Εντυπωσιάζει το τελευταίο παράδοξο: πρώην ΠΑΣΟΚικοί παράγοντες και τώρα ΣΥΡΙΖΑ, διαγκωνίζονται για το ποιος θα εκτοξεύσει την πιο πομπώδη ανοησία. Με τελευταία, την «γνωμάτευση» ότι ο χαρακτηρισμός «τοξικός» δεν είναι προσβολή, αλλά περιγραφή!

Η μαζική αυτή διαταραχή της σχέσης τους με τη σοβαρότητα, έχει εξήγηση που πάει πολύ πίσω: 

Όταν ο γενάρχης του ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην εντατική, χειραφετημένη η κοινοβουλευτική του ομάδα, εξέλεγε τον κ. Σημίτη ως νέο πρωθυπουργό.

Για να έρθει αμέσως η αντίδραση του «παλαιού καθεστώτος»: ο φερόμενος ως «αυθεντικός εκφραστής» του γενάρχη πρότεινε να θεσμοθετηθεί διαρχία στο ΠΑΣΟΚ, με πρωθυπουργό Σημίτη και πρόεδρο Τσοχαντζόπουλο. 

Ο σκοπός προφανής. Να τεθεί ο κ. Σημίτης υπό την κηδεμονία  Τσοχαντζόπουλου.

Βεβαίως, το συνέδριο επέλεξε τον κ. Σημίτη ως πρόεδρο, απορρίπτοντας την ιδέα της διαρχίας. 

Κάτι που έμοιαζε με απομάγευση του κόμματος, από το καταθλιπτικό βάρος του ιδρυτή του.

Έτσι δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι το ΠΑΣΟΚ άφηνε πίσω τα μικροσυμφέροντα των συντεχνιών και επέλεγε το μακροπρόθεσμο συμφέρον «…ενός κόσμου που επιζεί των κατοίκων του», όπως όρισε το «πεφωτισμένο συμφέρον» η Χάννα Άρεντ. (Περί Βίας, σελ. 139, εκδόσεις «Αλεξάνδρεια»).

Πάλι όμως δεν καταλάβαμε το προφανές: Ότι ο μηχανισμός εξέλεξε πρόεδρο τον κ. Σημίτη, όχι για κάποιο «πεφωτισμένο συμφέρον», αλλά για το δικό του αποκλειστικά συμφέρον: επειδή, με επικεφαλής τον κ. Σημίτη, το κόμμα θα παρέμενε στην εξουσία.

Έτσι, παρά την εκλογή Σημίτη, το ΠΑΣΟΚ ξανάρθε όπως ακριβώς το ξέραμε. Ως ένας μηχανισμός εξουσίας, για τον οποίο «η διατήρηση του καθεστώτος ήταν θέμα καθημερινού ψωμιού».

Για να υπερασπιστεί μάλιστα τα πιο ιδιοτελή προνόμια στελεχών και πελατών, επιχείρησε – και εν μέρει το πέτυχε - να ματαιώσει το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα της κυβέρνησής του, χρησιμοποιώντας όλους τους τρόπους: Από την αντίσταση σε κάθε μεταρρύθμιση, μέχρι τη διαφθορά.

Έτσι, παρά τις ιστορικές επιτυχίες της κυβέρνησης - τα μεγάλα έργα και η ένταξη της χώρας στην πρώτη θέση της Ευρώπης είναι αδιάψευστοι μάρτυρες - η εναντίον της δολιοφθορά υπήρξε συστηματική.

Με κορυφαία, την πύρρειο  «νίκη» απέναντι στα μέτρα Γιαννίτση, εν ονόματι της διαγενεακής ανηθικότητας του «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά».

Δεν είναι τυχαίο ότι ο «ηγέτης» αυτού του αντιμεταρρυθμιστικού ρεύματος, κατέληξε στη φυλακή ως διεφθαρμένος.

Ενώ οι οπαδοί του μετανάστευαν σε όποιο κόμμα τους υποσχόταν, να συνεχίσουν με τον «αρχαίο τρόπο» τη νομή της εξουσίας.

Έτσι, αλλάζοντας απλώς όνομα από ΠΑΣΟΚ σε ΣΥΡΙΖΑ, ανέδειξαν την πιο αντιμεταρρυθμιστική κυβέρνηση που γνωρίσαμε.

Η παλινόρθωση όμως του αρχαίου καθεστώτος, είχε και την ανθρωπολογική της παράμετρο. Παρήγαγε τον ανθρώπινο τύπο του ΧΩΡΙΣ ΑΙΔΩ πολιτευτή. Τον οποίον, με όρους «ηθικής τρέλας», ενδύθηκαν παράγοντες του ΠΑΣΟΚ, μόλις ακολούθησαν την εκλογική βάση του κόμματός τους προς τον ΣΥΡΙΖΑ.

Αφού, για να γίνουν «δεκτοί» στον ΣΥΡΙΖΑ από τους πρώην ψηφοφόρους τους στο ΠΑΣΟΚ, μοναδικό «προσόν» ήταν η απώλεια της αιδούς και η επίδειξη παραλογισμού.  Δηλαδή η μετατροπή τους σε μίμους του καταδικασμένου για διαφθορά ηγέτη τους.

Ο οποίος, με τον τρόπο αυτό, πήρε πανηγυρικά την «εκδίκησή» του από τη χώρα.

Για να επιβεβαιωθεί ξανά, ότι η ιδέα της προόδου ως «ιστορικής αναγκαιότητας», είναι η πιο επικίνδυνη αυταπάτη. 

Πηγή: www.tanea.gr