Υπάρχουν ζητήματα δημοκρατίας που δεν λύνονται με τον κανόνα της πλειοψηφίας. Αν τα ανθρώπινα δικαιώματα ήταν ζήτημα πλειοψηφίας, τότε οι εθνικές, θρησκευτικές, σεξουαλικές κ.λπ. μειονότητες θα ήταν τουλάχιστον υπό περιορισμό. Εδώ, η δημοκρατία εξασφαλίζεται από τις διεθνείς συμβάσεις του ΟΗΕ. Αν η επιστήμη ήταν ζήτημα πλειοψηφίας, τότε μέχρι πριν από μερικούς αιώνες η γη θα ήταν επίπεδη. Εδώ, η δημοκρατία εξασφαλίζεται από τη δημοσιοποίηση των επιστημονικών θεωριών, που δίνει στον οποιονδήποτε τη δυνατότητα να τις αντικρούσει, αν μπορεί. Αν η εξειδικευμένη διοίκηση ήταν θέμα πλειοψηφίας και όχι αριστείας, τότε οι διοικητές των τραπεζών, οι διευθυντές επιχειρήσεων, οι στρατιωτικοί ηγέτες κ.ά. θα έπρεπε να εκλέγονται. Το ίδιο ισχύει με τους πρυτάνεις των πανεπιστημίων. Στις προηγμένες χώρες (σε 23 από τα 27 μέλη της Ε.Ε.) συγκροτούνται Συμβούλια Ιδρυμάτων (Σ.Ι.), τα οποία ορίζουν τον πρύτανη ύστερα από ανοιχτές διαδικασίες αξιολόγησης των υποψηφίων. Αυτές εξασφαλίζουν τη δημοκρατία.
Η Αννα Διαμαντοπούλου αυτή τη δημοκρατία προσπάθησε να εισαγάγει και στα ελληνικά ΑΕΙ. Η μεταρρύθμισή της (Ν. 4009) ψηφίστηκε από την τεράστια πλειοψηφία των 255 βουλευτών. Και όμως ηττήθηκε. Η ήττα της πραγματοποιήθηκε με τη μέθοδο του σαλαμιού από κάθε μετέπειτα υπουργό Παιδείας. Μέχρι που ο αριστερός κ. Μπαλτάς εξήγγειλε ότι τα Σ.Ι. φεύγουν, αλλά έφυγε ο ίδιος νωρίτερα. Πιο πονηρός, ο κ. Φίλης δεν καταργεί τα Σ.Ι., αλλά τα απογυμνώνει από την αρμοδιότητα της εκλογής πρυτάνεων. Ανοίγει έτσι την πύλη της ίντριγκας και της αναξιοκρατίας. Πίσω από την ήττα της δημοκρατικής μεταρρύθμισης Διαμαντοπούλου κρύβονται οι δυνάμεις της οικογενειοκρατίας, του κομματισμού, της διασπάθισης δημοσίου χρήματος, των πρυτάνεων που ονειρεύονται βουλευτικές έδρες, των αναξιοκρατικών εκλογών μελών ΔΕΠ και κυρίως του φόβου της αξιολόγησης. Οι δυνάμεις αυτές συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο εναντίον της δημοκρατίας, επικαλούμενοι το «δικαίωμα του εκλέγεσθαι», όπως οι πατριδοκάπηλοι επικαλούνται τον πατριωτισμό.
Είναι μία ακόμη απόδειξη ότι οι μεταρρυθμίσεις και η δημοκρατία δεν εμπεδώνονται με νόμους ή διοικητικές πράξεις σε μια κοινωνία που δεν είναι ώριμη ή που δεν έχει την κουλτούρα να τις υιοθετήσει: ο μεταρρυθμιστής Κεμάλ ηττήθηκε από τη σύζυγο του Ερντογάν που εμφανίζεται με φερετζέ. Στην Ελλάδα, μετά 6 χρόνια κρίσης, δεν καταφέραμε να συμμορφωθούμε στις μεταρρυθμίσεις ενός μνημονίου που θα μας έβγαζε από αυτήν. Οπως είπε ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, είμαστε μια χώρα όπου ο νόμος δεν είναι υποχρεωτικός. Η ίδια η κυβέρνηση παραβιάζει την απόφαση του ΣτΕ για τις αντικειμενικές αξίες. Οι γιατροί δεν δέχονται τη μεταρρύθμιση του πλαστικού χρήματος, διότι βολεύονται στη φοροδιαφυγή. Για τον ίδιο λόγο, η μεταρρύθμιση των ταμειακών μηχανών αντιμετωπίστηκε με τσουνάμι «πειραγμένων» μηχανών. Τα πανεπιστήμια δεν κάνουν τίποτε άλλο από το να εναρμονίζονται με αυτή την πορεία των υπολοίπων θεσμών της ελληνικής κοινωνίας προς τον γκρεμό.