Οι τελευταίες μέρες επαναφέρουν με εντυπωσιακό τρόπο στη δημόσια συζήτηση ένα ζήτημα με πολιτική και φιλοσοφική διάσταση: πρέπει να έχουν ελευθερία οι εχθροί της ελευθερίας;

Στον αγώνα της κατά της αναγκαιότητας και υπέρ της ελευθερίας, η ανθρωπότητα κλήθηκε πολλές φορές να απαντήσει. Η δημοκρατική αντίληψη απομακρυνόμενη σταθερά και εναντιούμενη σε κάθε ολοκληρωτικό σχέδιο και ιδεολογία, θεμελιώνει, με κανόνες και νόμους, συνθήκες ελευθερίας στο μέτωπο της πολιτικής σύγκρουσης. Υπερασπιζόμενη η Δημοκρατία αυτούς τους κανόνες και αυτούς τους νόμους, αυτοπροστατεύεται και προστατεύει το δικαίωμα όλων. Το δικαίωμα συμμετοχής στην πολιτική σύγκρουση, συμμετοχής στην ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και το δικαίωμα υπεράσπισης αυτών των ιδεών. Έτσι οριζόμενο το πεδίο της πολιτικής αντιπαράθεσης, ελέγχει και περιορίζει τη βία. Ελέγχοντας και περιορίζοντας η Δημοκρατία τη βία, υπερασπίζεται την πολιτική. Η πολιτική ήταν και είναι ο θεσμικός έλεγχος της βίας.

Έτσι, στο αρχικό μας ερώτημα, η απάντηση είναι μία: ασφαλώς και πρέπει να έχουν ελευθερία οι εχθροί της ελευθερίας. Η μάχη δίνεται στο μέτωπο της πολιτικής σύγκρουσης. Κάθε άλλη απάντηση δεν είναι μόνο η ήττα της ελευθερίας, αλλά ο θρίαμβος των εχθρών της.