Η εφηβεία έχει (και) μια πολύ γελοία πλευρά, όσο πιο χαμηλό είναι το πνευματικό επίπεδο τόσο μεγαλύτερη είναι η γελοιότητα και ακόμη μεγαλύτερη όταν έχει περάσει ο καιρός της, αλλά συνεχίζεται εκτός βιολογικού χρόνου. Καλή η αμφισβήτηση και η εναντίωση αλλά όταν το διακύβευμα είναι ευτελές τότε η μάχη γίνεται αυτοκαταστροφική. Καλή και η άρνηση συμμόρφωσης αλλά όταν το αποτέλεσμα είναι η στασιμότητα, τότε γίνεται αδύνατη η πρόοδος και η βελτίωση. Καλές και οι ακρότητες ή οι υπερβολές για να δοκιμαστούν τα όρια αρκεί να μην συμβεί το ατύχημα και υπάρξουν απώλειες ή ανεπανόρθωτες βλάβες. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν τα εφηβικά ξεσπάσματα παγιώνονται ως σταθερή συμπεριφορά και καθυστερεί η ενηλικίωση, που μπορεί να μην έρθει ποτέ.
Η δική μας εφηβεία διαρκεί πολύ. Επτά χρόνια τώρα συγκρουόμαστε -φαντασιακά- με τους έξω, τους μεταθέτουμε τη βασική ευθύνη για τα χάλια μας, ενώ παράλληλα τσακωνόμαστε μεταξύ μας σε μια ατελείωτη αλληλοφαγωμάρα που μας αφήνει όλο και πιο ταλαιπωρημένους, κακοπαθημένους, αδύναμους.
Η δική μας εφηβεία είναι άχαρη. Δεν υπάρχει η γοητεία των μεγάλων αναζητήσεων και των παθιασμένων συγκινήσεων, ούτε η ορμή της διεκδίκησης του καλύτερου, υπάρχουν μόνο αμφιθυμία, σύγχυση, ανασφάλεια, φοβίες, μεγαλομανιακές εξάρσεις, υστερικές εκδηλώσεις.
Είναι και αδιέξοδη η εφηβεία μας. Δεν εξελισσόμαστε μέσα από τις εντάσεις, δεν μαθαίνουμε, δεν κατανοούμε, δεν ερμηνεύουμε, δεν ακούμε, δεν σκεφτόμαστε, δεν βελτιωνόμαστε, δεν προχωράμε. Μόνο μαχόμαστε, πορωνόμαστε, πολωνόμαστε και τελικά πέφτουμε κάτω ξέπνοοι μέχρι να ξανασηκωθούμε για τον επόμενο άγονο αγώνα.
Κάπως έτσι, φτάσαμε στο τρίτο μνημόνιο για να νομοθετήσουμε την αποκομματικοποίηση της δημόσιας διοίκησης μέσα από τον ορισμό γενικών γραμματέων και γενικών διευθυντών ορισμένης θητείας που δεν θα αλλάζουν ανάλογα με τις κυβερνήσεις. Ενα στοιχειώδες μέτρο αντιπελατειασμού και αξιοκρατίας επιβάλλεται από τους θεσμικούς μας πιστωτές μετά από χρόνια καθυστερήσεων και αντιστάσεων από την πλευρά μας. Αυτό, δηλαδή, που θα έπρεπε να είναι κοινωνική απαίτηση και επιδίωξη του δημοκρατικού πολιτικού συστήματος έγινε αντικείμενο διαπραγμάτευσης και κατέληξε να επιβληθεί χωρίς τη δική μας ενσυνείδητη αποδοχή και συναίνεση. Κάποιες προσπάθειες που έγιναν από την κυβέρνηση Παπανδρέου, με το opengov και τη Διαύγεια, κακοποιήθηκαν στην εφαρμογή τους είτε από το βαθύ κράτος είτε από τους επόμενους.
Δεν είναι η μόνη μεταρρύθμιση κοινωνικής δικαιοσύνης που γίνεται με τη βία, ως απαίτηση των δανειστών. Το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, για παράδειγμα, απ έξω μας ήρθε, όπως και οι πλειστηριασμοί πολυτελών σπιτιών τα οποία απολαμβάνουν οι πολλά και μαύρα έχοντες κρυμμένοι πίσω από τη νομοθεσία που φτιάχτηκε για τους οικονομικά ευάλωτους.
Η λίστα με τις αναγκαίες διαρθρωτικές αλλαγές που υπηρετούν το δημόσιο συμφέρον είναι μακριά και ντροπιαστική για τη χώρα μας που τις αντιμετωπίζει σχεδόν όπως και τις περικοπές μισθών και συντάξεων, σαν κατάρα.
Οι έφηβοι δεν θέλουν υποδείξεις ούτε κατήχηση. Θέλουν διακριτική συμπαράσταση, σιωπηρή κατανόηση, ενσυναίσθηση και αγάπη. Ακόμη και οι πιο κακότροποι μπορεί να μαλακώσουν αν βρουν από τους γύρω τους εκείνο που χρειάζονται. Αλλά αυτά δεν έχουν σχέση με το ευρώ και τη σκληρή οικονομική πραγματικότητα. Οι δανειστές δεν είναι γονείς και εμείς δεν είμαστε παιδιά. Οτι συμπεριφερόμαστε σαν ανόητοι και κακομαθημένοι ανήλικοι είναι μια ιδιαιτερότητα από τις πολλές που συντηρούν την καθήλωσή μας στο ευρωπαϊκό περιθώριο. Δεν είμαστε καν χαριτωμένοι μέσα στην αποτυχία μας, γιατί έχουμε κουράσει αυτούς που μας πληρώνουν και μας εποπτεύουν, ίσως έχουμε κουράσει και τον εαυτό μας – κι ας μην το παραδεχόμαστε λόγω εφηβικού πείσματος.

athensvoice.gr