Ο Βολινσκί είχε κάθε εβδομάδα στο Charlie Hebdo μια σειρά με πρωταγωνιστές δύο τύπους, έναν αδύνατο και σεμνό και έναν παχύ και αυταρχικό. Ο δεύτερος συνήθιζε να λέει στον πρώτο: «Κύριε, υποστηρίζω την ελευθερία του Τύπου υπό τον όρο ο Τύπος να γράφει αυτά που πρέπει!».
Η υπόθεση των σκίτσων του Μωάμεθ, η οποία είχε χθες την τραγική κατάληξη που συγκλόνισε τους απανταχού δημοκράτες, ξεκίνησε με ένα μάλλον προβοκατόρικο τρόπο από μια δανική εφημερίδα το 2005. Πραγματοποιήθηκαν τότε βίαιες διαδηλώσεις διαμαρτυρίας σε πολλές μουσουλμανικές χώρες. Το ερώτημα που στην πραγματικότητα τέθηκε, συχνά με εκβιαστικό τρόπο, ήταν ποια είναι τα όρια της σάτιρας. Και πού φτάνει το δικαίωμα κριτικής των θρησκειών.
Η απάντηση του γαλλικού σατιρικού περιοδικού ήταν κατηγορηματική: δεν υπάρχουν όρια στη σάτιρα. Το δικαίωμα κριτικής είναι απόλυτο. «Ο Μωάμεθ δεν είναι ιερός για μένα» είπε σε μια συνέντευξή του το 2012 ο διευθυντής του περιοδικού Στεφάν Σαρμπονιέ, πιο γνωστός ως Σαρμπ. «Δεν κατηγορώ τους μουσουλμάνους που δεν γελούν με τα σκίτσα μας. Αλλά εγώ υπακούω στους γαλλικούς νόμους. Δεν υπακούω στο Κοράνι».