Να πούμε και να δούμε τα πράγματα καθαρά. Σε μια «Δημοκρατία», όταν και μόνο ακούγεται η λέξη «τάγματα εφόδου», σημαίνει ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά στη Δημοκρατία. Όταν η έννομη τάξη δεν αποδίδεται από αυτούς που η Δημοκρατία έχει ορίσει, αλλά από κάποιους αυτόκλητους σωτήρες, κάτι κακό κυοφορείται στη Δημοκρατία.

Όταν ο ορισθείς από τη δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση υπουργός ,αναγκάζεται -μη μπορώντας προφανώς να κάνει τίποτα άλλο- να προχωρήσει σε ηρωικές δηλώσεις του τύπου «δεν θα γίνει ανεκτή η παρουσία ταγμάτων εφόδου», η Δημοκρατία κινδυνεύει.

Θα μου πείτε, ποιος νοιάζεται τώρα για όλα αυτά καταμεσής της κρίσης. Έ, αυτό είναι το πιο χαρακτηριστικό σύμπτωμα μιας κατ’ όνομα Δημοκρατίας που ροκανίζεται σταθερά και μετατρέπεται είτε σε οχλοκρατία είτε σε τυραννία δυτικού -γερμανικού τύπου.

Μέσα σ’ αυτή την επιθετική απάθεια όλα τα άλλα μοιάζουν «φυσιολογικά». Το ότι η Βουλή δεν ερωτάται και δεν αποφασίζει, ότι τα όποια μέτρα περνούν λάθρα μέσω συμφωνιών κάποιων γραφείων, ότι κανείς δεν γνωρίζει ποιος ή ποιοι αποφασίζουν στην πραγματικότητα, ότι το κοινωνικό κράτος μετατρέπεται σε ανάλγητο κράτος, ότι η κοινωνία ισοπεδώνεται με ρυθμίσεις και πρακτικές σοβιετικού τύπου, ότι οι εκλεγμένοι αρχηγοί του κράτους σπεύδουν στα… Σούσα για να δώσουν διαπιστευτήρια, ζητώντας λύπηση και συγχώρεση, ότι οι πολίτες καταρρακωμένοι παύουν να σκέπτονται…