Όχι δεν θα ασχοληθώ με τα βέλη που έπεσαν κατά της Νατάσσας Μποφίλιου για την περίφημη δήλωσή της «πως η Ευρωπαϊκή Ένωση» είναι δικτατορία», ούτε με τα εξίσου δηλητηριώδη βέλη των «θαυμαστών» αυτής της δήλωσης. Πολλοί επιχειρηματολόγησαν κατά της άποψης της τραγουδοποιού μιλώντας για την ανωριμότητά της, άλλοι για την παιδεία της χώρας που έτσι μαθαίνει τους μαθητές της και άλλοι μίλησαν για τους δημοσιογράφους και διανοούμενος «μαντρόσκυλα του καπιταλισμού» που τόλμησαν να υποβάλλουν σε κριτική μια τόσο σοβαρή άποψη για του τι είναι δικτατορία. Τι να περιμένει όμως κανείς σε μια χώρα που μέχρι πρόσφατα μεγάλο τμήμα της κοινής γνώμης ηδονιζόταν με το σύνθημα η «χούντα δεν τελείωσε το 73»; Μάλλον ακόμη και τώρα ένα μεγάλο κομμάτι συνεχίζει να το πιστεύει. Είναι όμως αυτή η άποψη απόρροια κάποιων αδαών και κάποιων εξαπατημένων; Θα ήταν ευχής έργον κάτι τέτοιο, αλλά φευ.
Θα προσφύγω σ’ ένα κουίζ. «Πολλοί θεωρούν ότι δημοκρατία είναι η ελευθερία της γνώμης. Δεν είναι αυτό. Γιατί η γνώμη είναι πάντα χειραγωγήσιμη, ενώ η αλήθεια όχι. Η προπαγάνδα αφορά τη γνώμη. Στην ουσία, η ελευθερία της γνώμης είναι η ελευθερία να μην καταλαβαίνουμε τι συμβαίνει. Αυτή η ελευθερία στην πραγματικότητα είναι σκλαβιά. Αυτό νομίζω ότι είναι η πιο σημαντική ιδέα του Πλάτωνα». Ποιος έχει πει τα παραπάνω σε συνέντευξη του σε ελληνική εφημερίδα; Η Νατάσσα Μποφίλιου, ο Πάσχος Μανδραβέλλης, ο Διονύσης Τσακνής, κάποιος άλλος; Η σωστή απάντηση είναι κάποιος άλλος. Και αυτός είναι ο θαυμαζόμενος στην Ελλάδα, αλλά και στη Γαλλία, ο πολύ γνωστός «φιλόσοφος» Αλαίν Μπαντιού. Ο ίδιος σ’ αυτή τη συνέντευξη είχε μιλήσει και για τους διανοούμενους που είναι οι περισσότεροι μαντρόσκυλα του καπιταλισμού.
Η ανοησία και ο φανατισμός δεν είναι δική μας αποκλειστικότητα, αλλά δυστυχώς εδώ το έδαφος είναι πιο γόνιμο στην καλλιέργεια αυτών των δυο προϊόντων. Θα ήταν όμως μεγάλο λάθος να μείνουμε μόνο σ’ αυτή την πρώτη ανάγνωση. Γιατί η Μποφίλιου και ο Μπαντιού μας λένε ότι οι ανισότητες είναι δικτατορία και αυτό είναι βεβαίως ανοησία. Δεν είναι όμως ανοησία ότι οι ανισότητες βλάπτουν σοβαρά τη φιλελεύθερη δημοκρατία.
Το κύριο στοιχείο της φιλελεύθερης δημοκρατίας είναι το Κοινωνικό Συμβόλαιο, όπως αυτό προκύπτει από τους θεσμούς της αντιπροσωπευόμενης λαϊκής κυριαρχίας και την ισορροπία των ταξικών διαφορών. Όταν αυτή η ισορροπία διαταράσσεται, τότε πάσχουν οι θεσμοί της λαϊκής κυριαρχίας. Πάσχει δηλαδή η νομιμοποίηση της δημοκρατίας. Όταν η πολιτική υποκαθίσταται από «ειδικούς» ή από «καλλιτέχνες», εκεί φυτρώνουν ευρωπαίοι «μαοϊκοί» και ελληνίδες «τροτσκίστριες». Όσο οι μεγάλες αποφάσεις δεν εκφράζουν μεγάλους και κυρίως πολιτικά και κοινοβουλευτικά νομιμοποιημένους συμβιβασμούς, τόσο η πολιτική εκπροσώπηση θα καταρρέει και θα κάνει χώρο είτε στα «χρυσαυγίτικα» τέρατα του ναζισμού είτε στους Μπαντιού και Μποφίλιου.