Δεν είναι όλα τα είδη τέχνης τελέσφορα το ίδιο όλες τις εποχές, σε καθεμιά συγχρονικότητα και παρόν. Δεν εκφράζουν ολόπλευρα τη συλλογική φαντασία, ώσπου να τιθασευθούν από τις κοινωνίες και το κράτος, να ροδίσουν ληγμένα, να χαθούν ως τυπικότητες και διδάγματα: έτσι το Έπος, έτσι η Τραγωδία, η Ιστορία, έτσι η Νέα Κωμωδία, έτσι οι τροβαδούροι της Βουργουνδίας, ο Σαίξπηρ, του Μολιέρου το θέατρο, το έπος πάλι, το μυθιστόρημα, η όπερα, ο κινηματογράφος, το σινεμά! Και τώρα; Τα βιντεοπαιχνίδια θα έλεγα, στην αρχή ακόμη θα δούμε!

            Στην ψηφιακή «όλοι μαζί» απομόνωση ας μη φτάσουμε τώρα στους εντέλλοντες καλλιτέχνες, όπως ο δικός μας ο Σολωμός και ο Ύμνος στην Τριπολιτσάς σφαγή. Την κορυφή πώς δεν την  θέλω! Χρειαζόμαστε σημειώσεις, πριν τη Μαύρη Αγορά πριν το Λιμό που έρχεται δίπλα στο λοιμό: ένα μέσο να συγκρουστούμε πριν βυθιστούμε.

            Ας ξεκινήσει η ψυχρολουσία, οι εντάξεις και αποστάσεις: Να πούμε την αλήθεια: ότι στη δυσκολία αυτήν, στην πρωτόγνωρη δοκιμή και δοκιμασία σκιαγραφούνται οι αδικίες: Κάποιοι με μισθό και κάποιοι όχι, κάποιοι με σπίτι, κάποιοι θα δούμε. Κάποιοι τρωγλοδύτες και κάποιοι «αλλιώς», σε λίγο: κάποιοι νέοι, κάποιοι γέροι, κάποιοι δυνατοί ορισμένοι αδύναμοι. Δεν είναι αίτημα η κοινωνική συνοχή αλλά καρπός της δημοκρατίας όπως η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη. Θεμέλιο της προόδου είναι η Αλήθεια και η Κοινή Λογική, η Ατομική μας η Ευθύνη.

Ποιητές και καλλιτέχνες δεν έχουμε να την υμνήσουν. Έχουμε πολίτες να την υπηρετήσουν; ΤΩΡΑ, πριν τη Μαύρη Αγορά πριν το λοιμό τον κάνουμε ΛΙΜΟ! Έλεγχος τιμών και αποδόσεων, πριν φουντώσει το ανάδελφο το προσωπείο μας. Να μιλήσουμε με κάθε τρόπο. Να πούμε προτού Δούμε! Πριν ακούσουμε πάλι τις δικαιολογίες και τους ύμνους: πως κάθε τί κακό εισφέρει και καλό.