Αν μπορούμε να συμφωνήσουμε σε κάτι, είναι ότι στη μετα-κορωνοϊό εποχή τίποτα σχεδόν δεν θα είναι το ίδιο, όχι μόνο στα ζητήματα της καθημερινότητας αλλά, κυρίως, στη σκέψη και στη θεώρηση που είχαμε για τις αξίες και τις προτεραιότητες της ζωής. Η αμφιβολία για τις προ κορωνοϊού βεβαιότητες, η κοινωνική καχυποψία και ο κλονισμός της εμπιστοσύνης για θεσμικά κατοχυρωμένες κατακτήσεις θα κυριαρχήσουν στους προβληματισμούς της νέας εποχής.

Είναι φανερό ότι η έννοια της ατομικής ευθύνης ηττήθηκε κατά κράτος. Ο πρωθυπουργός την θεοποίησε («έχουμε το εμβόλιο της ατομικής ευθύνης»), ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε («υπάρχουν 11 εκ. πολίτες με ατομική ευθύνη και μόνον ένας, ο κ. Μητσοτάκης χωρίς»), ο Πολάκης την ξεφτίλισε («εμείς θα το γλεντιάζουμε κι όπου μας βγάλει η βράση»). Το αίσθημα της ατομικής ευθύνης προϋποθέτει υψηλό επίπεδο παιδείας κι αυτό αποτελεί ακόμα ζητούμενο για τη χώρα μας.

Το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι κυκλοφορούν ανάμεσά μας άνθρωποι που αδιαφορούν συνειδητά αν θα  σκορπίσουν την αρρώστια και τον θάνατο με τις επιλογές τους. Άλλοι γιατί δεν πιστεύουν στον κορωνοϊό, άλλοι γιατί πιστεύουν στον Θεό, άλλοι γιατί θεωρούν την πανδημία ιμπεριαλιστική κι άλλοι γιατί θέλουν να κάνουν το κομμάτι τους. Η μέγιστη αξία της δημοκρατίας είναι ότι σέβεται, εξασφαλίζει και προστατεύει το πρωταρχικό δικαίωμα στη ζωή. Η «ελευθερία» να σκοτώνεις δεν μπορεί να τύχει της παραμικρής επιείκειας και ανοχής. Ούτε από την πολιτεία ούτε από την κοινωνία.