Υποτίθεται ότι η «κρίση» στα ελληνικά απέκτησε διττή σημασία. Δεν είναι μόνο αυτό που ζούμε· έχει και την άλλη έννοια που προέρχεται από το ρήμα «κρίνω». Λένε επίσης ότι η κρίση είναι και ευκαιρία· να αναλογιστούμε τι κάναμε λάθος όλα τα προηγούμενα χρόνια· να κρίνουμε το παρελθόν και να αλλάξουμε όλα εκείνα που μάς οδήγησαν ώς εδώ.
Αυτά στη θεωρία. Στην πράξη πρέπει να μιλάμε για «κρίση» μόνο στην οικονομική κατάρρευση και τα συμπαραμαρτούντα. Ταυτοχρόνως, πρέπει να δούμε και την ελληνική ακρισία. Τουλάχιστον σε επίπεδο ηγεσιών. Αν παρατηρήσουμε τις αντιδράσεις του πολιτικού συστήματος -όλου του πολιτικού συστήματος: συμπολιτευόμενων κι αντιπολιτευόμενων- επιχειρηματιών, συνδικαλιστών, ΜΜΕ, ακόμη και των μπαχαλάκηδων θα δούμε τις παλιές πρακτικές σε ένα εντελώς νέο τοπίο.
Το κράτος κατέρρευσε κυρίως λόγω των πελατειακών πρακτικών του πολιτικού συστήματος και η κυβέρνηση συνεχίζει να διορίζει σε θέσεις-κλειδιά τους αποτυχημένους πολιτευτές αντί αν ψάχνει τους καλύτερους μάνατζερ. Η αντιπολίτευση συνεχίζει να είναι καθολικώς διαμαρτυρόμενη επί παντός. Ακόμη και ο θάνατος ενός παιδιού -ένα πραγματικά τραγικό γεγονός- δημιούργησε τις ίδιες ακριβώς αντιδράσεις. Σαν να μην έμαθε κανείς τίποτε από τον τραγικό Δεκέμβριο του 2008, οι πρωτοπόροι της «επανάστασης» αναμασούν τα ίδια κλισέ και κάνουν τις ίδιες ακριβώς αναλύσεις· «φόνο» βάφτισε το δυστύχημα ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Γιάννης Μηλιός, «δολοφονία από τη φτώχεια» πλειοδότησε η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ακόμη και οι μπάχαλοι δεν μπορούν να δημιουργήσουν κάτι νέο. Με μαύρο σπρέι ανακύκλωσαν τα παλιά συνθήματα: «19 χρονών, νεκρός. Εκδίκηση».
Βεβαίως, υπάρχουν οι ανόητοι του δόγματος «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση» που θέλουν να δημιουργήσουν τον παλιό «Δεκέμβρη» και γι’ αυτό μιλούν για «Γρηγορόπουλο των αστικών συγκοινωνιών». Θέλουν να τσιγκλίσουν το θυμικό ενός λαού -ειδικά της νέας γενιάς- για να ξαναζήσουν τις ψευδαισθήσεις της «επανάστασης». Αλλά τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως ο κ. Μηλιός, τι δουλειά έχουν να σιγοντάρουν τέτοιες απόπειρες; Τι δουλειά έχουν να καλούν σε μαζική διαδήλωση κατά τη διάρκεια της κηδείας του άτυχου νέου;
Αυτό επιβεβαιώνει ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μαθαίνουν, ούτε σε επίπεδο τακτικής. Πριν από τον Δεκέμβριο του 2008 ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε στους δείκτες αποδοχής των πολιτών· οι δημοσκοπήσεις τον έφερναν δεύτερο κόμμα. Χαϊδεύοντας τα αυτιά των κουκουλοφόρων έχασε εκείνη την κρίσιμη μάζα των κεντρώων που ήθελαν μια άλλου τύπου αλλαγή στο πολιτικό σύστημα. Η πρόθεση ψήφου από το 17% κατρακύλησε στο 4,6% των εκλογών τον Οκτώβριο του 2009.
Οταν, λοιπόν, το πολιτικό σύστημα (ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω στη βραχεία διάρκεια, είναι σημαντικό μέρος του) δεν μπορεί να μάθει από τα παθήματα του πρόσφατου παρελθόντος περιμένουμε κάποια αλλαγή από αυτό; Οχι! Τα κόμματα της συγκυβέρνησης θα συνεχίσουν να διορίζουν όπως παλιά· η αξιωματική αντιπολίτευση θα συνεχίζει τις πρόβες της τάχα μου επανάστασης, όπως παλιά· οι συνδικαλιστές των επιχειρηματιών θα συνεχίσουν τις εκκλήσεις για «λεφτά στην αγορά», όπως παλιά· τα ΜΜΕ θα συνεχίσουν να αναλίσκονται σε κενούς λυρισμούς. Και όλα θα συνεχίσουν όπως παλιά, αλλά πολύ πιο φτωχά..