—της Ρηγούλας Γεωργιάδου—

Τη συνάντησα τυχαία και ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά.

Όπως συμβαίνει τόσο συχνά, αναζητώντας κάτι άλλο έπεσα πάνω σ’ έναν πίνακά της — κι έμεινα να τον κοιτάζω μαγεμένη. Για ώρα.

Μαθημένη στις ευκολίες που προσφέρει το Διαδίκτυο, έκανα αμέσως, σχεδόν αυτόματα, μια αναζήτηση στο όνομά της. Κι έβγαλα λαγούς. Με πετραχήλια.

Προηγουμένως ωστόσο είχα κάνει δυο έργα της εικόνα στο προφίλ και στο εξώφυλλό μου στο Φέισμπουκ. Ήταν αυτός ο λίγο σκοτεινός, όσο χρειάζεται, μαγικός ρεαλισμός της. Ή μήπως μαγικός σουρεαλισμός της; Η σύνθεση και τα χρώματα, η θεματολογία και η απόδοσή τους, θαρρείς πως είχαν φτιαχτεί για να εικονογραφήσουν όχι μόνο τις διαθέσεις μου αλλά ακόμα και τις ιστορίες που σκαρφίζεται κάθε τόσο το μυαλό μου (πράγματα καθόλου άσχετα μεταξύ τους). Η Φύση και η μαγεία της, η μαγεία και η φύση της, η πραγματικότητα ως παραμύθι, ως αφήγημα, ως κάπως λοξή ματιά σε πράγματα απλά, καθημερινά αφενός, εξωπραγματικά, φανταστικά από την άλλη. Μια σιωπή που διαπερνά την εικόνα σαν υπόκωφη μουσική, ένα ακατάληπτο μουρμουρητό που σε υποβάλλει. Και τα χρώματα: αυτά τα βαθιά, γήινα, «ώριμα» χρώματα.

Δεν είμαι κριτικός τέχνης, δεν κατέχω καλά την ορολογία. Εκείνο που ξέρω όμως είναι πως η εικόνα ήρθε και κούμπωσε στη διάθεσή μου, αυτό που μεταξύ αστείου και σοβαρού αποκαλούμε «mood of the day». Και έμεινε εκεί, με εξαίρεση ένα σύντομο διάστημα που η εικόνα ένιωσε την ανάγκη  να αποδώσει φόρο τιμής στα θύματα των δολοφόνων του Παρισιού…

Διαβάστε τη συνέχεια στο dim/art