Η δολοφονία των δύο παιδιών στο Νέο Ηράκλειο, «παιδιά» ήσαν πρωτίστως και δευτερευόντως μέλη της Χρυσής Αυγής, μας συγκλονίζει.
Ερώτημα, όμως, είναι πόσο μας κλονίζει. Πόσο κλονίζει ή όχι επικίνδυνα στερεότυπα που έχουμε για τη Δημοκρατία. Για την α λα καρτ χρήση των ελευθεριών της. Για την α λα καρτ και όχι συλλήβδην καταδίκη της βίας.
Το ζήσαμε και πρόσφατα, το βιώσαμε και παλιότερα.
Πρόσφατα, με βραδυπορούντα στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στη σύμπηξη αντιφασιστικού μετώπου απέναντι στη Χρυσή Αυγή. Υπό τον φόβο, προφανώς, ότι η βία επί των ημερών μας μπορεί και να μη θεωρηθεί αναπόδραστη εξέλιξη των μνημονίων. Αλλά και με τους κοντόφθαλμους της άλλης πλευράς να ασπάζονται και να διακινούν τη θεωρία των «δύο άκρων».
Για τη σπουδή ηγετικών στελεχών της Χρυσής Αυγής να εκλάβουν ως «χρυσή ευκαιρία» για τον εξαγνισμό τους τον φόνο των δύο παιδιών, δεν χρειάζεται ιδιαίτερος σχολιασμός. Διότι η βία είναι ίδιον της ιδεολογίας τους και, συνεπώς, «η βία των άλλων» το ισοδύναμο αγιοποίησης των δικών τους αποκρουστικών πρακτικών.
Παλαιότερα η δικαιολόγηση της «Δημοκρατίας του αίματος» βρήκε την έκφρασή της στην ανοχή που επιδείχθηκε στην τρομοκρατική οργάνωση «17 Νοέμβρη». Χρειάστηκε χρόνος, και, κυρίως, πολιτική τόλμη για να αναζητήσει η τότε ηγεσία του τόπου τους φυσικούς και ηθικούς αυτουργούς των δολοφονιών στους θυλάκους μιας αλυτρωτικής και παρακμασμένης Αριστεράς. Μέχρι εκείνη την ώρα, όλα ήσαν «μπίζνες» της CIA, της Μοσάντ ή των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών.
Και οι μόνοι που αποπειράθηκαν «μπίζνες» με εκβιασμούς επωνύμων ήταν κάποια χουντικά απομεινάρια και άνθρωποι της νύχτας. Όπως συνέβη με τη δολοφονία του Κωστή Περατικού. Είναι προφανές. Κοντά σαράντα χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στον τόπο μας, το έλλειμμα δημοκρατικής παιδείας παραμένει απειλή. Ασύμμετρη απειλή μάλιστα σε συνθήκες κρίσης, σαν και αυτής που ζούμε σήμερα.
Θα βγάλουμε (θα βγάλουν) τα αναγκαία συμπεράσματα από τον άδικο χαμό του Παύλου, του Μάνου, του Γιώργου; Προσωπικά δεν αισιοδοξώ. Κάθε άλλο παρά αναίτια καθώς εξέλιπε από τη δημόσια ζωή η συνεννόηση ακόμα και για τα αυτονόητα. Θεωρείται κάθε φορά το συνώνυμο της ιδεολογικής προδοσίας. Γι? αυτό και περισσεύει η τυφλή αντιπαράθεση. Και τα «τυφλά» χτυπήματα.