«Η δημοκρατία είναι το χειρότερο πολίτευμα, εκτός από όλα τα άλλα». Αποδίδεται στον Τσόρτσιλ, ο οποίος, όμως, όταν το είπε στη Βουλή το 1947 μάλλον αναφερόταν σε ρήση άλλου, αγνώστου. Αυτά για την ιστορία. Πολλά μπορεί να πει κανείς για τις μέρες που περνάμε. Το μόνο που δεν μπορεί να πει είναι ότι η δημοκρατία στη χώρα μας είναι στα καλύτερά της. Χθες ενημερωθήκαμε ότι το 35,5% των συμπατριωτών μας λέει «ρήξη και έξοδος από το ευρώ».

Πλειοψηφία δεν το λες, αλλά είναι πλέον τεκμηριωμένο ότι το, έως τώρα κεκτημένο, η ένταξη σε μια ένωση δημοκρατικών χωρών μπορεί πλέον να ακυρωθεί με δημοκρατικό τρόπο. Αλλωστε οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ απαντούν: «Μια κακή συμφωνία με μέτρα λιτότητας και παραμονή στο ευρώ: 43,3%» και «Χρεοκοπία και έξοδος από το ευρώ: 45,6%». Φαίνεται, λοιπόν, ότι, αν δεν έχουμε «εφεύρει» ένα από τα «άλλα» πολιτεύματα, τα χειρότερα από τη δημοκρατία, έχουμε μία «άρρωστη» δημοκρατία. Αλλωστε ένα πολίτευμα μπορεί να είναι τόσο καλό ή κακό όσο και οι φορείς του, δηλαδή τα άτομα και οι θεσμοί που το εκπροσωπούν. Αν θεσμοί-πυλώνες της δημοκρατίας είναι η Βουλή και η δικαιοσύνη, τότε σίγουρα ένα προβληματάκι έχουμε. Αν, όμως, ρίξουμε μια ματιά και στα άτομα, η κατάσταση είναι περισσότερο από σοβαρή.

Η κυβέρνηση αποτελείται σε μεγάλο βαθμό από άτομα που πιστεύουν μόνο σε δημοκρατία «ανατολικού» τύπου, του «δημοκρατικού συγκεντρωτισμού» των πρώην Σοβιετικών «Δημοκρατιών». Πολλοί το λένε ανοικτά, άλλοι το υπαινίσσονται ή το ανέχονται. Εκεί σταματά και η συζήτηση περί «δημοκρατικής» διακυβέρνησης. Μένει η… αντιπολίτευση. Ο κ. Σαμαράς αποδεικνύεται μοιραίος έως και ολέθριος ως πολιτικός. Τρεις φορές σημάδεψε την Ιστορία αρνητικά. Οταν έριξε τον Μητσοτάκη το 1993, όταν «καθιέρωσε» τον «αντιμνημονιακό» λόγο τα έτη 2010-2012 και όταν δείλιασε και απέτυχε να βγάλει την Ελλάδα από την κρίση.

Σήμερα η πεισματική «αγκύρωσή» του στην καρέκλα του αρχηγού εμποδίζει την ανανέωση του σημαντικότερου αντιπολιτευτικού κόμματος και διευκολύνει την παραμονή του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία. Τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, με το παρόν και το παρελθόν τους, έχουν να προσφέρουν στην προοπτική εξόδου από την κρίση όσο το πετρέλαιο στη φωτιά, με εξαίρεση το Ποτάμι, που όμως μένει καθηλωμένο στο 6%, καθώς δεν έχει «ρίξει» ρίζες στην κοινωνία. Σήμερα η χώρα μας ετοιμάζεται να «χάσει» την Ευρώπη, δημοκρατικά, επειδή η ίδια η δημοκρατία στη χώρα που τη γέννησε ασθενεί βαρέως.