Η Ελλάδα όλα τα προηγούμενα χρόνια αντιμετωπίστηκε ως διεθνές «μαύρο πρόβατο», ως χώρα-ταραξίας, ως κράτος απολύτως προβληματικό που υποτίθεται απειλούσε τη συνοχή της Ευρώπης και ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Και ως τέτοια πιέστηκε πολλαπλώς να συμμορφωθεί αναλόγως. Ιδιαιτέρως μάλιστα από τους εταίρους της, τους Γερμανούς, τους Γάλλους, τους Ολλανδούς και άλλους, οι οποίοι πέραν της ζητούμενης προσαρμογής – δημοσιονομικής και μεταρρυθμιστικής – έθεταν και ζήτημα ικανοποίησης της ηθικής μας δέσμευσης απέναντι στην ευρωζώνη, η οποία μάς κάλυπτε χρηματοδοτικά.

Οι ελληνικές κυβερνήσεις των τελευταίων τριών ετών, ασθενείς όπως ήταν, δεν μπόρεσαν να αντισταθούν στην ολοκληρωτική πίεση που ασκούσαν μεγάλες δυνάμεις, υπερεθνικοί διεθνείς οργανισμοί, οίκοι αξιολόγησης και το πλήθος εμπορευομένων που τους συνοδεύουν. Αποδέχθηκαν ό,τι υπαγόρευαν δανειστές και εταίροι, ταπεινώθηκαν άπειρες φορές, κοινώς υποτάχθηκαν σε μέτρα και πολιτικές ακραίες, στο όνομα πάντα μιας διάσωσης που ποτέ δεν ερχόταν.

Αποκορύφωμα αυτής της διαρκούς πίεσης ήταν τα τελευταία μέτρα, το περιβόητο τρίτο μνημόνιο, που αφαιρεί εισοδήματα από το σύνολο των Ελλήνων και θέτει στο περιθώριο τις περισσότερες των μεταπολεμικών κατακτήσεων του ελληνικού λαού. Και αφού η κυβέρνηση μετά πολλών βασάνων και κόπων κατάφερε να ψηφίσει, σε ένα άρθρο μόνο, απίστευτα μέτρα, οι αξιοσέβαστοι εταίροι μας δεν βρήκαν να πουν μια καλή κουβέντα, ούτε έναν λόγο ενθάρρυνσης να μεταφέρουν, παρά μόνο ξινίλες, μισόλογα και μειωτικές αναφορές ότι θα καθυστερήσει η δόση, ότι δεν θα είναι ολόκληρη, ότι θα δίνεται σταγόνα-σταγόνα σαν φαρμάκι.

Επειτα από τρία χρόνια θυσιών και διαρκούς εξευτελισμού τέτοιες συμπεριφορές μόνο εμπάθεια μπορούν να δηλώνουν και τίποτε άλλο. Οι Ελληνες δικαίως πλέον εξεγείρονται. Στα χρόνια που προηγήθηκαν καταρρακώθηκαν κυβερνήσεις, διαλύθηκαν κυβερνήσεις, ο φασισμός μάς χτύπησε ξανά την πόρτα, ο λαός έχασε τόσα και τόσα και οι μυωπικοί εταίροι μας επιμένουν στα ατελέσφορα δόγματά τους. Αν μη τι άλλο, οφείλουν αλληλεγγύη. Και αν δεν την προσφέρουν, η ελληνική πολιτική δεν μπορεί να περιμένει άλλο.

Πατριωτικό και μόνο καθήκον επιβάλλει τη διαμόρφωση νέας εθνικής στρατηγικής, ικανής να διασώσει πραγματικά τη χώρα. Η οποία θα θέτει το εθνικό συμφέρον πάνω απ’ όλα και θα υποτάσσει σε αυτό συνθήκες, συμφωνίες και διεθνείς υποχρεώσεις. Και επιπλέον θα προετοιμάζει τη χώρα για ένα κύμα ενδογενούς ανάπτυξης που θα την καθιστά κατά το δυνατόν αυτάρκη σε τρόφιμα, ενέργεια και φάρμακα διά παν ενδεχόμενον.

Εδώ που έχουμε φθάσει δεν υπάρχει ούτε χώρος ούτε χρόνος για άλλα παιχνίδια. Αν οι Ευρωπαίοι δεν αναγνωρίσουν τις θυσίες του ελληνικού λαού, η χώρα δεν μπορεί παρά να αντιδράσει και να στείλει το δικό της αποφασιστικό μήνυμα προς εταίρους και δανειστές.