Τα τελευταία χρόνια η δημόσια ζωή έχει σφραγιστεί από την ιδεολογική, πολιτική κι αισθητική επιρροή ακραίων δυνάμεων. Τα πρόσφατα ρεζιλίκια του Μπαλτάκου υπήρξαν η κατάληξη μιας εξελικτικής πορείας που ξεκίνησε από μούντζες στις πλατείες αγανακτισμένων, από ακατανόμαστα συνθήματα κατά του κοινοβουλευτισμού, πέρασε από την είσοδο μιας νεοναζιστικής συμμορίας στη βουλή και κατέληξε είτε στον συναγελασμό με μια σειρά υπόδικων φασιστών, είτε στην εξ αντικειμένου αβάντα τους προς εξυπηρέτηση μικροκομματικών σκοπιμοτήτων (δηλώσεις Βούτση περί «μεθοδεύσεων» εναντίον της ΧΑ)..
Όλο αυτό το διάστημα ο χώρος της κεντροαριστεράς, σε όλες του τις εκφάνσεις υπήρξε σταθερά, ανυποχώρητα κι αταλάντευτα απέναντι στο νεοναζιστικό φαινόμενο. Δεν επέτρεψε στον εαυτό του ούτε κρυφές συναντήσεις μαζί του πίσω από κλειστές πόρτες, ούτε υιοθέτηση των αιτιάσεών του περι σκευωρίας προς άσκηση φτηνής αντιπολίτευσης. Αντιθέτως βγήκε από την πρώτη στιγμή και προειδοποίησε για τους κινδύνους που συνεπάγεται ο εκφασισμός της κοινωνίας στο όνομα μιας ποικιλόχρωμης αγανάκτησης που όλα τα επιτρέπει και τα πάντα νομιμοποιεί.
Οι ευρωεκλογές που έρχονται αποκτούν επιπρόσθετη κρισιμότητα μιας και αντιμέτωπη με το φάσμα ακραίων δυνάμεων δεν είναι μόνο η Ελλάδα, αλλά και η Ευρώπη συνολικά. Και ο μόνος δρόμος τιθάσευσης αυτής της επέλασης είναι η αποφασιστική ενίσχυση των δυνάμεων της κεντροαριστεράς. Η κεντροδεξιά, η οποία αποτελεί τον αρχιτέκτονα της σημερινής Ευρώπης αδυνατεί να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά το φαινόμενο. Η εθνολαϊκίστικη αριστερά που φτάνει στο σημείο να εφάπτεται με την εθνολαϊκίστικη δεξιά στο όνομα είτε του τυφλού αντιμνημονιασμού, είτε της «εθνικής κυριαρχίας» κουβαλά νερό στο μύλο των άκρων χωρίς να το αντιλαμβάνεται.
Στην Ελλάδα που έχουμε βιώσει στο πετσί μας χειρότερα παντός άλλου τόσο την κρίση όσο και την επιβολή των άκρων χρειαζόμαστε σήμερα παρά ποτε τις φωνές του προοδευτικού ευρωπαϊσμού. Το οριστικό ξερίζωμα των όποιων ακροδεξιών θηλάκων εντός κυβέρνησης είναι μονόδρομος, αλλά δεν αρκεί. Όσο δυνατότερος εξέλθει ο σοσιαλδημοκρατικός χώρος από τις ευρωεκλογές τόσο μεγαλύτερη δύναμη επιρροής θα διαθέτει για να εμποδίσει την κυριαρχία μιας ακραία συντηρητικής ατζέντας, στην οποία ανοήτως γλιστρά η δεξιά νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο αντιμετωπίζει τις διαρροές της προς τα (πιο) δεξιά της. Η χώρα δεν μπορεί να γίνει έρμαιο ενός διαγκωνισμού δεξιάς-ακροδεξιάς ούτε θύμα μιας αριστεράς που δεν βρίσκει καν το θάρρος να ψηφίσει τη διακοπή χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής.
Η Ελια-Δημοκρατική Παράταξη είναι το κόμμα που επίσημα και παραδεδεγμένα βρίσκεται υπό την αιγίδα του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού κόμματος. Είναι ο φορέας που έχει τη βούληση να προτείνει και να διεκδηκήσει μια διαφορετική ατζέντα για τη χώρα. Ο φορέας που δεν δίστασε μέσα κι έξω από τη βουλή να συγκρουστεί σκληρά με τις ορδές των νεοναζί εξ ου και συγκέντρωσε το απύθμενο μίσος τους. Με αυτό το σκεπτικό η ενίσχυσή της στις εκλογές της 25ης Μαϊου αποκτά ξεχωριστή και καθοριστική σημασία.