Το καλοκαίρι του 2013 όταν ξεκίνησαν οι ζυμώσεις στον ευρύτερο χώρο τις Κεντροαριστεράς, όσοι άνθρωποι του χώρου ενημερώνονταν για τις εξελίξεις αναφώνησαν « ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ! »
Μια ομάδα ανθρώπων είχε επιτέλους αποφασίσει να βγει μπροστά και να ικανοποιήσει την προφανή ζήτηση που υπάρχει στο εκλογικό σώμα για έναν σοβαρό κεντρώο σχηματισμό με προοδευτικές αλλά και γιατί όχι και φιλελεύθερες αναφορές. Η ηγεσία της ΔΗΜΑΡ με την άτακτη αποχώρηση από την Τρικομματική είχε αποδείξει πως δεν μπορεί, και δεν θέλει, να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην πολιτική σκηνή της χώρας. Η διαφύλαξη δήθεν αριστερών ιδεωδών από τα έδρανα της αντιπολίτευσης ήταν πιο σημαντικός στόχος από την έξοδο από τη κρίση με έναν πολιτικό σχηματισμό/συνασπισμό αμιγώς φιλοευρωπαϊκό και υπεύθυνο του οποίου θα μπορούσε ακόμα και να ηγείται.
Έτσι καταλήξαμε στην πρωτοβουλία των 58 την οποία αρνήθηκε να ακολουθήσει , ή έστω να συζητήσει μαζί της
Το έτερο κοινοβουλευτικό κόμμα που, για όποιον βλέπει την πολιτική ρεαλιστικά και όχι σαν καπρίτσια και προσωπικές αντιπαραθέσεις, ήταν δεδομένο πως θα πρέπει να συμμετάσχει στη συμμαχία, το ΠΑΣΟΚ, έδειξε να αφήνει χώρο και να επιτρέπει στην ελιά να ανθίσει. Μέχρι που ξαφνικά ανακοινώθηκε πως ο Βενιζέλος με τον Σαμαρά αποφάσισαν τη σταυροδοσία για ευρωεκλογές. Κίνηση που για κατανοητούς λόγους ερμηνεύτηκε ως εχθρική προς τους 58 και απέδειξε πως ούτε η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμη για παραχωρήσεις –παρά την δημοσκοπική εξαέρωση του κόμματος- που θα επέτρεπαν έναν ενιαίο πολιτικό σχηματισμό ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ. Αποτέλεσμα ; οι 58 στην ουσία έγιναν…3-4 –και μπράβο σε αυτούς που συνεχίζουν για το όραμα της Κεντροαριστεράς- και η Ελιά μεταμορφώθηκε σε κάτι σαν ΠΑΣΟΚ PLUS .
Παράλληλα η ΔΗΜΑΡ πανηγυρίζει για τον δικό της τρίτο πόλο που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η ίδια η ΔΗΜΑΡ και κάποια… ορφανά του Γιώργου Παπανδρέου, ορισμένοι εξ αυτών εμπνευστές ατυχέστατων πολιτικών επιλογών όπως το περίφημο δημοψήφισμα, που οδήγησε την Ελλάδα για λίγες μέρες εκτός ευρωζώνης για όσους γνωρίζουν τα παρασκήνια . Εν πάση περιπτώσει ούτε ο ίδιος ο Φώτης Κουβέλης δεν πρέπει να έχει πιστέψει πως έφτιαξε κάποιον πόλο με τη συμμαχία του για τις ευρωεκλογές.
Πρόσφατα, στον ίδιο πολιτικό χώρο, ανάμεσα σε ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ εμφανίστηκε και το Ποτάμι. Με ασαφές, προς το παρόν πολιτικό στίγμα, αλλά έχοντας ανακοινώσει επισήμως από τα χείλη του ίδιου του Σταύρου Θεοδωράκη πως κινείται ακριβώς εκεί.
Δεν ξέρω σεβαστέ αναγνώστη, και όσοι ανήκετε σε αυτούς τους σχηματισμούς τι βλέπετε. Προσωπικά γνωρίζω πως τα μαθηματικά είναι αμείλικτα. Και αυτά μας λένε πως τώρα που ολοκληρώθηκαν οι προσπάθειες ένωσης του χώρου που θα χτυπούσε το δίπολο του λαϊκισμού , της άρνησης μεταρρυθμίσεων και του αντιευρωπαϊσμού, τα κόμματα είναι πιο πολλά παρά πριν ! Όχι μόνο δεν δημιουργήθηκε απολύτως καμία αξιόπιστη συμμαχία με δυναμική, αλλά ο χώρος βρήκε και νέες αφορμές κατακερματισμού.
Για όποιον δεν το έχει συνειδητοποιήσει αυτή τη στιγμή ο τρίτος πόλος είναι ο… Κασιδιάρης. Κι αυτό γιατί όσοι « προΐστανται » των διαδικασιών φάνηκαν ανίκανοι να ξεπεράσουν προσωπικές διαφορές και έριδες, φιλοδοξίες εξουσίας (κομμάτων, Προεδρίας Δημοκρατίας κ.α.) και όλες τις παλιές καλές συνήθειες ενός πολιτικού συστήματος που βούλιαξε. Μόνο που λογαριάσανε χωρίς την κάλπη. Αν και απ ότι αποδείχτηκε δεν τους πειράζει να είναι κομπάρσοι. Μην ξεχνάνε όμως όλοι τους πως τα μαθηματικά είναι αμείλικτα και πως θα τους κυνηγάει ένας εφιάλτης : 3%
Υ.Γ : Αποδεικνύεται για μία ακόμα φορά πως οι μόνες πολιτικά αξιόπιστες ελιές του χώρου και της χώρας παραμένουν αυτές του Κώστα Σημίτη.