Οι εντάσεις που έχει δημιουργήσει η κρίση, δεν φαίνονται τόσο, από την κακή άμυνα , που προσπαθούν να παίξουν Ολλανδοί, Αυστριακοί, και λοιποί ερασιτέχνες, απέναντι στο Ταμείο για την Ανασυγκρότηση. Είναι στην ουσία, η αγωνία, καταρχάς των μεγάλων, κυρίως Γάλλων και Γερμανών, που με ευθύνη τους, γιορτάζονταν το Πάσχα 40 φορές, το χρονο, στις χώρες του Νότου, γιατί τώρα αντιλαμβάνονται, πως εάν δεν υπάρξει γρήγορη ανάκαμψη, με γερή οικονομική και τεχνική στήριξη, το οικοδόμημα τρίζει άσκημα… Αλλά και από την άλλη, η αδυναμία πολλών, μπορεί και της πλειοψηφίας, των ωφελουμένων, να συλλάβουν τη δυσκολία της στιγμής και την οδύνη, που δημιουργεί, η απουσία ή η ανεπάρκεια. Για μας, ισχύουν και τα δύο… Τα σχέδια για την επόμενη μέρα, είναι μια κακιά απομίμηση, της ρουτίνας της δήθεν πολιτικής, των απορροφήσεων…
Τους Βαλκάνιους , εδώ και δυο μήνες, έχουμε κουτουρντίσει να τους γλύφουμε πατόκορφα, παρακαλώντας τους, σχεδόν, να έρθουν να πάρουν τα μπάνια τους σε μάς. Που είμεθα οι καλύτεροι και συμφέρουμε.
Αλλά, ουδέποτε έχουμε σκεφτεί, ότι στις σημερινές άθλιες συνθήκες της κρίσης, που μας κουνάει το χέρι, απ το παράθυρο του τρένου, που έρχεται, δεν καταλάβαμε ότι με αυτούς και τους παραδιπλανούς, πρέπει να σχεδιάσουμε την ανάπτυξή μας, γιατί αλλιώς, δεν θα υπάρχει τέτοια.
Γνωρίζουμε από την εμπειρία των τριάντα τελευταίων χρόνων, τουλάχιστον, ότι, τίποτε δεν μπορούμε να πετύχουμε πια, χωρίς την ευρύτερη δυνατή σύμπραξη, με τους γύρω.
Κυρίως μάλιστα εμείς, που μόλις δύο (βούλγαροι, ρούμανοι) ανήκουν σε αυτό το κλάμπ, των ισχυρών, που λέει ο λόγος.
Ακόμη και οι πρωτοβουλίες, που σχεδιάστηκαν για μας και τους γείτονες, καθοδηγήθηκαν τελικά, επί της ουσίας, από τους Ιταλούς και τους Ισπανούς, γιατί εμείς φανήκαμε ανίκανοι, να δέσουμε τα κορδόνια μας.
Τώρα όμως, πρέπει να επιδείξουμε, μια ρωμαλέα συνεργατική αντίληψη, και να βαδίσουμε από κοινού, με τους γείτονες.
Είναι πολλές οι δυσκολίες, που επίσης φάνηκαν πάρα πολύ έντονα όλ,α αυτά τα χρόνια. Όσο περισσότεροι χρειάζεται να αποφασίσουν, τόσο πιο δύσκολα, γίνονται τα πράγματα.
Δυστυχώς όμως, δύσκολα, ξεδύσκολα, πρέπει να αποφασίσουμε. Και δεν σηκώνει άλλη αναβολή.
Ο δυστύχημα είναι, ότι κανείς δεν θέλει να το πάρει στα σοβαρά, υπόψη του, και τα πάντα κινούνται σε μιαν ομίχλη, γιατί οι επιτήδειοι της εδώ μεριάς, όπως πριν αναφερόμουν, γι αυτούς τους απέναντι, είδαν φρέσκο αίμα και σαν τους βουρκόλακες, ακονίζουν τα νύχια τους. Και δυστυχώς, η κυβέρνηση, μετρώντας δήθεν, το πολιτικό λεγόμενο κόστος, δεν δείχνει την πρόθεση της να τους συμμαζέψει και να τους διαολοστείλει.
Πιστεύω, πως η Έκθεση, που θέλει να λέγεται και Διεθνής, μπορεί να γίνει ένα πρώτο πλαίσιο συνάντησης
Τουλάχιστον, για να συναντηθούν, έστω, οι προβληματισμοί μας. Και μετά τα βλέπουμε, όλα τα υπόλοιπα.
Κι επειδή η Ευρώπη, θέλει να τρέξει, και δεν πρόκειται ποτέ να μας πει, όπως παλιά, πάρτε και κάντε ότι καταλαβαίνετε, καιρός, να ξεκινήσουμε τους σχεδιασμούς, χωρίς πολλά ταρατατζούμ, αλλά με διάθεση, για συνεύρεση και κοινό βηματισμό.