Πριν από 21 χρόνια, στις 6 Ιανουαρίου του 1991, πρώτο θέμα στον Τύπο ήταν η επιστολή-βόμβα, όπως χαρακτηριζόταν, του κοινοτικού Επιτρόπου, Κριστόφερσεν προς τον αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Οικονομίας, Τίμο Χριστοδούλου. Με την επιστολή αυτή η Κομισιόν έθετε όρους για την χορήγηση δανείου ύψους 2,2 δις δολαρίων – το ευρώ δεν είχε ακόμη εφευρεθεί. Τι ζητούσαν οι εταίροι μας: Συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα για την πάταξη της φοροδιαφυγής, μείωση του συνολικού αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων κατά 10% σε πρώτη φάση και ένα δεσμευτικό πρόγραμμα για την αντιμετώπιση του δημοσίου ελλείμματος. Σημειωτέον, είχε προηγηθεί σύσταση της Νομισματικής Επιτροπής της ΕΟΚ προς τη χώρα μας, να προσφύγει για βοήθεια στο ΔΝΤ!
Η συνέχεια είναι γνωστή: Η χώρα -οι πολίτες δηλαδή- έπειτα από χρόνια σκληρής προσπάθειας με εφαρμογή πολυετών προγραμμάτων λιτότητας, κατάφερε να γίνει μέλος της ΟΝΕ. Και ύστερα ήρθαν όχι οι μέλισσες, αλλά οι κομματικοί γυπαετοί που μυρίστηκαν αίμα. Κατά τη δεύτερη τετραετία Σημίτη, οι όποιες προσπάθειες για διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις ισοπεδώθηκαν από τους οδοστρωτήρες της Χαριλάου Τρικούπη. Ποιος δεν θυμάται τη συνεδρίαση του πάλαι ποτέ Εκτελεστικού Γραφείου, που κατάργησε εν μια νυκτί τη μεταρρύθμιση Γιαννίτση για το ασφαλιστικό; Ακολούθησε η ακόμη πιο τραγική θητεία Καραμανλή του Β, με τη «χαλαρή» διακυβέρνηση των κουμπάρων και των κολλητών και με μέγιστο επίτευγμα την πρώτη θέση στη Γιουροβίζιον με την Παπαρίζου!
Περασμένα αλλά όχι ξεχασμένα. Τη δόση την πήραμε, αλλά είναι μάλλον δύσκολο για την ηγεσία να απεξαρτηθεί από την ημετεροκρατία. Αυτό τουλάχιστον δείχνει το άθλιο κομματικό παζάρι που εξελίσσεται για την αποκατάσταση αποτυχημένων βουλευτών και πολιτευτών με την προώθησή τους στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ. Αδιανόητο για την κοινή λογική, αλλά απολύτως συμβατή συμπεριφορά με την κομματική λογική. Μάλιστα, διαβάζω, ο αγώνας για τη διανομή της κρατικής εξουσίας παίζεται με διάφορα συστήματα (4-2-1, 3-3-1 κ.λπ.), ανάλογα με τα ποσοστά των κομμάτων αλλά και την «εμβέλεια» και τη βαρύτητα των ΔΕΚΟ, δηλαδή τους ψηφοφόρους που ελέγχουν και το μερίδιό τους στην άσκηση πολιτικής.
Από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είναι αλήθεια ότι δεν τρέφαμε μεγάλες και διαφορετικές προσδοκίες. Η ΔΗΜΑΡ, όμως, πρέπει οπωσδήποτε να διαχωρίσει τη θέση της, να βγει από το κάδρο της φαυλοκρατίας όχι μόνο αρνούμενη τη συμμετοχή της στη διανομή των «λαφύρων», αλλά απαιτώντας τη στελέχωση των Δημοσίων Οργανισμών από άξιους, έντιμους, δοκιμασμένους και κυρίως χωρίς προϋπηρεσία στην αφισοκόλληση.
Γενικώς, η «δόση» άνοιξε την όρεξη και εξυφαίνονται σενάρια για δημιουργία νέων κομμάτων, νέων σχηματισμών, με την προοδευτική παράταξη να αναζητεί, όπως πάντα, το Ιερό Δισκοπότηρο στη δημιουργία μιας ελληνικής Ελιάς. Το ερώτημα είναι ποια πρόσωπα θα συμμετάσχουν στο σχήμα. Αν είναι, για παράδειγμα, πρόσωπα όπως οι καθήμενοι δεξιά και αριστερά του Ευάγγελου Βενιζέλου, τότε καλύτερα η Αγίου Κωνσταντίνου να παραδώσει από τώρα τα κλειδιά στον Τσίπρα. Τρώγοντας την Ελιά, μπορεί να σε πνίξει το κουκούτσι.
ΥΓ: Για να καταλάβετε τι γίνεται με το DNA των πολιτικών, να σταθούμε σε ένα περιστατικό. Ο Ευρυπίδης Στυλιανίδης, που τα πάει καλά με τον Φούχτελ, κατάφερε να κλείσει έναν ποδοσφαιρικό αγώνα ανάμεσα στη Μπάγερν Μονάχου και την ομάδα της περιφέρειάς του, τον Πανθρακικό. Αυτό ήταν. Του την έπεσαν γαλάζιοι συνάδελφοί του και του ζητούσαν να κλείσει αγώνες της Μπάγερν και με ομάδες των δικών τους εκλογικών περιφερειών. Με τέτοια μυαλά, κάποιος πρέπει να τους υπενθυμίσει τη ρήση ότι «Ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα στο οποίο 22 άνθρωποι κυνηγούν μια μπάλα και στο τέλος κερδίζουν οι Γερμανοί.» Ελπίζω, έπειτα από 20 χρόνια να μην τρέχουμε πάλι στη Βαυαρία αναζητώντας επενδύσεις. «Καπούτεν» θα μας απαντήσουν, όπως έλεγε ο αξέχαστος Βέγγος.