Κέρασμα και αντευχές στη Σώτη, αίτηση εργασίας στους NYTimes
Κι ο Φρόιντ δεν το άφησε πίσω τέτοιο χωρίο. Η μετριότης μου γιατί λοιπόν; Αρχαιογνωσία, αυτήν ξέρουμε οι ημιμαθείς εμείς. Μακάρι να την αντάλλασσα με ταξίδια, μουσικές, και λίγο μπόι, ίσως μαλλιά ή αντί φακίδες λευκό δέρμα μη μελαψό που φέρω εγώ ομοίωμα του Χαμίντ Καρζάι. Α ρε Σώτη! Κι εγώ την ψάχνω την καλή, παρακαλώ το Σόρος και τον Γκέιτς για κάνα φράγκο. Καλά τα εχέγγυα του μεταφραστού, μα ο Καραγκιόζης δεν κάνω για τους New York Times. Ούτε κι εσύ, προφανώς.
Θα πω μιαν ιστορία από τις «Ιστορίες», για τον προθέτη του δυτικού μας κόσμου, τον παππού της Ρώμης, τον εγγονό της Χαττούσας, τον «τελώνη», τον πρόγονό μας όλων, τον ορίτζιναλ απελευθερωτή του Ισραήλ, τον υποτάξαντα τους Μάγους, το Δαρείο. Στη μανία της εκδίκησης ο Μεγάλος, προλαβαίνοντας να πατάξει την πιθανή συνωμοσία των ευγενών (παλαιών συντρόφων του) εναντίον του θα τους «φάει όλους», γενιές κι αποπαίδια, παράδειγμα («κολούειν τα υπερέχοντα», το διδάσκει αλλού στο ηροδότειο έργο κι ο μετέπειτα σωτήρας του Δαρείου στο Δούναβη, ο Μιλήσιος τύραννος Ιστιαίος), εκεί τον πιάνουν οι ελεημοσύνες (οι έρωτες;). Ένας θα σωθεί.
Έλεος. Μα την αφήνει την εκλογή στην ευνοούμενη, τη συγγενή του, του πρώην συμμάχου του του Ινταφρέρνη τη γυναίκα. Η εκλογή της Σόφι! Από το μπλαστ του αίματος, «καλή εσύ διάλεξε έναν, να τον σώσεις» «διαλέγω τον αδελφό μου, αδελφό, δεν μπορώ να ξανακάνω, παιδιά, άντρα, κάτι μπορεί στο μέλλον να γίνει», αμείβετο η γυνή. Θώμασε ο δυνάστης! Της χάρισε και τον γιο (της), τον πρώτο! 1+1δώρο!
Έτσι και ο σχωρεμένος ο Φόρτουϊν, έτσι κι η Σώτη η καλή. Την κάνουν την επιλογή. Θέλουν τα δικά μας, τα παιδιά μας, τα παιδιά λευκά, σαν εμάς, όχι νοθευμένα από έρωτα και συζύγους. Τον αδελφό, όχι τα παιδιά τους. Τον πιστό καθολικό, όχι τον άθεο ή κοσμικό Ισραηλίτη. Είναι υπόνοια και προμετωπίδα ο Πατί. Εμείς στην Μπαρντό θέλουμε να μοιάσουμε, στη Φαλμπαλά, στη Μαριάν, όχι στη Μισέλ Ομπάμα ή την Μπούτο. Ελευθεροστομία θέλουμε όχι ελευθερία του λόγου. Αργότερα υπό την προστασία των ΕΛΑΣ δοκιμάζουμε και τις γροθιές. Το συνειδητοποίησα προεχθές: το μαρτύριο του ζώου στη λογοτεχνία των περασμένων αιώνων άργησε ως θέμα αλλά ήλθε, ήλθε πιο ηχηρά όμως από το μαρτύριο του σκλάβου, σε πλειοδοσία του μαρτυρίου των ανήλικων πόρνων και πορνών, νωρίτερα από τις τούμπες πτωμάτων των ιδεολογικών πολέμων, και φυσικά πριν μιλήσει κανείς για τη ΛΟΑΤΚΙ συνείδηση ή το γαμήλιο εγκλωβισμό.
Δε μιλάμε πια για τη Δύση των λευκών, των χριστιανών, των όμορφων, των Βορείων, των αναμορφωτών. Έχουμε τη Δύση των δικαιωμάτων, για τα δικά μας παιδιά, για κανέναν άλλον, όμως. Κρυβόμαστε.. βρήκαμε ψαμίθια ούτε καν αυταπάτες. Οι άλλοι κερασάκια, στην τούρτα, στο πάρτι γενεθλίων μας. Ποιος νοιάζεται για το μαύρο πλανητάρχη Σεπτίμιο Σεβήρο; Εμείς με Ιουλιανό, σαν τους Ανώνυμους.
Είμαστε εκεί, φτάνει η μοχθηρία μας έως εκεί, να μισούμε τη δικαιοσύνη, τους θεσμούς που υποτίθεται προασπιζόμαστε, την ευγένεια που θεωρούμε πως οφείλει μόνον ο αδύναμος στο δυνατό. Ξενίη σε περιφρονούμε: αφού κλίνουμε στην άρνηση της ισότητας, της συγγένειας, της αδελφότητας. Φταίει η δικαιοσύνη, που εδράζεται στην ισότητα και στην κοσμικότητα, φταίει κι ο χρόνος, γεράσαμε! Προτείνω την κυρά εξομολογήτρια στον «Έρωτα του Πλάτωνα» του Ζάχερ Μαζόχ. Όποιος θέλει να καταλάβει, το μπορεί! Δεν αρκούν Τορκουεμάδα και Βισίνσκι, Φράισλερ προφανώς.
Το σαρκίο μου είναι χθαμαλό. Και το σπίτι μου παράγκα. Και μιγάς είμαι. Και μαύρος και κοντός και φαλακρός και στραβομύτητης και μύωψ. Και θέλω και ψυχίατρο (σας πρόλαβα). Και περιφρονώ το Σαρλί Εμπντό αλλά τον νεκρολόγησα και ντρέπομαι ενώπιόν του τον Πατί. Δεν μπορώ και δε σας επιτρέπω. Νέοι Αδριανοί: Με λένε Πόπη. Νοσταλγώ, να ακουστούν τα μακεδονικά και τα λαντίνο και τα βλάχικα στις γειτονιές, όπως χαίρομαι που τα μακρινά μου ανίψια μιλάν ελληνικά στο Ντάργουϊν και στην Τάμπα, περιμένω την ελλαδική γειτονιά Παστούν να γιατρευτούν τα αυτιά μου με τον ίδιο τρόπο που άκουγαν άλλοι πώς ομιλούνταν γαλλικά στη Σαϊγκόν, ελληνικά στο Κάιρο κι αγγλικά στο Δελχί. Δεν ξεχνώ πως του Κιμ Γιογκ Ιλ ο παππούς, ο γενάρχης του Τρόμου, ο συμμαθητής του Δρακόπουλου, ο χορηγός Κουμουνδούρου, από χριστιανική κορεατική ξεπήδησε οικογένεια.
Πώς τον θαυμάζω τον κύριο Τσαν στο κατάστημά του. Εκεί πασχίζει με τη Λούσυ, να μάθει να γράφει τα Χαν η μικρή, στο περιθώριο, δίπλα στην ταμειακή μηχανή. Πώς συνάδελφο θεωρώ τον Γκάζι τον Καπλάνι, πώς διαβάζω Ομάρ Καγιάμ και σκέφτομαι Σαπφώ! Πώς με πιέζει το ερώτημα: αν ο προτεστάντης Σαΐντ ήταν μουσουλμάνος πώς θα μπορούσε να μην κατέστρεφε την ανοχή που έχτιζε και την αδελφοσύνη εμμένοντας κι αυτός στην όμαιμη επιλογή σαν τη γυναίκα του Ινταφρέρνη, ως λιθοβόλος αυτός ο ειρηνοποιός, κάποτε.
Ή λικβινταρίζετε κι εσείς σαν τα μούτρα μας; Εμείς αλλάζουμε: ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ όλων και όλων. Ενθύμιον εκφράσεις από την κατάληξη της ταινίας για το Σουκατζίδη που είχε το κουράγιο να γυρίσει ο Βούλγαρης.
Ηράκλειτος ο Εφέσιος: υπήρξε κι αυτός προσήλυτος, της Ανατολής. Καμάρωσα πέρσι το μουσουλμάνο πρόεδρο του δεκαπενταμελούς του παλιοσχολειού μου. Τον Πατί ευτυχώς δεν τον σκυλεύσατε Σώτη μου εντελώς. Κι ο Εμμανουήλ της προεδρίας δεν σας τον δίνει, ούτε για τον εαυτό του τον κρατά.. Εγώ απλώς σάς περιμένω, τρίτε πόλε εσάς, στον άλλο πόλο. Με αγάπη.