Στον ΣΥΡΙΖΑ, μία μόνον πολιτική γνωρίζουν: Αυτήν που λέει ότι δεν υπάρχει πολιτική, αλλά τα πάντα είναι προπαγάνδα.
Άλλωστε, προπαγάνδα ήταν όλη η κυβερνητική δράση τους. Από τις πολιτικοδικαστικές συνωμοσίες κατά των αντιπάλων τους, μέχρι την προσπάθειά τους να μεταστρέψουν το σύνολο του πληθυσμού σε επιδοματούχους πληβείους, για να παρουσιαστούν οι ίδιοι σαν η «φιλάνθρωπη εξουσία», που φροντίζει τους φτωχούς.
Αυτήν ακριβώς την προπαγάνδα ζήσαμε στην πιο κακοήθη μορφή της, κατά την προεκλογική περίοδο. Όταν, με συκοφαντικές επινοήσεις, προσέδωσαν στους αντιπάλους τους την αποκρουστική εικόνα του ακροδεξιού τέρατος. Το οποίο, κατά τον προπαγανδιστικό τους μύθο, επιφύλασσε πείνα, απολύσεις και στο «βάθος» ίσως Μακρόνησο!…
Ώσπου ήρθε η πραγματικότητα. Η οποία εμφανίστηκε καταιγιστική, με την μορφή της «επίθεσης πολιτισμού» του Κυριάκου Μητσοτάκη, πρώτα απ’ όλα στις επιλογές μη κομματικών προσώπων. Και προτού προλάβεις να το συνειδητοποιήσεις, ήρθε και το «κύμα» του ορθολογισμού: Εκεί που, μέχρι τώρα, άκουγες συνεχώς για «σκληρή διαπραγμάτευση» – έτσι είχε ονομαστεί η παράσταση Βαρουφάκη με «τα πουκάμισα έξω» και η επαρχιώτικη αμηχανία Τσίπρα – ακούστηκε ξαφνικά η ξεχασμένη έκφραση για «σκληρή δουλειά»!
Και η αλλαγή, ανάμεσα σ’ εκείνο που ζήσαμε με την κυβέρνηση ΣΥΡΖΑΝΕΛ και σ’ αυτό που ζούμε σήμερα, επέρχεται τόσο ραγδαία, ώστε να μοιάζει σαν ψεύτικη εικόνα ή σαν όνειρο, που φοβάσαι ότι θα ξυπνήσεις κι εκεί θα τελειώσουν όλα.
Διότι πρόκειται για ανατροπή, την οποία ουδείς περίμενε. Αφού, ναι μεν ο Κυριάκος Μητσοτάκης υπαινισσόταν προεκλογικά διάφορα νεωτερικά, αλλά η βούλησή του δεν αρκούσε: Ηγείτο ενός αρχαϊκού κόμματος, με κληρονομικούς «φεουδάρχες», οι οποίοι – κατά τις προβλέψεις των «ειδικών» – δεν θα επέτρεπαν κανένα άνοιγμα, έξω από το πελατειακό κύκλωμα.
Και εγένετο θαύμα! Διότι αποδείχτηκε ότι ακριβώς αυτό το μειονέκτημα, ήταν ταυτόχρονα το μεγάλο πλεονέκτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αφού, όπως προκύπτει από τα πράγματα, αρκούσε η συγκρότηση της κυβέρνησης με όρους νεωτερικότητας, για να καταρρεύσει το φεουδαρχικό σύστημα μέσα στο κόμμα. Δεν είναι τυχαίο ότι το «σοκ» ορθολογισμού που προκλήθηκε, δεν άφησε περιθώρια για την παραμικρή εσωτερική αντίδραση παλαιοκομματικών φεουδαρχών. Ούτε καν για τα πρόσωπα που επέλεξε.
Για να διαψευσθούν έτσι οι δυσοίωνες «προβλέψεις» που προηγήθηκαν και περιέγραφαν το παρελθόν, νομίζοντας ότι προλέγουν το μέλλον! Το οποίο αντίθετα, φαίνεται να επιμένει για μία Ελλάδα «παραδόξως νεωτερική», όπως ρητά μας λέει ο Γιάννης Βούλγαρης, σε ένα από τα σημαντικότερα έργα των τελευταίων ετών. Αλλά και για να επιβεβαιωθεί, για μία ακόμη φορά, το λεχθέν υπό Καστοριάδη, ότι στα ανθρώπινα, εκεί δηλαδή όπου ο άνθρωπος δημιουργεί την ιστορία του και όπου τα «πάντα» είναι πιθανά, «δεν υπάρχει επιστήμη των μελλόντων και των ενδεχομένων», που να μπορεί να προβλέψει τα όρια της ανθρώπινης δημιουργίας!