Αρκούσαν τα 132 «παρών» για να ξεχαστούν και η «κατοχή» και η «χούντα της Τρόικας, του Μνημονίου και των σύγχρονων γερμανοτσολιάδων» όπως επανειλημμένα έχουν καταγγείλει «ψεκαζόμενοι» και μη.

Η Δημοκρατία αλά καρτ είναι κι αυτή ελληνική εφεύρεση. Κι ο επαρχιωτισμός της πολιτικής μας σκηνής διαιωνίζεται. Οι «ραγιάδες» θα γίνουν και πάλι ο «κυρίαρχος λαός». Για να αποφασίσουν τη νέα πορεία της χώρας προς το μεγαλειώδες παρελθόν του ξεκοκαλίσματος των φυσικών πόρων και των ευρωπαϊκών προγραμμάτων-νομίζουν. Για να επανέλθουν οι συντεχνίες στο προσκήνιο και να βολευτούν οι ριζοσπαστικές συνιστώσες.

Η «νέα πορεία» και οι συντεταγμένες της παραμένουν ακόμη μυστικό. Μπορεί ο Συριζα να εγγυήθηκε ότι οι καταθέσεις θα μείνουν προστατευμένες αλλά για μία ακόμη φορά δεν λέει το πώς.

Οι αυτοσχεδιασμοί ανάλογα με τη συγκυρία παραμένουν το κυρίαρχο γνώρισμα της πολιτικής του κόμματος που ονειρεύεται την εξουσία. Για να την κάνει τι; Για να μας πάει πού; Στα χρόνια του «Τσοβόλα, δώστα όλα»;

Το μαγικό σφουγγαράκι είναι εδώ. Θα διώξει τις Βάσεις επαναδιαπραγματευόμενο από μηδενική βάση. Κι αυτό θα συμβεί επειδή θα έχει την υποστήριξη του λαού. Τόσο απλά. Τέτοια απλοϊκή ερμηνεία για το έθνος – κράτος δεν διατυπώθηκε ούτε τον 19ο αιώνα.

Κι από την άλλη , το άλλο μισό του παλαιού συστήματος προσπαθεί να διατηρηθεί στην εξουσία υποστηρίζοντας πως «ακόμη τούτη την άνοιξη ραγιάδες, τούτο το καλοκαίρι». Το στραπάτσο του Φθινοπώρου με τις αγορές δεν θέλουν να το θυμούνται. Τις μεταρρυθμίσεις που δεν έγιναν ή έμειναν μισές επίσης δεν τις ανακαλούν στην κομματική τους μνήμη. Τα ανοιχτά ζητήματα αυτής της κοινωνίας θα ξεπεραστούν είτε με το Ελντοράντο των υδρογονανθράκων είτε με την ολοκλήρωση μιας πολιτικής που βασιζόταν στα σκονάκια από την Τρόικα ή από τον ΟΟΣΑ.

Το πολιτικό τοπίο και ο πολιτικός διάλογος προς την 25η Ιανουαρίου συνεχίζουν να προσβάλλουν όσους πολίτες αναγνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να συνεχίσουμε άλλο μ’ αυτούς.