάνει οκτώ-δέκα ώρες μάθημα την ημέρα και μάλιστα οι πέντε σε μία απαξιωμένη εκπαίδευση. Θα μου πείτε, αφού θεωρεί ότι προτεραιότητα είναι οι φύλακες και οι καθαριστές και όχι οι εκπαιδευτικοί, τι περιμένεις; Δέκα ώρες μάθημα και προετοιμασία για αυτές μετατρέπουν το παιδί σε ζόμπι. Αφού δεν έχει καμία άλλη δραστηριότητα. Αφού κοιμάται μέσα στην τάξη και αντιδρά στη νουθεσία του εκπαιδευτικού αναπαράγοντας τη θέση της κυβέρνησης. Το φροντιστήριο του χρειάζεται, για να πετύχει. Το σχολείο είναι κάτι σαν πάρεργο.

Η “λαϊκή οικογένεια”, που στέλνει υποχρεωτικά το παιδί της στο σχολείο, ονειρεύεται το πτυχίο γιατρού, μηχανικού, δικηγόρου που θα ανοίξει το μέλλον. Έτσι επενδύει τα χρήματά της [φυσικά αρνείται να πληρώσει για τη συντήρηση των υποδομών: Πρέπει να πληρώσουν οι πλούσιοι] σε αυτό που αυτή ακολουθώντας την κυβέρνηση θεωρεί σημαντικό. Πληρώνει φροντιστήρια, ιδιαίτερα, ξένες γλώσσες δαπανώντας ιδιωτικά όσα περίπου δαπανούμε δημόσια για κάθε παιδί.

Αντί να ασχοληθεί με την ποιότητα της εκπαίδευσης, δηλαδή να φροντίσει το παιδί της να μορφωθεί στο σχολείο και να μη χρειάζεται να μετατραπεί σε ζόμπι, πιέζει να επωφεληθεί από την κατάσταση. Δεν κατανοεί φυσικά ότι η επένδυσή της [20.000-40.000 κοστίζει πρακτικά η προετοιμασία για την εισαγωγή στο πανεπιστήμιο] θα πάει χαμένη. Αφού ο πληθωρισμός εν δυνάμει επαγγελματιών ρίχνει την προσδοκώμενη τιμή. Αναρωτιέμαι: Όταν η στοιχειώδης οικονομική θεωρία λέει ότι, όταν ανεβαίνει η προσφορά [δηλαδή παράγονται περισσότερα], πέφτει η τιμή [δηλαδή το προσδοκώμενο όφελος] και, όταν ανεβαίνει η τιμή, πέφτει η ζήτηση θέλει πολύ μυαλό να καταλάβει κανείς ότι πρέπει να μειωθεί η παραγωγή πτυχιούχων;

Γιατί η επένδυση που κάνει η “λαϊκή οικογένεια” αλλά και εμείς οι λίγοι που πληρώνουμε φόρους τελικά πάει χαμένη. Από τους 3.500 πτυχιούχους παιδαγωγικών τμημάτων, που μας κόστισαν δημοσίως 70 εκατομμύρια (και άλλα τόσα ιδιωτικά), θα οδηγηθούν στην πρόσληψη το πολύ 500. Δηλαδή η επένδυση μας αποδίδει για το 15%! Περαστικά μας. Ας ασχοληθούμε με το σύστημα εκλογής πρύτανη στα πανεπιστήμια.