Η Συνδιάσκεψη της ‘Ελιάς’ που πραγματοποιήθηκε αυτό το Σ./Κ. δυστυχώς δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία αστεία και θλιβερή καρικατούρα της συνδιάσκεψης που είχαμε ονειρευτεί για την επίσημη εμφάνιση και αφετηρία μίας ενιαίας Παράταξης της Κεντροαριστεράς που κοινό τόπο και στόχο θα είχε την αδιαπραγμάτευτη επιλογή των μεταρρυθμίσεων και των βαθιών αλλαγών που τόσο έχει ανάγκη ο τόπος.

Ήδη κατέστη σαφές πως η Συνδιάσκεψή της απέδειξε πως ζητούμενό της αποτελούσε η, υπό την σκιά της ελληνικής ‘ελιάς’ (tale quale, πρωτοτυπία δεν υπήρξε ούτε καν στην ονοματοδοσία), επανασυγκόλληση του εναπομείναντος εκσυγχρονιστικού, τρόπος του λέγειν, ΠΑ.ΣΟ.Κ. με μοναδικό στόχο να αποφευχθεί ο ορατός και επερχόμενος καταποντισμός των συμμετεχόντων μερών. Με τις ευλογίες μάλιστα του … Κ.Λαλιώτη. Σαν να εμφυτεύεις δηλαδή, με τα ίδια σου τα χέρια, τον δάκο στον καρπό… Να τον χαίρονται λοιπόν και αυτόν και τον ελαιώνα τους. Εμένα προσωπικά η ιστορία αυτή καθόλου δεν με ενδιαφέρει πλέον.

Προκειμένου να τεκμηριωθεί η ανάλυσή μου είναι απαραίτητο να παρατεθούν κάποιες βασικές παραδοχές.

• Η κρίση που αντιμετωπίζουμε σήμερα, υπήρξε, στον μεγαλύτερο βαθμό, απότοκος μακροχρόνιων παθογενειών που ταλανίζουν την ελληνική κοινωνία από συστάσεως ελληνικού κράτους και, ιστορικά, ακόμα προηγούμενα. Οι παθογένειες αυτές διογκώθηκαν συν τω χρόνω και έφτασαν στην πιο ακραία εκδοχή και έκφρασή τους κατά την τελευταία 35ετία. Κατά βάση λοιπόν η κρίση είναι εγγενής.

• Η κρίση αυτή δεν είναι σε καμία περίπτωση αμιγώς οικονομική. Πρωτίστως είναι πολιτική, ακολούθως κοινωνική-πολιτιστική και, κατόπιν και ως εκ τούτου, οικονομική.

• Βασικοί παράγοντες που συνέβαλαν καθοριστικά και την προκάλεσαν είναι: 1. η εξ αρχής στρεβλή ανάπτυξη και ο παρασιτικός χαρακτήρας του παραγωγικού μοντέλου της οικονομίας όπως διαμορφώθηκε ιδίως κατά τις τελευταίες δεκαετίες, 2. τo φαύλο πολιτικό κατεστημένο που διαμόρφωσε όρους πελατειακής σχέσης με το εκλογικό σώμα και την κοινωνία και 3. Ο δημόσιος τομέας που συγκροτήθηκε ακριβώς έτσι ώστε να εξυπηρετεί τις πελατειακές σχέσεις του πολιτικού συστήματος αλλά και την παρασιτική, κρατικοδίαιτη λειτουργία της ελληνικής, κυρίως, μεταπρατικής οικονομίας.

• Αυτός ο δημόσιος τομέας κατέστη βασικό μέρος του προβλήματος και αιτία της χρεωκοπίας της ελληνικής οικονομίας ακριβώς γιατί αφ’ ενός μεν, ο υδροκεφαλισμός του υπονόμευσε και εν τέλει εξουδετέρωσε τις όποιες δυνατότητες αποτελεσματικότητας στην λειτουργία της δημόσιας διοίκησης, αφ’ ετέρου δε, η ανορθολογική οργάνωση του όχι μόνο δεν εμπόδισε αλλά, αντιθέτως, διευκόλυνε την συστηματική διαφθορά που ουσιαστικά νομιμοποιημένη και αποδεκτή εξαπλωνόταν διατρέχοντας ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό και χαρακτηρίζοντας σχεδόν κάθε συναλλαγή. Με λίγα λόγια, ο δημόσιος τομέας οργανώθηκε ή αποδιοργανώθηκε κατά τέτοιον τρόπο, όχι για να εξυπηρετήσει τον πολίτη ως όφειλε, αλλά για να ευνοήσει το διεφθαρμένο και παρασιτικό κύκλωμα που το απομυζούσε συστηματικά και με κάθε τρόπο.

• Αρωγός σε όλο αυτό και το κατασκεύασμα νομικό και θεσμικό αλαλούμ, η τερατώδης πολυνομία, η νομική αυτή μακαρονάδα που εμπόδιζε την εφαρμογή κάθε συστήματος αποτελεσματικού ελέγχου ο οποιοσδήποτε, κατ’ εξαίρεση, καλόπιστος παράγοντας αποτολμούσε να επιχειρήσει.

• Όπως γίνεται αντιληπτό, τεράστιες είναι οι ευθύνες του πολιτικού συστήματος. Στα πλαίσια αυτού του συστήματος, οι ευθύνες του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και του Α.Παπανδρέου δεν είναι απλώς τεράστιες. Είναι καθοριστικές. Για πάρα πολλά. Επιγραμματικά αναφέρω τα τρία πιο βασικά. 1. ενώ οι οικονομικοί όροι ήταν οι πλέον ευνοϊκοί από ιδρύσεως του ελληνικού κράτους με πρωτοφανείς πακτωλούς πόρων να εισρέουν στα κρατικά ταμεία, αυτοί, αντί να χρησιμοποιηθούν για την δημιουργία παραγωγικών υποδομών, εξανεμίστηκαν εξυπηρετώντας την ακατάσχετη κα δημαγωγική παροχολογία του, 2. είναι υπεύθυνο και θα είναι εσαεί υπόλογο γι’ αυτό, για τον εκμαυλισμό, τον εκφυλισμό και την αλλοτρίωση της ελληνικής κοινωνίας την οποία κατέστησε συνένοχο στην λογική της ‘αρπαχτής’ και στην οποία εμφύσησε την λογική της ήσσονος προσπάθειας και του εύκολου πλουτισμού, το ιδανικό της κίβδηλης και άκοπης ευμάρειας και, μέσω των προτύπων του life style που συστηματικά της καλλιέργησε, του τυφλού καταναλωτισμού, 3. η μετατροπή του συνδικαλιστικού κινήματος σε ένα κλειστό κύκλωμα συντεχνιών που, σαν σιχαμερές μίγες, απομυζούσαν χυδαία τον δημόσιο πλούτο είναι μία από τις βαθύτερες αιτίες της εμπλοκής κάθε προσπάθειας εξορθολογισμού και εκσυγχρονισμού του δημόσιου τομέα και της παραγωγικής μηχανής της χώρας

• Η κοινωνία δεν είναι κάποιο αδρανές υλικό, δεν είναι ‘πιλάφι’ για να είναι ανεύθυνο των όσων έγιναν. Οι ευθύνες της είναι τεράστιες από κάθε άποψη (και επιλογών και συμπεριφοράς) καθώς ‘μία χαρά’ συμμετείχε σ’ αυτό το αλισβερίσι οσάκις της έταζαν ο, τι την βόλευε ή ό, τι την δελέαζε.

• Καμία Αριστερά, καμία Κεντροαριστερά και καμία Ελιά ή Μουσμουλιά δεν με ενδιαφέρει αν δεν προτάσσει σαν πρώτιστο στρατηγικό της στόχο την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων και την σύγκρουση με κατεστημένες συντεχνιακές κ.ά. αντιλήψεις και νοοτροπίες.

Η κρίση και το σύστημα εποπτείας που εφαρμόστηκε, περιλαμβανομένων των ..τρισκατάρατων μνημονίων, θα μπορούσε να αποτελέσουν τις αφορμές για την αναγέννηση της πατρίδας και την αφετηρία με γενικότερης προσπάθειας για την ανασυγκρότησή της. Αναγκαίος όρος για κάτι τέτοιο θα ήταν η εκ βάθρων μεταρρύθμιση του θεσμικού πλαισίου της χώρας. Μεταρρύθμιση που θα πραγματοποιούνταν με σαρωτικές αλλαγές και βαθιές τομές που θα συνιστούσαν την πραγματική επανίδρυση του κράτους, την επανάσταση του αυτονόητου για την δύσμοιρη αυτή χώρα μετατρέποντάς την έτσι σε ένα κράτος σοβαρό, φερέγγυο, αποτελεσματικό, σύγχρονο και ωφέλιμο για τους πολίτες του.

Δυστυχώς, η ιστορική αυτή ευκαιρία, προς το παρόν, χάθηκε. Ελπίζω όχι ανεπιστρεπτί. Ο λόγος είναι διττός. Από την μία, το μέρος εκείνο του πολιτικού συστήματος που κλήθηκε από θέση κυβερνητικής ευθύνης να αντιμετωπίσει την κρίση δεν τόλμησε να επιχειρήσει την μεταρρυθμιστική αλλαγή που προαναφέραμε περιοριζόμενο στο να αποτρέψει την άτακτη χρεωκοπία της χώρας με την εφαρμογή δημοσιονομικών κυρίως μέτρων που συμπίεσαν δραματικά ένα μεγάλο, το λιγότερο ένοχο, μέρος της κοινωνίας ενώ προκάλεσαν όρους ασφυξίας στην ήδη αναιμική ελληνική οικονομία. Από την άλλη, το λεγόμενο αντιμνημονιακό μέτωπο, συνασπίζοντας τους απανταχού πολέμιους κάθε είδους μεταρρύθμισης και με έναν άνευ προηγουμένου ανεξέλεγκτο, ανεύθυνο και δημαγωγικό λόγο κραδαίνοντας την σημαία της επανόδου των παλιών καλών ημερών (που, παρεμπιπτόντων ήταν αυτές που μας έφεραν σ’ αυτό το χάλι) αντιδρά λυσσαλέα σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού και δραστικής αντιμετώπισης του ελληνικού μπάχαλου όπως αυτό περιγράφει παραστατικά την λεγόμενη ‘ελληνική ιδιομορφία’.

Η επιλογή των ριζικών αλλαγών, των βαθιών τομών και των θεσμικών και δομικών σε κάθε επίπεδο μεταρρυθμίσεων είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβίωση της χώρας και την περαιτέρω πορεία της σε άλλες βάσεις. Επιπλέον, είναι και απαραίτητη προϋπόθεση για να αρχίσουμε να νοιώθουμε ξανά περήφανοι που είμαστε πολίτες αυτής της χώρας. Όμως, όλες αυτές οι αλλαγές, οι τομές και οι μεταρρυθμίσεις εκ προοιμίου δεν θα είναι εύκολες. Αντιθέτως, θα είναι εξαιρετικά επώδυνες. Και θα είναι ακόμα πιο επώδυνες καθώς ο αποδέκτης τους, η σημερινή νεοελληνική κοινωνία, αρέσκεται να της χαϊδεύουν τα αυτιά και να ακολουθεί όποιον της τάζει αρλουμπολογώντας είτε ‘τα χρήματα που υπάρχουν’ χθες ή τις ‘παλιές καλές ημέρες που θα ξανάρθουν’ σήμερα.

Αυτά ήταν τα ζητούμενα που με έκαναν να ενταχθώ στην ΔΗΜ.ΑΡ. Πίστευα και ήλπιζα πως πρόκειται για το κόμμα εκείνο της Αριστεράς που θα τολμήσει να ξεπεράσει προκαταλήψεις, αγκυλώσεις, στερεότυπα και ιδεοληψίες και να αρθρώσει έναν τολμηρό και καινοτόμο λόγο και να τραβήξει την δύσκολη αλλά αναγκαία για την σωτηρία της πατρίδας οδό των αλλαγών. Βαθιά μου πίστη είναι πως, το τέλος της δύσβατης αυτής οδού, θα έβρισκε την ΔΗΜ.ΑΡ. νικηφόρα, κυβερνώσα και εκφραστεί ενός ευρύτατου πλειοψηφικού ρεύματος. Δυστυχώς, η ανεπάρκεια της ηγεσίας της κατ’ επανάληψη την εμπόδισε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις των περιστάσεων και να απολέσει έτσι σωρεία ιστορικών ευκαιριών που απλόχερα η συγκυρία της προσέφερε με τελευταία την άρνηση της να ανταποκριθεί στο κάλεσμα της ‘Πρωτοβουλίας των 58’. Αυτά όμως συμβαίνουν όταν το ανάστημα της ηγεσίας υπολείπεται τόσο πολύ από το ύψος των ιστορικών προκλήσεων και όταν το μέρος (βλέπε ‘μαγαζί’) κυριαρχεί του όλου (βλέπε πατρίδα, κεντροαριστερά κ.λπ.)

Η ‘Πρωτοβουλία των 58’ προέκυψε εξ αιτίας της αδυναμίας της ΔΗΜ.ΑΡ. να αντιληφθεί έγκαιρα και να ανταποκριθεί στις παραπάνω προκλήσεις προκειμένου να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις α) δημιουργίας ενός ευρύτατου σχήματος της κεντροαριστεράς που θα αποτελούσε καταλυτικό παράγοντα και ρυθμιστή των εξελίξεων στο τόσο κρίσιμο για το μέλλον του τόπου διάστημα που θα ακολουθήσει και, το σημαντικότερο, β) της εκπόνησης ενός τολμηρού και αξιόπιστου και δεσμευτικού μεταρρυθμιστικού προγράμματος που θα αντιμετώπιζε ριζικά τα προβλήματα της χώρας μέσω αυτών. Πράγματι, ο ρόλος της Κ./Α. προβάλει σήμερα εξαιρετικά σημαντικός καθώς, αφ’ ενός μεν, είναι η μοναδική δύναμη που, αφ’ ενός μεν, μπορεί να αποτρέψει την επικίνδυνη για την χώρα εξέλιξη που θα συνιστούσε η ανάληψη, αυτοδύναμης, κυβερνητικής ευθύνης του από πλευράς του ακραία λαϊκίστικου και δημαγωγικού ΣΥ.ΡΙΖ.Α., αφ’ ετέρου δε, μπορεί να αναλάβει το βάρος της εκπόνησης και εφαρμογής των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων που είναι αναγκαίες για τον τόπο. Θεωρώ δε πως η ‘Πρωτοβουλία των 58’ και από πλευράς λόγου και από πλευράς σύνθεσης και από πλευράς προοπτικών αποτελεί ό, τι καλύτερο έχει παρουσιαστεί στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες.

Η ενεργός λοιπόν συμμετοχή μου στην ‘Πρωτοβουλία των 58’ υπήρξε αυτονόητη.

Εξ αρχής οι επιλογές ήταν και έπρεπε να είναι δύο. Είτε θα δημιουργούνταν, μέσω της πρότασης-πρόσκλησης της ‘Πρωτοβουλίας των 58’, ένας συνασπισμός κομμάτων και προσωπικοτήτων της κεντροαριστεράς στην βάση ενός συμφωνημένου κυβερνητικού προγράμματος με την ανέφικτη, όπως απεδείχθη, προϋπόθεση το ΠΑ.ΣΟ.Κ. να κάνει την μεγάλη υπέρβαση ξεπερνώντας τον εαυτό του, είτε, η ίδια η ‘Πρωτοβουλία των 58’, θα ήταν το νέο, αυτόνομο κόμμα της Κ./Α. που θα διεκδικούσε την εμπιστοσύνη του εκλογικού σώματος. Προσωπικά, έκλινα υπέρ της δεύτερης πρότασης πιστεύοντας στο βάρος των παραδοχών που παραθέτω παρακάτω.

• Το ΠΑ.ΣΟ.Κ., παρά την μακράν πιο υπεύθυνη και σοβαρή, έναντι αυτής της ΔΗΜ.ΑΡ., στάση του, είναι ένα βαθιά απαξιωμένο κόμμα το οποίο αποδοκιμάζεται σκληρά και του οποίου τα ποσοστά κατρακυλάνε ραγδαία έχοντας φτάσει από το 42% στο κάτω του 5%. (Ανεξαρτήτως αν το ποσοστό που, κατά την γνώμη μου, δηλώνει το έλλειμμα και την ανεπάρκεια της κοινωνίας είναι το πρώτο και όχι το δεύτερο. Επιπλέον, δεν είμαι τόσο σίγουρος αν αυτή η ραγδαία, ελεύθερη, πτώση του, οφείλεται στην κοινωνική αποδοκιμασία των μεθόδων, των προσώπων και της κουλτούρας που το κόμμα αυτό εξέφρασε στην πορεία του ή στην σημερινή αδυναμία του να ανταποκριθεί στις διαμεσολαβητικές υπηρεσίας που η κουλτούρα αυτή εννοεί. Εξ αυτού λοιπόν και η μετατόπιση του εκλογικού σώματος σε άλλα φέρελπι σχήματα.)

• Η κρίσιμη και ελπίζω, ποιοτική εκλογική μάζα είναι αυτή που αντιστοιχεί στο ποσοστό που επιλέγει την Αποχή σαν μέσο πολιτικής έκφρασης. Αυτό το τμήμα της κοινωνίας είναι αυτό που έχει αηδιάσει και έχει απαξιώσει και τους Πολιτικούς (κατά βάση δικαίως) και την Πολιτική (κατά βάση αδίκως).

• Η κοινωνία ή, τουλάχιστον, το μέρος της κοινωνίας στο οποίο προσβλέπουμε, έχει απηυδήσει από το παλιό, φαύλο και αφερέγγυο πολιτικό σύστημα και επιθυμεί κάτι πειστικά διαφορετικό. Επιθυμεί κάτι φρέσκο, δυναμικό, ελκυστικό, τίμιο, τολμηρό και αξιόπιστο. Επιθυμεί ξεκάθαρα λόγια, τίμια αντιμετώπιση, υπεύθυνη στάση.

Η περίπτωση που θα μπορούσε να λειτουργήσει η πρώτη εκδοχή είναι αυτή της συμμετοχής κομμάτων από όλο το φάσμα της Κ./Α. μηδέ, δυστυχώς, του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εξαιρουμένου με όσα αρνητικά και αν αυτό εμπεριέχει για το εγχείρημα. Στην περίπτωση αυτή βεβαίως και προκειμένου να μην χαρακτηριστεί η ‘Πρωτοβουλία’ σαν ο φερετζές ή ‘Κολυμπήθρα’ ή το ‘πλυντήριο’ του ΠΑ.ΣΟ.Κ., θα έπρεπε να γίνει, συλλογικά και με αυστηρότητα, επιλογή των προσώπων ώστε αυτά ουδόλως να παραπέμπουν στο αμαρτωλό παρελθόν της φαυλότητας, της καθεστωτικής αντίληψης και της αλαζονείας. Είτε αυτό το λένε ‘πόρτα’, είτε ‘screening’, είτε όπως αλλιώς. Βεβαίως, αυτό θα συνιστούσε προσπάθεια ‘τετραγωνισμού του κύκλου’ καθώς το καινούργιο και άφθαρτο θα προσπαθούσε να πείσει πως, πράγματι, είναι και καινούργιο και άφθαρτο συνυπάρχοντας με το παλιό και το φθαρμένο.

Η μυωπική άρνηση της συμμετοχής της ΔΗΜ.ΑΡ. δεν συνιστούσε απλώς ‘μία λύση’. Ήταν η λύση που μας επέτρεπε να διεκδικήσουμε την ψήφο της κοινωνίας αυτόνομα ως ‘Πρωτοβουλία των 58’. Ως μία Κ./Α. σύγχρονη, νεωτεριστική, καινοτόμα, ριζοσπαστική, τολμηρή, ελεύθερη και ανεξάρτητη έχοντας στις τάξεις της τα πιο αξιόλογα, καθαρά και δυναμικά πρόσωπα του ευρύτερου χώρου της φιλελεύθερης αριστεράς. Πιστεύω πως η τύχη της προοπτικής αυτής θα ήταν πολύ καλύτερη. Δυστυχώς, αυτό δεν έγινε. Παγιδευτήκαμε από πρόσωπα που, παρά τις δυσάρεστες επιλογές της ΔΗΜ.ΑΡ. επέμεναν σώνει και καλά στην δημιουργία ακόμα και μονόκλωνης στην ουσία της ‘Ελιάς’ πιστεύοντας πως η συνάθροιση των ΠΑ.ΣΟ.Κ.ογενών δυνάμεων (ΠΑ.ΣΟ.Κ.-plus έστω του εκσυγχρονιστικού block του παρ’ ό, τι και αυτό προσέρχεται ελλειπτικό) θα σήμαινε και άθροισμα ή και αύξηση των δυνάμεών τους. Λες και αυτό, οι λογικές δηλαδή και οι πρακτικές του χτες, συνιστά και πρόταση για το σήμερα. Για να ακολουθήσουν βεβαίως, επιβεβαιωτικά όλων των φόβων μας, και το ζήτημα της αυθαίρετης και μονομερούς επιλογής της σταυροδοσίας στις ευρωεκλογές και το ζήτημα της επιλογής των προσώπων στο ευρωψηφοδέλτιο. Διότι, ως γνωστόν, ‘ο λύκος κι’ αν εγέρασε…’

Οι λόγοι που το εγχείρημα της ‘Πρωτοβουλίας των 58’ δεν λειτούργησε, τουλάχιστον μέχρι τώρα, έχει να κάνει με σειρά σφαλμάτων και αδυναμιών που είναι σημαντικό να εντοπίσουμε προκειμένου να τα αποφύγουμε στο μέλλον.

• Δεν υπήρχε ταυτότητα στόχων, επιλογών και επιδιώξεων.

• Δεν υπήρχε σαφής προσδιορισμός των κοινά αποδεκτών στόχων, επιλογών και επιδιώξεων.

• Η σύνθεση των 58 και του Συντονιστικού τους ήταν ανισοβαρής με αποτέλεσμα την σχάση και τις συνεπακόλουθες εμπλοκές.

• Καθυστερήσαμε αδιανόητα παρακολουθώντας το ..δράμα των διλημματιών φίλων της ΔΗΜ.ΑΡ.

• Αναλωθήκαμε σε …υπαρξιακές αναζητήσεις και αγωνίες αντί να εντοπίσουμε έγκαιρα τους στρατηγικούς μας στόχους και τις τακτικές επιλογές και κινήσεις μας.

• Δεν κατανοήσαμε την σημασία της ύπαρξης τεκμηριωμένου προγράμματος που θα προτείναμε στην κοινωνία.

• Αγνοήσαμε την ανάγκη της κοινωνίας για κάτι το καινούργιο και διαφορετικό από το παρωχημένο μοντέλο του χθες. Όπως και για συγκεκριμένες και συγκροτημένες προτάσεις, σαφείς επιδιώξεις και ικανές ηγεσίες.

Όσα έγιναν και γίνονται στην ευρύτερη, κατακερματισμένη, Κ./Α. είναι δηλωτικά των ελλειμμάτων, των αδυναμιών και παθογενειών του χώρου. Και αποδεικνύουν πως, δυστυχώς, μέχρι τώρα, και ο χώρος αυτός υπήρξε μέρος του προβλήματος. Όμως είναι ιστορικά αναγκαίο να γίνει παράγοντας και φορέας της λύσης του.

Το ‘Ποτάμι’ του Σταύρου Θεοδωράκη το οποίο, κατά την γνώμη μου, συνιστά σημαντική και ενδιαφέρουσα μελλοντική επιλογή συνεργασίας, ήρθε να αναδείξει αυτά τα ελλείμματα και αυτές τις αδυναμίες. Διότι, παρά το γεγονός πως πολιτικά πρόκειται για μία πρόχειρη και ασαφής πρόταση, εν τούτοις, διαθέτει όλα αυτά τα στοιχεία ειλικρίνειας, γοητείας και φρεσκάδας που χρειάζεται η κοινωνία και που εμείς αγνοήσαμε να τονίσουμε. Και είναι λυπηρό και παράδοξο γιατί όλα αυτά τα υλικά, δυνάμει, τα έχουμε εμείς και με το παραπάνω…

Η ‘Πρωτοβουλία των 58’ καλώς πράττει και δεν συμμετέχει στην ‘Ελιά’. Από μόνο της αυτό συνιστά ελάχιστη ενέργεια προστασίας της αξιοπρέπειας και αξιοπιστίας της. Και αυτό είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο που ελπίζω να χρειαστούμε στην συνέχεια καθώς αύριο υπάρχει και μετά τις ευρωεκλογές… Όπως και ‘Πρωτοβουλία’. Με περισσότερη γνώση και εμπειρία….