Τελικά, όσο περνάει ο χρόνος, γίνεται ολοένα και πιο φανερό ότι ο κίνδυνος για το μέλλον της χώρας δεν προέρχεται από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Oχι τόσο γιατί η… πολυσυλλεκτική πολιτική που επαγγέλλεται δεν εγκυμονεί κινδύνους πτώχευσης και οικονομικής καταστροφής, αλλά -κυρίως- γιατί δεν φαίνεται ότι οι αντιπολιτευτικές -ακόμα και στην ηγεσία τους- συνιστώσες θα μπορέσουν να συγκροτήσουν κάποτε… κόμμα εξουσίας!

Ο κίνδυνος για το μέλλον μας προέρχεται από τη ραγδαία άνοδο της Χρυσής Αυγής, την αποθράσυνσή της και τον προϊόντα εκφασισμό της καθημερινότητάς μας. Η κοινή γνώμη εμφανίζεται, μέχρι στιγμής, αιφνιδιασμένη αλλά και διχασμένη για τον τρόπο αντιμετώπισης των οπαδών του ναζισμού, πράγμα που αποτυπώνεται ανάγλυφα στις δημόσιες αντιδράσεις που εκδηλώνονται για την ψήφιση του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου, ακόμα και από δημοκρατικούς πολίτες.

Οι αντιρρήσεις επικεντρώνονται σε δύο σημεία: Το πρώτο εκφράζεται από εκείνους που προβάλλουν την ανάγκη ανοχής και ιδεολογικής αντιμετώπισης, φοβούμενοι ότι τα όποια νομικά εμπόδια στη δράση της Χρυσής Αυγής μπορεί να φέρουν τα αντίθετα αποτελέσματα.

Κατά τη γνώμη μου, ματαιοπονούν. Ιδεολογική αντιπαράθεση με ντοπαρισμένους νεοναζιστές δεν νοείται. Η Δημοκρατία έχει αρχές που δεν χωράνε σε κανένα πλαίσιο τακτικής διαπραγμάτευσης.

Ο φασισμός δεν μπορεί να γίνει αποδεκτός ως ιδεολογικό ρεύμα, με το οποίο θα συνδιαλεχθεί η δημοκρατική πολιτεία.

Για να το πω με άλλα λόγια: αναγνωρίζουμε τη ελευθερία καθενός στις προσωπικές του σχέσεις, αλλά δεν θα δείξουμε την παραμικρή ανοχή στην παιδεραστία!

Το δεύτερο σημείο αντιρρήσεων εκφράζεται από όσους υποτιμούν, έστω και άθελά τους, τον ναζιστικό κίνδυνο, με τη θεωρία της εξίσωσης των δύο άκρων. Η σύγκριση που επιχειρείται στη βάση της εξομοίωσης των εγκλημάτων του Χίτλερ με αυτά του Στάλιν δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη σημερινή πραγματικότητα. Αλλο πράγμα, προφανώς, η άμεση και σκληρή αντιμετώπιση της εγκληματικής δραστηριότητας, απ? όπου κι αν προέρχεται και μ? όποιο πρόσχημα κι αν καλύπτεται, και άλλο η αντιμετώπιση μιας εγκληματικής «ιδεολογίας», που κηρύσσει το μίσος σε κάθε διαφορετικότητα, που απειλεί -και όχι μόνο- ανθρώπινες ζωές και εξευτελίζει τους θεσμούς.

Η δημοκρατική ανοχή στον φασισμό εξαντλήθηκε στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Η Γερμανία, που πλήρωσε κι αυτή ακριβά την ανοχή εκείνη, έχει απαγορεύσει με νόμο τη ναζιστική δράση και κάθε αντίστοιχη προπαγάνδα στο έδαφός της. Ας ακολουθήσουμε το παράδειγμά της, πριν είναι και για μας πολύ αργά…