Η αναπόφευκτη αλλαγή της πολιτικής ζωής συνδέεται με την αναγκαιότητα απάντησης στην κρίση. Συνεπώς η νέα προσπάθεια δεν μπορεί να θεωρηθεί μια διαδικασία ξεκομμένη από το τεράστιο αυτό θέμα. Αυτό είναι το κύριο και όχι άλλα, όπως το θέμα της πολιτικής επιβίωσης των διαφόρων πολιτικών προσώπων ή και κομμάτων. Εδώ που φτάσαμε, είναι αυτονόητο ότι πρέπει να μιλούμε για κάτι το πραγματικά νέο, ριζοσπαστικό, αυθεντικό και γνήσιο. Το ποιοί θα το εκφράσουν θα φανεί , οι καιροί απαιτούν τεκμηριωμένες προτάσεις, ενώ οι κρίσεις συνήθως δημιουργούν απρόβλεπτες καταστάσεις.
.
Γι αυτό παρατηρούμε, από τη μια την αμηχανία του πολιτικού, κομματικού συστήματος κι από την άλλη τον πολλαπλασιασμό των κινήσεων και των πρωτοβουλιών εκτός ή εντός του πολιτικού κατεστημένου. Τα εντός του συστήματος σχήματα δεν έχουν νέα πρόταση, απλά προσβλέπουν σε μια αναδιάταξη των δυνάμεων, σε μια ανασύνθεση του σκηνικού, σε μια ανώδυνη μετάλλαξη της κατάστασης με διάφορα επιχειρήματα ή γνωστά θεσμικά όπλα (συγχωνεύσεις κομμάτων, νέα κόμματα κυρίως πρώην Υπουργών, ανώδυνη αναθεώρηση του Συντάγματος, νέος και βολικός για τους υπάρχοντες κομματικούς σχηματισμούς εκλογικός νόμος, κλπ)
.
Οι νέες πρωτοβουλίες δεν έχουν βρει ακόμα τον κοινό βηματισμό που απαιτείται για την πολιτική αξιοπιστία και τη δημιουργία μιας «κρίσιμης και ενεργούς πολιτικά κοινότητας πολιτών». Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν επεξεργάζονται λύσεις, σκέψεις και προτάσεις. Σε αυτό το πλαίσιο και με βάση την έκδηλη κοινωνική ένταση τίθενται πρακτικά ζητήματα πολιτικού σχεδιασμού. Τρεις τάσεις διαφαίνονται μέχρι σήμερα: αυτή της ανασύνθεσης του υπάρχοντος συστήματος με συγχωνεύσεις κομμάτων, αυτή της δημιουργίας νέων κομμάτων από δυσαρεστημένους των υπαρχόντων σχηματισμών και αποστασιοποιημένα στελέχη και αυτή της εμφάνισης νέου πολιτικού πόλου με χαρακτηριστικά της «μετά-κρίσης εποχής».
.
Εχω ήδη τονίσει την ανάγκη δημιουργίας ενός νέου πολιτικού φορέα που θα θέσει ως στόχο την ριζική αλλαγή των δεδομένων στα βασικά πεδία: πολιτική, οικονομία, κοινωνία, σχέσεις με την Ευρώπη. Όλοι οι τομείς πάσχουν και οι αναγκαίες αλλαγές πρέπει να επηρεάσουν τις δημόσιες πολιτικές αλλά και τις αντιλήψεις και τις συμπεριφορές των πολιτών. Χρειάζεται μια Πολιτεία Ανθρωπιάς, μια Δημοκρατία Αξιοπρέπειας, με άφθαρτη ηγεσία και με νέους τρόπους άσκησης της πολιτικής, με παραγωγική οικονομία και κυρίως με αίσθηση της ευθύνης και κοινωνικής προσφοράς. Αυτό το κίνημα πρέπει να εκφράσει την νέα κατάσταση, να δώσει δημιουργική διέξοδο σ τη νέα κοινωνική δυναμική, να εμπνεύσει τους νέους και να δημιουργήσει ελπίδα για τη χώρα.
.
Δεν πρέπει να υποτιμάται το λαϊκό αισθητήριο που σε περιόδους κρίσης δεν πείθεται από τις πολλές συνιστώσες και τις ατέρμονες συζητήσεις. Η δημοκρατία που θα δημιουργηθεί πρέπει να ταυτίζεται με το κράτος δικαίου και να διασφαλίζει την ισορροπία μεταξύ ατομικού και συλλογικού συμφέροντος. Πρέπει επίσης να φροντίσει για την πλαισίωση της οικονομίας, θέτοντας κανόνες. Δημοκρατία και κοινωνία σε μια νέα σχέση, δημοκρατία και οικονομία σε μια νέα σύνθεση (βλ. Γιάννης Τσαμουργκέλης, «Δημοκρατία και Οικονομία», εφημ. ΤΟ ΕΘΝΟΣ της 4ης Σεπτ. 2013 και στο http://www.metarithmisi.gr/el/readText.asp?textID=22048&sw=130.
.
Η επανεκκίνηση για να είναι πειστική δεν μπορεί παρά να είναι δημοκρατική, συνολική και ριζοσπαστική.