Η μεταπολιτευτική αυτοδιοίκηση ήταν ένα φιλόδοξο σχέδιο που ξεκίνησε από τις αρχές της δεκαετίας του 80 από μια ομάδα, με σημαντική προετοιμασία, υπό τον αείμνηστο Γ. Γεννηματά . Όσοι είχαμε την τύχη να πάρουμε μέρος σ αυτή την προσπάθεια αναλογιζόμαστε πως μια σοβαρή προσπάθεια μπορεί τελικά να καταλήξει στο αντίθετό της. Σε μια καρικατούρα δηλαδή αποκεντρωμένου διεφθαρμένου κράτους «κοντά στον πολίτη»….
Επικροτήσαμε τις ρηξικέλευθες προσπάθειες των Γ.Καμίνη και Γ. Μπουτάρη την προηγούμενη τετραετία να θέσουν με διαφορετικό τρόπο το αίτημα της τοπικής αυτοδιοίκησης. Όχι πως δεν υπήρξαν και κάποιοι, δυστυχώς όχι και τόσοι πολλοί, άλλοι αυτοδιοικητικοί στους Δήμους και τις Περιφέρειες που άσκησαν έντιμη διοίκηση και έφεραν σε πέρας ένα αποτελεσματικό έργο. Αξίζει όμως να σημειωθεί ότι σ ετούτες τις εκλογές υπάρχουν σημαντικές πρωτοβουλίες σε πολλούς Δήμους (και σε κάποιες Περιφέρειες) που κινούνται στο πνεύμα των δύο δημάρχων.
Οι δυο δήμαρχοι ο ένας πιο «επιχειρησιακός» ο άλλος πιο «πολιτικός» με τις ιδιαιτερότητες και το βάρος των δύο σπουδαιότερων πόλεων της χώρας διαμόρφωσαν σταθερές που αποτελούν τα σημαντικότερα προοδευτικά κεκτημένα της περιόδου της κρίσης.
Ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης έφερε σε πέρας και με ομαλό τρόπο την απαγκίστρωση της συμπρωτεύουσας από την «τριπλή» συμμαχία των πιο αντιδραστικών εκφράσεων στη χώρα μας και ότι πνέει ένας άλλος άνεμος (και πολιτισμικής)ελευθερίας στην Θεσσαλονίκη.
Στην Αθήνα το έργο του Γ.Καμίνη ήταν πιο πολύπλοκο και πιο δύσκολο. Όσοι ζούμε στις συνοικίες της Αθήνας που υφίστανται το φόρτο της κρίσης (παράνομη μετανάστευση, παρ-εμπόριο, φτώχεια, ανεργία κλπ) γνωρίζουμε την ουσία της δημοτικής παρέμβασης του στην απερχόμενη κολοβή τετραετία.
Αλλά το σημείωμα ετούτο έχει περισσότερο σαν στόχο να επισημάνει κάποια κεκτημένα από την πολιτική παρουσία τους, σε επίπεδο αυτοδιοίκησης και χώρας.
Το πρώτο είναι η επαναφορά στο προσκήνιο της χρηστής διοίκησης και της έντιμης διαχείρισης των δημόσιων υποθέσεων. Την εικόνα αυτή την ζούμε περισσότερο στην Αθήνα λόγω του μεγέθους και του βάρους της πόλης ως πρωτεύουσας. Ακόμα και ως πολιτικά πρόσωπα οι δύο δήμαρχοι διαμορφώνουν μια εικόνα εντελώς διαφορετική από το κυρίαρχο πολιτικό προσωπείο της ύστερης μεταπολίτευσης. Είναι κανονικοί άνθρωποι που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον.
Το δεύτερο είναι η διαρκής και επιτυχής προσπάθεια να γίνει κεντρικό αίτημα η νομιμότητα ως αυταξία στην λειτουργία της χώρας. Η εμμονή του Γ. Καμίνη σε αυτό το ζήτημα συναντάται σε κάθε μεγάλο πρόβλημα που χαρακτηρίζει την κρίσιμη ετούτη την περίοδο. Από την διαχείριση της μετανάστευσης, του λαθρεμπορίου, των διαρκών διαδηλώσεων και καταλήψεων στην πόλη , του ιδιόμορφου εγκληματικού φαινομένου που αποτελεί η Χρυσή Αυγή. Η δύσκολη αυτή προσπάθεια άλλαξε ριζικά την κατάσταση στην καθημερινή ζωή της πόλης. Ανάγκασε και την κυβέρνηση αλλά και το πολιτικό σύστημα να συμπεριφερθούν διαφορετικά.
Το τρίτο είναι ο απογαλακτισμός της αυτοδιοίκησης από τον ευρύτερο εναγκαλισμό (συν-διοίκηση δηλαδή) της νομενκλατούρας (κομματικής, συνδικαλιστικής, μιντιακής, κρατικοδίαιτης «επιχειρηματικότητας») που εμποδίζει και την αυτοδιοίκηση και τη χώρα να επανέλθει στην κανονικότητα. Το πόσο σημαντικό είναι αυτό το ζήτημα φαίνεται από τις προσπάθειες και το λόγο των δύο συντηρητικών υποψηφίων, αλλά και του κ Σακελλαρίδη, να επαναφέρουν κάποιους από αυτούς τους παράγοντες και πάλι στο προσκήνιο. Γνωρίζουν πως χωρίς αυτό το συμπαρομαρτούν σύστημα είναι αδύνατο να σταθούν.
Έσχατο αλλά όχι τελευταίο είναι το γεγονός ότι έφεραν και πάλι στην επικαιρότητα τον προοδευτικό ευρωπαϊκό λόγο στα ζητήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ευρύτερα του πολιτισμού. Είναι πολύ σημαντικός αυτός ο λόγος σε καιρούς που περισσεύει ένας απροκάλυπτος εθνικολαϊκισμός (από Δεξιά και Αριστερά) που φτάνει ως τους ψεκασμένους. Και είναι χαρακτηριστική η προσπάθεια του ανεκδιήγητου Σπηλιωτόπουλου ό οποίος στην προσπάθεια του να ανασύρει τα πιο συντηρητικά ένστικτα της κοινωνίας δεν ορρωδεί προ ουδενός(δημοψήφισμα για το τζαμί κλπ).
Πέραν λοιπόν του σημαντικού τους έργου ως Δημάρχων έφεραν ένα νέο λόγο στην αυτοδιοίκηση και στη χώρα. Ο λόγος του Γ. Καμίνη είτε στην αυτοδιοικητική του είτε στη γενικότερη πολιτική του έκφραση είναι λόγος προοδευτικός απλός, κατανοητός και θέτει με τον πιο σύγχρονο τρόπο το γενικότερο αίτημα της κοινωνίας μας . Είναι ο λόγος που ενώνει μεγαλύτερο εύρος πολιτών , έχει χαρακτηριστικά μιας αναδυόμενης ηγεμονίας που αφορά την ανασυγκρότηση της χώρας.
Από αυτή την άποψη η επανεκλογή των δύο Δημάρχων αλλά και η ανάδειξη σε πολλούς Δήμους (αλλά και Περιφέρειες) συνδυασμών που ενστερνίζονται αυτό το πνεύμα δεν είναι μόνο αυτοδιοικητικό θέμα. Είναι ευρύτερα πολιτικό.