Το δεσμευτικό χρέος του ελληνικού δημοσίου, που τόσοι καλοθελητές επιδιώκουν να κουρέψουν, αναδιαρθρώσουν, εξαλείψουν, εξαφανίσουν ή μεταμορφώσουν σε μετοχές εξωγήινων τραπεζών αποτελεί σημείο αξιοπιστίας και συμμετοχής της Ελλάδας στη διεθνή κοινότητα (τη δημοκρατική, όχι την «άλλη», αυτήν της Βιρμανίας, του Ερντογάν, της Βενεζουέλας, και της, πάλαι ποτέ χρηματοδότη των γραφείων της Κουμουνδούρου, Βόρειας Κορέας). Ο υπογραφόμενος αναλώθηκε ήδη αρκετά στην υπεράσπισή του ως έχει, καθώς η αξιόπιστη συμπεριφορά της χώρας μας έναντι του χρέους της (του εδώ και μια πενταετία παγιωμένου έπειτα από την ευρωπαϊκή και διεθνή παρέμβαση) αποτελεί την ελάχιστη δέσμευση προόδου, ευημερίας και προοπτικής για όσους/ες διαμένουν στην Ελλάδα και ακόμη (εξ ανάγκης έστω) την εμπιστεύονται.
Η πατρίδα αυτή των αντιφάσεων όμως οφείλει πάνω στη γενική και απέριττη αυτή συνιστώσα της πολιτικής και οικονομικής πραγματικότητας να αναγνωρίσει την άφευκτη ανάγκη ρύθμισης και εντελούς προσδιορισμού μιας ?ανάλογης σπουδαιότητας? παραμέτρου «οφειλών» της κρατικής δομής. Για το χρέος της τοπικής αυτοδιοίκησης μιλώ.
Είναι μάταιος κόπος να επιδιώκουμε μεταρρυθμίσεις στο εν γένει κράτος και να οραματιζόμαστε μια άλλη κοινωνία για τη χώρα μας, που θα συνδυάζει ανάπτυξη και κοινωνική πρόοδο, αν δεν παραδεχθούμε ότι στη νέα σελίδα που ευαγγελιζόμαστε (προφανώς όχι υπό τους νεποτιστές της φαιόμαυρης –πιο μαύρης που μόνο μαζί με τη Χρυσή Αυγή γίνεται, αν δεν έρχεται ή ήλθε και τούτο – συμμαχίας που μας κυβερνά) η νέα αφετηρία πρέπει να απλώνει τη μεταρρυθμιστική της πνοή στο σύνολο της διοίκησης/πολιτείας.
Συνεπώς, δεν μπορεί να υποτιμούμε, παραγκωνίζουμε ή αποσιωπούμε το καίριο ζήτημα των χρεών της τοπικής αυτοδιοίκησης. Ένας και μόνον ένας ο δρόμος προς τη συλλογική πρόοδο και ανάπτυξη: Αξιολόγηση από τους διεθνείς θεσμούς-πιστωτές μας ΤΩΡΑ και υπογραφή νέας δανειακής σύμβασης από μια νέα δημοκρατική και ορθολογιστική κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία (σε αυτήν περιμένουμε, ελπίζουμε ή ξεγελάμε τους εαυτούς μας για να συμβάλλει το Κίνημα Αλλαγής). Σε αυτήν τη σύμβαση Λυδία Λίθο της εξόδου από την εποχή της εσωτερικής μας πατρωνείας από τους παντοειδείς προστάτες/τρομοκράτες/επαναστάτες/εμπρηστές (αριστερούς, δεξιούς, εθνικιστές ή απλώς μαφιόζους) κεντρική θέση θα πρέπει να έχει ένα bail out (προτιμότερο) ή έστω bail in των χρεών των ΟΤΑ. Αυτό σημαίνει αποζημίωση των τραπεζών μας από τα φορτία της σχετικής απώλειας πίστης, νέο ξεκίνημα και προοπτικές για ένα σημαντικό τμήμα της κρατικής διοίκησης συνάμα με την εισαγωγή ρευστού στην αγορά από την μερική ή ολική ικανοποίηση όσων έχουν λαμβάνειν σχετικά. Την ίδια στιγμή αποδέσμευση της ικανότητας εφαρμογής χειροπιαστής πολιτικής για τόσα «μικρά, όμως φλέγοντα» ζητήματα.
Ποια όμως η σημαίνουσα μεταρρύθμιση; Προφανώς αυτή δεν αναλώνεται στη ρύθμιση των χρεών. Η μέγιστη και ουσιώδης μεταρρύθμιση και συμβολή είναι δυνατό να καταστεί μόνο μία: η οριστική υπαγωγή των θεσμίσεων ΟΤΑ σε κεντρική αξιολόγηση-επίβλεψη και η σύνδεση της χρηματοδότησής τους με την τήρηση, σεβασμό κριτηρίων και κανόνων χρηστής και ορθολογικής διοίκησης (και, φυσικά, ορατών και μετρήσιμων στόχων). Η αλλαγή της καθημερινότητας (παλιομοδίτικο δημοφιλές σύνθημα της προηγούμενη,ς προ χρεοκοπίας, δεκαετίας) συνεπάγεται αλλαγή αντιλήψεων και εξαρτήσεων παρά ευχολόγια και διακηρύξεις αυτοκατάφασης (για τον όρο βλ. το σημαντικότερο σημερινό συγγραφέα μας, το Θανάση Τριαρίδη).
Μπορούμε; Πολύ θα το ήθελα ?κι εσύ αναγνώστρια/στη θα το επιθυμούσες: come altrui piacque («Ως Άλλος θέλησέ το!», από το ‘‘Άσμα του Οδυσσέα’’ στη Θεία Κωμωδία, βλ. και το συγκλονιστικό ομώνυμο κεφάλαιο από τον Πρίμο Λέβι και το Εάν Αυτό Είναι ο Άνθρωπος).