Είναι πράγματι έτσι; η οι απανωτές εκλογικές αποτυχίες του SPD στη Γερμανία είναι ένα πρόσκαιρο φαινόμενο;Σύμφωνα με το «Πολίτικο» η παραδοσιακή βάση των ψηφοφόρων των Σοσιαλδημοκρατών δεν υπάρχει πια.
Δεν υπάρχουν οι χειρώνακτες, ανειδίκευτοι εργάτες που δούλευαν στα εργοστάσια και ψήφιζαν το SPD. Η κοινωνία έχει αλλάξει ριζικά και σύμφωνα με τον πολιτικό αναλυτή Γιαν Ρόβνι αυτή η κατηγορία εργατών έχει σχεδόν εξαφανιστεί σε όλη τη δυτική κοινωνία.
Το βιοτικό επίπεδο έχει ανέβει στα κράτη – μέλη της ΕΕ, σήμερα η πλειοψηφία κατοικεί σε σπίτια που έχουν το δικό τους μπάνιο. Η παραδοσιακή εργατική τάξη των περασμένων δεκαετιών έχει συρρικνωθεί ενώ έχει αυξηθεί αισθητά το ποσοστό των μορφωμένων, αστών ψηφοφόρων.
Αυτή είναι μία από τις αιτίες για την κατάρρευση των σοσιαλδημοκρατικών και σοσιαλιστικών κομμάτων σε όλη την Ευρώπη ( βλ. Γαλλία, Γερμανία , Ιταλία).
Η διαχωριστική γραμμή δεν χαράσσεται πια στο πλαίσιο αριστερά – δεξιά με βάση κοινωνικοοικονομικά κριτήρια αλλά καθορίζεται από τα ζητήματα ταυτότητας και πολιτισμού.
Στο μυαλό των γερμανών ψηφοφόρων οι Πράσινοι αποτελούν πια τη σοβαρή απάντηση, τη σοβαρή εναλλακτική λύση απέναντι στο ξενοφοβικό, ακροδεξιό κόμμα Εναλλακτική για τη Γερμανία.
Είναι οι μόνοι λέει η 45χρονη Ντόρις Λάνγκερ που έχουν φιλελεύθερη πολιτική στο ζήτημα των προσφύγων και κάνουν πράξη αυτό που είπε η Άνγκελα Μέρκελ «Μπορούμε να το κάνουμε».
Είναι γεγονός πως σε αυτή τη χρονική συγκυρία, της πόλωσης και της έξαρσης του εθνικισμού κανείς δεν θα περίμενε πως ένα κόμμα που υπερασπίζεται με πάθος τα ανθρώπινα δικαιώματα, που είναι υπέρ των ανοιχτών συνόρων στο προσφυγικό, που μάχεται για την προστασία του περιβάλλοντος θα σάρωνε στη Γερμανία, τόσο σε επίπεδο τοπικών εκλογών όσο και δημοσκοπικά.
Αυτή τη στιγμή οι Πράσινοι συγκεντρώνουν 24% και είναι δεύτερο κόμμα μετά τους Χριστιανοδημοκράτες της Άνγκελα Μέρκελ που βρίσκονται στο ιστορικά χαμηλό 27%.
H άνοδος των Πρασίνων δεν θα ήταν εφικτή φυσικά αν δεν είχε καταρρεύσει το SPD. Στη γενέτειρα της Σοσιαλδημοκρατίας, τη Γερμανία , το SPD κράτησε για περισσότερο χρονικό διάστημα τη δύναμη του από ότι τα άλλα αδελφά κόμματα προς αυτό της Ευρώπης .
Και κατά μια ερμηνεία υπήρξε θύμα της ίδιας του της επιτυχίας.
Το γερμανικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα είναι το αρχαιότερο κόμμα της Γερμανίας. Από το 1890, όταν πήρε και το σημερινό του όνομα, μέχρι σήμερα μόνο μία φορά είχε πέσει κάτω από το 20%, το 1933. Λίγο αργότερα οι Ναζί απαγόρευσαν το SPD.
Το κόμμα αυτό κυριάρχησε στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας για περισσότερα από 70 χρόνια, όπως όμως εξηγεί η Ούρσουλα Μινχ, διευθύντρια της Ακαδημίας Πολιτικής Εκπαίδευσης στο Τούτζινγκ της Βαυαρίας, η εκλογική βάση του SPD δεν συγχώρεσε ποτέ τη στροφή του σε φιλελεύθερες οικονομικές πολιτικές.
Οι γερμανοί ψηφοφόροι του SPD όπως και οι βρετανοί του Εργατικού κόμματος δεν συγχώρεσαν ποτέ στο Γκέρχαρντ Σρέντερ και στον Τόνι Μπλέρ αντίστοιχα, το γεγονός ότι υιοθέτησαν οικονομικές πολιτικές φιλικές προς τις αγορές ενώ προχώρησαν σε δραστικές περικοπές του κράτους κοινωνικής πρόνοιας. Και τώρα τιμωρούν το κόμμα τους .
Μετά την κρίση του 2008 το πολιτικό σκηνικό άρχισε να αλλάζει δραματικά. Οι ψηφοφόροι άρχισαν σταδιακά να εγκαταλείπουν τόσο το SPD όσο και το CDU/ CSU ( χριστιανοδημοκράτες /χριστιανικοινωνιστές ) και να στρέφονται προς τους Πράσινους ( die Grunen ) και το ακροδεξιό, ρατσιστικό Εναλλακτική για τη Γερμανία ( AfD).
Η Μίνχ εξηγεί πως σήμερα τα ερωτήματα είναι διαφορετικά και αφορούν στο πως βλέπει ο κόσμος τη μετανάστευση , αν πιστεύει πως έχει χάσει ή έχει κερδίσει από την παγκοσμιοποίηση, αν δέχεται τις πολυπολιτισμικές κοινωνίες ή τις θέλεις ομοιογενείς και κλειστές .
Σε ολόκληρη την Ευρώπη μία νέα δεξιά αναδύεται. Η δεξιά του Όρμπαν, του Σαλβίνι, του κόμματος της Ελευθερίας στην Αυστρία και του Νόμου και Δικαιοσύνης στην Πολωνία.
Η νέα αριστερά όμως αγωνίζεται να βρει το χώρο της, παλεύει να βρει τα πατήματα της.
Το μόνο βέβαιο είναι πως η Σοσιαλδημοκρατία δεν αντιπροσωπεύει αυτή τη νέα αριστερά. Ούτε στη Γερμανία ούτε στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Νέα κόμματα αναδύονται που προσπαθούν να καλύψουν αυτό το κενό όπως το En Marche του Εμανουέλ Μακρόν και στην περίπτωση της Γερμανίας ένα παλιό κόμμα με νέα σκέψη , με σύγχρονο βλέμμα και προοδευτικές πολιτικές παίρνει τη θέση αυτή και είναι οι Πράσινοι.
Αν δεν πρόκειται για πρόσκαιρο φαινόμενο τότε η άνοδος του κόμματος die Grunen , θα αλλάξει το πρόσωπο της γερμανικής αριστεράς και θα περάσει το μήνυμα πως το νέο δεν χαρακτηρίζεται μόνο από το λαϊκισμό στη σημερινή Ευρώπη αλλά έχει και ένα σύγχρονο, προοδευτικό πρόσωπο.