Η υποψηφιότητα Καμίνη για την ηγεσία της ΔΗΣΥ προφανώς δεν προέκυψε ξαφνικά. Για όσους παρακολουθούν ο Δήμαρχος της Αθήνας είχε υπάρξει δέκτης ανάλογων προτροπών να ηγηθεί της κατακερματισμένης κεντροαριστεράς. Η υποψηφιότητα του ως μη αναμενόμενη, μολονότι υπηρετεί την αναγκαιότητα για ανοιχτές στη πράξη δημοκρατικες διαδικασιες εκλογής του επικεφαλής της παράταξης, αυτομάτως θέτει ουσιαστικό ζήτημα αμφισβήτησης της Φώφης Γεννηματά.
Για τους παροικούντες στην Ιερουσαλήμ η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη. Το ουσιαστικό ερώτημα που τίθεται ωστόσο, δεν νομίζω ότι είναι, η έκβαση της αναμέτρησης και τα διχασμένα στρατόπεδα που αντικειμενικά θα διαμορφωθούν, αν δεν υπάρχουν ήδη. Επίσης δεν είναι κυρίαρχο, εάν σε αυτή την διαδικασία εν τέλει, θα συμμετάσχουν ο Σταύρος Θεοδωράκης και η Άννα Διαμαντοπούλου στο όνομα της ενότητας του χώρου.
Το κρίσιμο θεωρώ είναι, ότι, αυτή η αναμέτρηση για την ηγεσία, καταδεικνύει την αποτυχία δημιουργίας εκείνων των προϋποθέσεων για το πραγματικά νέο στο χώρο, που θα ενέπνεε και θα έδινε ελπίδα για το αύριο της δημοκρατικής παράταξης.
Η αμφισβήτηση της ηγετικής παρουσίας  της Φώφης Γεννηματά -που πλέον προκύπτει αντικειμενικά με την κίνηση Καμίνη-, ήταν ορατή εδώ και καιρό. Όσα είχαν προηγηθεί -χωρίς για όλα η ίδια να φέρει ακέραια τη ευθύνη-, θα έπρεπε να την έχουν προβληματίσει ήδη πολλούς μήνες νωρίτερα για το πως και εκείνη διαμόρφωσε μέ τον τρόπο που διαχειρίζεται την ηγεσία της, όχι τους συσχετισμούς για τον έλεγχο και τη κυριαρχία της παράταξης, αλλά την προοπτική για το αύριο της.
Οι αμφισβητίες της ηγεσίας της κας Γεννηματα επίσης, -εφ’ όσον και οι ίδιοι δεν διακατέχονται όπως και οι υποστηρικτές της, από την αγωνία του προσωπικού τους ρόλου-, πρέπει να προβληματιστούν γιατί δεν μπόρεσαν να συμβάλουν ουσιαστικά στο ν’ αναδείξουν εκείνο το νέο πρόσωπο που θα εμπνεύσει την κοινωνία δίδοντας της ελπίδα… και κυρίως θα μπορούσε να εγγυηθεί την πλειοψηφική αναγέννηση της παράταξης. Το «δεν υπάρχει αυτό το πρόσωπο» δεν υπάρχει ως απάντηση για τους νοήμονες ανθρώπους. Η μεγάλη αλήθεια είναι  ότι, ουδείς πραγματικά έψαξε να βρει ή να επιτρέψει να βγει στο προσκήνιο το νέο και άφθαρτο πρόσωπο της παράταξης στην ηγεσία και σε κορυφαίους ρόλους όσο και εαν υπάρχουν ορισμένες εξαιρέσεις. Προσωπικοί ρόλοι και στρατηγικές στελεχών που έπρεπε να κάνουν ένα βήμα πίσω, υπήρξαν το μεγάλο εμπόδιο. Ας μην είμαστε όμως αφελείς. Δεν ευθύνται μόνον τα πρόσωπα και η αγωνία του ρόλου τους. Απουσιάζει απλό τον χώρο η ουσιαστική πρόταση αλήθειας και διεξόδου προς τον λαό, σε συνδυασμό με την αυτοκριτική επί της ουσίας που τελικά δεν έχει γίνει για το τι πήγε λάθος και δεν πρέπει να επαναληφθεί. Απουσιάζει δυστυχως πλειοψηφικά από τα στελέχη και τους παράγοντες του χώρου που θα έπρεπε να είναι οι συμπαραστάτες διαμόρφωσης του νέου, η παραδοχή ότι απέτυχαν και πάλι παρά το εκλογικό ράπισμα των τελευταίων ετών, το οποίο ας καταλάβουν επιτέλους, δεν προέκυψε μόνον από την πλάνη του λαού από τον λαϊκίστικο διχαστικό αντιμνημονιακό λόγο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και την αποτυχία της κοινωνίας που παρέδωσαν στα μνημόνια…