Στη λαϊκιστική κοσμοαντίληψη, οι κοινωνίες συγκροτούνται με βάση τη μανιχαϊστική διχοτομία μεταξύ του καλού και του κακού, του «ή εμείς ή αυτοί». Δεν υπάρχουν αποχρώσεις.
Αυτή ακριβώς η προσέγγιση διαπερνά το πρόσφατο τηλεοπτικό σποτ του ΣΥΡΙΖΑ για τα μέσα ενημέρωσης. Δεν πρόκειται για την, συνήθη στις φιλελεύθερες δημοκρατίες, πολιτική κριτική για μια κυβερνητική απόφαση. Είναι η οπτικοποίηση του λαϊκιστικού λόγου, η υποκατάσταση της πολιτικής κριτικής από τη δαιμονοποίηση του αντιπάλου, που εκλαμβάνεται ως εχθρός. Είναι ο πολιτικός μη-λόγος.
Οι δημοσιογράφοι και τα μέσα αναπαριστώνται, μέσω μιας παρωχημένης αισθητικής, ως λήπτες δωροδοκίας από μια κυβέρνηση που μοιράζει εκατομμύρια για να τους υποτάξει. Είναι το «κατεστημένο» που πρέπει να εξοντωθεί. Υποδόρια, μεταδίδει το μήνυμα ότι οι πολιτικοί του αντίπαλοι είναι απατεώνες, μη διστάζοντας να κάνει bullying. Με τον τρόπο αυτό η πολιτική σκηνή μετατρέπεται σε αρένα. Ή τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν, όπως είχε πει ο Αλέξης Τσίπρας.
Βέβαια, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ είχε κυβερνητικές ευθύνες εφάρμοσε ακριβώς αυτά που σήμερα καταγγέλλει. Και πολύ χειρότερα, όπως έχει προκύψει από σειρά αποκαλυπτικών ερευνών.
Είναι ακριβώς η ίδια αντίληψη για τα μέσα ενημέρωσης που χρησιμοποίησε ο Ντόναλντ Τραμπ για να ανέλθει στην εξουσία. Ιδιοποιούμενος την κρίση εμπιστοσύνης για τα μέσα ενημέρωσης σε μεγάλα τμήματα της αμερικανικής κοινωνίας κατάφερε να τα απαξιώσει με τα συνεχή μηνύματα του στο Twitter, προκαλώντας το «Twitterosis», όπως αναλυτικά περιγράφεται στο εξαιρετικό βιβλίο «Trump and the Media», που επιμελήθηκαν οι Boczkowski και Papacharissi.
Πρακτική που ακολούθησε και στην περίοδο που ασκεί εξουσία, με συνεχείς υβριστικές αναφορές σε εφημερίδες, τηλεοπτικούς σταθμούς, μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και προσωπικές επιθέσεις σε δημοσιογράφους που θεωρεί ότι τον αντιπολιτεύονται.
Το ευρύτερο ερώτημα που τίθεται από αυτό το σποτ είναι εάν υπάρχει η δυνατότητα στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αρθρώσει έναν σύγχρονο αντιπολιτευτικό λόγο, με πολιτικά χαρακτηριστικά, αντί να αρκείται στην πολιτική αλαλία και τον ιδεολογικό πρωτογονισμό. Δεν υπάρχει κάποια ασφαλής ένδειξη για τη δυνατότητα μιας τέτοιας εξέλιξης.
Παράλληλα, θέτει στους υποστηρικτές της φιλελεύθερης δημοκρατίας, που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας, το καθήκον να δημοσιοποιήσουν και να τεκμηριώσουν τις πράξεις τους, με διαφάνεια και σθένος, αντί να αμύνονται με αμηχανία.
Πηγή: www.tanea.gr