Στη φάση που βρισκόμαστε, η χώρα εγκυμονεί τη μεταρρύθμισή της. Συντηρητικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς πασχίζουν να εμποδίσουν τη γέννηση του καινούργιου, ενώ εκσυγχρονιστικές δυνάμεις της Δεξιάς και της Αριστεράς πασχίζουν για το αντίθετο. Η έκβαση αυτής της μάχης, θα καθορίσει εν πολλοίς και την τύχη της χώρας. Αν υπερισχύσουν οι δυνάμεις της συντήρησης, η χώρα θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το Ευρώ, με απρόβλεπτες συνέπειες για την ευημερία των πολιτών της, αλλά και τη συνοχή της Ευρωζώνης. Αν πάλι υπερισχύσουν οι δυνάμεις του εκσυγχρονισμού, η χώρα έχει ελπίδες να περιορίσει τα ελλείμματά της και με τη βοήθεια των δανειστών να βγει από το σημερινό αδιέξοδο. Μόνο η τήρηση του προγράμματος των διαρθρωτικών αλλαγών θα μας δώσει τη δυνατότητα της επαναδιαπραγμάτευσης με την τρόικα και θα επιτρέψει τις εκταμιεύσεις του Μηχανισμού Στήριξης, πριν να χαθούν ακόμα μερικές χιλιάδες θέσεις εργασίας, πριν η χώρα να εισέλθει σε ένα οικονομικό και κοινωνικό χάος.

.

Το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα έδωσε ένα αεράκι στα πανιά των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Δύσκολα όμως το αεράκι αυτό θα μπορούσε να σπρώξει το καράβι, χωρίς τη συμμετοχή της Αριστεράς. Η επιλογή του Φώτη Κουβέλη και της ΔΗΜΑΡ, να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση συνεργασίας, έδωσαν στην κοινωνία μια ισχυρή νότα αισιοδοξίας, μια ώθηση. Άλλαξαν το παράδειγμα.

.

Η χώρα προχωράει σε μεταρρυθμίσεις, μπορούμε να δούμε την κεφαλή του εμβρύου να ξεπροβάλλει. Αργά, με ταλαντεύσεις και υπαναχωρήσεις, με δύο βήματα εμπρός και ενάμιση πίσω, αλλά προχωράει. Αλλάζει το τραπεζικό τοπίο, προχωρούν δειλά κάποιες ιδιωτικοποιήσεις, μειώνονται τα δημόσια έξοδα, σχεδιάζονται ανοίγματα των αγορών, προσελκύονται ξένες επενδύσεις, εκτελείται ο προϋπολογισμός. Οικονομικά εγκλήματα κατά του δημοσίου αποκαλύπτονται και θα πάρουν σύντομα το δρόμο της δικαιοσύνης. Αναζητούνται λύσεις στο μεταναστευτικό, έστω και όχι με τον καλύτερο τρόπο. Υπάρχουν βάσιμες ελπίδες να λειτουργήσουν τα πανεπιστήμια, έστω και χωρίς όλες τις αναγκαίες αλλαγές. Δίνεται μάχη για να μην είναι τα νέα μέτρα άδικα και οριζόντια και  να διασωθεί το κοινωνικό κράτος, φτωχότερο μεν, δικαιότερο δε. Κανείς δεν είναι ευχαριστημένος με το αποτέλεσμα, αλλά αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί.

.

.

Σε όλα τα προηγούμενα, η συμμετοχή της ΔΗΜΑΡ είναι καθοριστική. Η κυβερνώσα αριστερά, έστω και χωρίς δικά της πρώτα στελέχη στην κυβέρνηση, βρίσκεται στην καρδιά των εξελίξεων. Έχει  ιδέες και προτάσεις, δίνει άμεσες λύσεις. Η χημεία μεταξύ Σαμαρά και Κουβέλη είναι πολύ ευνοϊκή, η συνεργασία πολύ καλή και αυτό φαίνεται. Η κυβέρνηση, έστω και αργά, παίρνει αποφάσεις. Ο Φώτης Κουβέλης έχει πλήρη συνείδηση του εγχειρήματος και προσπαθεί με συνέπεια να παίξει το ρόλο του, που δεν είναι άλλος παρά η προστασία των αδυνάμων και οι βαθιές, ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Τα πράγματα δεν εξελίσσονται γραμμικά, πώς θα μπορούσαν άλλωστε, και αυτό δίνει την ευκαιρία στους καλοθελητές να «ανακαλύπτουν» σύννεφα στη συνεργασία. Οι παράγοντες της στασιμότητας δεν θα εγκαταλείψουν τα όπλα τους, θεμιτά και αθέμιτα. Ισχυρές δυνάμεις και των δύο άκρων εργάζονται για τη χρεωκοπία της χώρας και την έξοδο από το Ευρώ, συνειδητά ή ασυνείδητα.

.

Οι συνεχείς και συχνά αήθεις επιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ προς τη ΔΗΜΑΡ, έχουν αποδέκτες τους οπαδούς και τα μέλη του. Οι ψηφοφόροι του αντιλαμβάνονται ότι το ψωμί τους και η τύχη της χώρας, εξαρτώνται και από τις πολιτικές επιλογές της ΔΗΜΑΡ και όχι του δικού τους κόμματος, το οποίο φρόντισε να  αποποιηθεί των ευθυνών του. Στο ΣΥΡΙΖΑ φοβούνται ότι υπάρχει πιθανότητα η ΔΗΜΑΡ να ηγεμονεύσει στο χώρο της κεντροαριστεράς, μετατοπίζοντας έτσι τον πόλο προς τα αριστερά, εκεί όπου τέμνεται με τη δική του σφαίρα επιρροής. Όσο περνάει ο καιρός, οι πολίτες εμπεδώνουν ότι η λογική του «δεν πληρώνω γενικά», που απετέλεσε τη ναυαρχίδα της ιδεολογικής σκευής του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ατελέσφορη, είτε μέσα, είτε έξω από το Ευρώ. Οι περισσότεροι δεν θέλουν να πληρώσουν, αλλά βλέπουν ότι δεν γίνεται κι αλλιώς. Η ανάγκη μιας πολιτικής διαχείρισης της κρίσης γίνεται φανερή σε ολοένα και περισσότερους πολίτες. Η λιτότητα είναι μονόδρομος, αρκεί βέβαια να είναι δίκαιη.

.

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος, αφού αρνήθηκε να συμβάλλει με δικά του πρώτα στελέχη στη σύνθεση της κυβέρνησης, φροντίζει να διαφοροποιείται από τις επιλογές της και να αντιτίθεται σε πολλά από τα μέτρα που αυτή παίρνει, οικοδομώντας ένα δήθεν φιλολαϊκό προφίλ. Έχει μάτια μόνο για την επόμενη μέρα. Μάταια. Στον πυρήνα της πολιτικής του είναι η αποφυγή των μεταρρυθμίσεων. Κυβέρνησε πρόσφατα αυτή τη χώρα και απέδειξε ότι δεν θέλει τις αλλαγές. Αρνείται να σκοτώσει ό,τι το κόμμα του δημιούργησε με επιμονή, δηλαδή το φαύλο πελατειακό κράτος. Ταυτόχρονα, αντιλαμβάνεται πως η επιτυχία της κυβέρνησης, θα είναι και επιτυχία της ΔΗΜΑΡ και μια τέτοια εξέλιξη θα αδυνάτιζε ακόμα περισσότερο αυτόν και το κόμμα του. Τους θέτει σχεδόν εκτός του κάδρου της αυριανής κεντροαριστεράς.

.

.

Γιατί ο στόχος της Δημοκρατικής Αριστεράς, σήμερα, δεν είναι μόνο η σωτηρία της χώρας, έστω και αν αυτό είναι το καθοριστικό. Είναι και η δημιουργία ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, που σύντομα θα πάρει τις τύχες της χώρας στα χέρια του και θα την οδηγήσει στη νέα εποχή. Που θα φτιάξει μια σύγχρονη, δημοκρατική, δημιουργική και δυναμική Ελλάδα. Αν η ΔΗΜΑΡ πετύχει, γίνεται αυτή ο πυρήνας του τρίτου πόλου. Ο πόλος αυτός δεν θα συγκροτηθεί ως άθροισμα πολιτικών στελεχών από τους ήδη υπάρχοντες υποχώρους της σοσιαλδημοκρατίας. Θα είναι ένα ευρύτερο κίνημα πολιτών, κυρίως νέων, που δεν έχουν εθιστεί στον κρατισμό και δεν προσβλέπουν σε αυτόν. Που θα αξιοποιήσουν το υγιές επιστημονικό και επιχειρηματικό δυναμικό της χώρας, θα ανοίξουν την κοινωνία στις σύγχρονες αντιλήψεις της οικονομίας και θα εμπεδώσουν το αίσθημα δικαίου που τόσο της λείπει. Η Ελλάδα του αύριο θα είναι left και liberal.

.

.

Όλα αυτά μπορούν να γίνουν με μια προϋπόθεση. Να πειστεί η κοινωνία και να απαιτήσει εκείνη τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος. Να βάλει πλάτη στους μεταρρυθμιστές. Και για να γίνει αυτό, θα πρέπει η κυβερνώσα αριστερά να αποδείξει έμπρακτα ότι βρίσκεται στο πλευρό όσων εργάζονται σκληρά και πληρώνουν τους φόρους τους, στο πλευρό των αδυνάμων και των ανέργων. Η κοινωνία μας δεν χρειάζεται λαϊκίστικες κορώνες, ουτοπικά προτάγματα, ανέξοδους λεονταρισμούς. Χρειάζεται δικαιοσύνη και αποτελεσματικότητα. Και δίκαιο δεν είναι να πληρώνουν όλοι οριζόντια, αλλά να πληρώνουν αυτοί που οφείλουν και μπορούν. Αποτελεσματικό δεν είναι απλώς να μειώνουμε τα ελλείμματα, αλλά να ανοίγουμε τις αγορές, να ρίχνουμε τις τιμές, να φέρνουμε την αειφόρο ανάπτυξη. Είναι δύσκολο, αλλά όχι ακατόρθωτο.

.

Η πλειοψηφία της ΔΗΜΑΡ προέρχεται από το ΣΥΡΙΖΑ. Φέρνει μαζί της  παραδόσεις του ΚΚΕ εσωτερικού και του ευρωκομμουνισμού, αλλά και μεταλλάξεις λόγω της επιμειξίας των δυνάμεων της ανανέωσης με τις δυνάμεις του αριστερισμού και του σοβιετισμού. Πρόσφατα μπολιάστηκε επιτυχώς με επίλεκτες δυνάμεις της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας. Στα σπλάχνα της συγκρούονται, δημιουργικά, διαφορετικές απόψεις. Η παρουσία του Φώτη Κουβέλη στην κορυφή, αποτελεί εγγύηση συνοχής, ψυχραιμίας και αριστερού ορθολογισμού. Η κοινωνία της έδωσε ένα 6,2% και την εντολή να συμβάλλει στη σωτηρία της χώρας. Δείχνει να την εμπιστεύεται. Έχει όλα τα φόντα να μείνει στην Ιστορία ως η αριστερά που νικά με τις ιδέες και τις πράξεις της, όχι με τις φωνές της. Αρκεί να τολμά.

.

.

*Ο Λεωνίδας Καστανάς είναι εκπαιδευτικός, μέλος της ΚΕ της ΔΗΜΑΡ και διαχειριστής του blog «μη μαδάς τη μαργαρίτα»