Οικονομικά αυτό θα πει πως οι κύριες πλουτοπαραγωγικές δραστηριότητες της μεταπολιτευτικής περιόδου (η παραοικονομία, η φοροδιαφυγή, η μαφιακή οικονομία, η αργομισθία και η λεηλασία του περιβάλλοντος) πρέπει να αντικατασταθούν από παραγωγική και κερδοφόρα επιχειρηματικότητα διεθνώς ανταγωνιστική, καινοτόμα, εξωστρεφή και βιώσιμη.
Κοινωνικά σημαίνει αναδιανομή πόρων και εξουσίας υπέρ των «χαμένων της Μεταπολίτευσης» -των δημόσιων αγαθών, των γυναικών και των παιδιών, των νέων, του περιβάλλοντος.
Πολιτικά να ξεδοντιαστούν οι πυλώνες του Μεταπολιτευτικού Καθεστώτος –τα παραδοσιακά κόμματα εξουσίας, τα μίντια -κυρίως τα ιδιωτικά κανάλια- ο πολιτισμός-«πλυντήριο» (με βασικές απολήξεις τις Ποδοσφαιρικές Ανώνυμες Εταιρείες και τη «νύχτα»). Που σημαίνει δικαστική τους εξουθένωση (Ελληνική Νυρεμβέργη) και νέα συνταγματική διευθέτηση (Συντακτική Συνέλευση).
Ιδεολογικά αυτό θα γίνει στους αντίποδες της Μεταπολίτευσης –το εκκρεμές θα πάει από αριστερά, δεξιά. Για να τιθασεύσουμε αυτό τον άνεμο –και να μην μας ρίξει στις ξέρες των άκρων- πρέπει να τον καβαλήσουμε. Η ηγεμονική πολιτική δύναμη της μεταμνημονιακής γενιάς θα ανήκει στο Νέο Κέντρο? δεν θα αναμασά το αριστερίζον φολκλόρ? θα συνθέτει με πρωτότυπο τρόπο τα «υλικά» που ανέκαθεν ανακάτευε η ελληνική «πολιτική κουζίνα»: τον πατριωτισμό (alias εθνικισμό), τον εκσυγχρονισμό (κοραϊσμό), τη φιλολαϊκότητα (λαϊκισμό) και τον χριστιανισμό (θρησκοληψία). Ο ευρωπαϊκός προσανατολισμός είναι ο ακρογωνιαίος λίθος που κρατάει όρθια την Ελλάδα. Αλλά αυτό οφείλει να μπορεί να υποστηριχτεί και με εθνοκεντρικά επιχειρήματα.
Το Ποτάμι είναι η πιο πρόσφατη δυνατότητα να υπάρξει αυτός ο χώρος. Κοινωνικά και αισθητικά απευθύνεται σε μεσαία, αστικά, νεανικά στρώματα που επικοινωνούν με το μέλλον και δεν δίνουν δεκάρα για τους προβληματισμούς της γενιάς της Μεταπολίτευσης. Προκρίνει μια ακομπλεξάριστη φιλοεπιχειρηματική διάθεση, με έντονο οικολογικό στίγμα. Ως νέα δύναμη στέκει από κριτικά έως απορριπτικά απέναντι στη Μεταπολίτευση, χωρίς να πετάει το μωρό (τη δημοκρατία, την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας) μαζί με τα απόνερα. Όπως λέει προσφυώς ο Σταύρος Θεοδωράκης, «θέλει να τα αλλάξει όλα στη χώρα, χωρίς να γκρεμίσει τη χώρα». Το 2011, εμείς αυτό το είπαμε «ανατροπή με ομαλότητα».
Τα νερά της αλλαγής είναι ορμητικά -και άφθονα. Αν δεν αντέξει η κοίτη του Ποταμιού, κινδυνεύει να μετατραπεί σε βάλτο. Για να βαθύνει και να πλατύνει η κοίτη του, χρειάζεται να αποστασιοποιείται όλο και πιο έντονα από τη Μεταπολίτευση και να βαθαίνει τα ανατρεπτικά προγραμματικά του στοιχεία. Απέναντι στο ΠΑΣΟΚ, οφείλει να συμπεριφέρεται όπως εκείνο συμπεριφέρθηκε στην Ένωση Κέντρου –με αδιαφορία και περιφρόνηση, που θα τα δικαιώνει ο χρήσιμος ριζοσπαστισμός του. Οι παχιές γάτες της Μεταπολίτευσης θα πρέπει να γουρλώνουν τα μάτια με τις προτάσεις του (Συντακτική Συνέλευση, Ελληνική Νυρεμβέργη, Ευρωπαϊκή Ομοσπονδοποίηση, Έξυπνη Ανάπτυξη). Αν η κυβέρνηση έχει δίκιο –και μπαίνουμε πράγματι στη μεταμνημονιακή εποχή- το ζήτημα είναι πώς θα αλλάξουν τα πράγματα, όχι πια «πώς θα σωθεί η χώρα». Το παιχνίδι γίνεται επιθετικό -η σταθερότητα ομοιοκαταληκτεί ενοχλητικά με τη στασιμότητα. Από την άποψη αυτή, η κατίσχυση του ΠΑΣΟΚ επί της ΔΗΜΑΡ και των «58» κάνει τη κεντροαριστερά τοξική.
Σε αυτό το πλαίσιο, η ένταξη των ευρωβουλευτών του Ποταμιού στην Ομάδα Σοσιαλιστών και Δημοκρατών του Ευρωκοινοβουλίου είναι πελώριο λάθος -από άποψη ουσίας, μα και συμβολισμού. Αλλά φυσικά διορθώνεται. Το βασικό είναι να κατανοήσει έγκαιρα το Ποτάμι πως η Μεταπολίτευση έχει μετατραπεί σε σφηκοφωλιά: όποιος μπει στο μαντρί, τον τρώει ο λύκος!