Ως γνωστόν, οι φαντασιώσεις είναι νοητικές κατασκευές που μπορούν να έχουν οποιοδήποτε σχήμα, δηλαδή να περιέχουν κάθε συνειδητή ή ασύνειδη ιδιότητα που προσδίδει σ’ αυτές το έλλογο υποκείμενο.
Διασταλτικά, σε πολιτικό επίπεδο, τις πιο πολλές φαντασιώσεις παρήγαγε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο και πάντως, σε προεκτάσεις και πέραν του πολιτικού, το ΠΑΣΟΚ. Η ναρκισσιστική προσωπικότητα του χαρισματικού Αρχηγού, χωρούσε πολλά και επέτρεπε πολύ περισσότερα στα πεδία άσκησης πολιτικής. Όλα τελειώνουν κάποτε, οπότε το κραταιό ΠΑΣΟΚ των άπειρων φαντασιώσεων, ενηλικιώθηκε με πάταγο το 2009, αφού δεν το κατάφερε με πιο ομαλό τρόπο την οκταετία Σημίτη. Αύριο, ίσως να μην υπάρχει, όμως ο κυνισμός για την ανάσα της χώρας, που αποφασιστικά επέδειξε τις προηγούμενες μέρες, αναμφίβολα του πιστώνεται.
Η ΔΗΜΑΡ, τηρουμένων των αναλογιών, υπήρξε ένας πόλος συνάθροισης καθορισμένων φαντασιώσεων. Τι φαντάζονταν; Το έπος Μπερλινγκουέρ – Μόρο 35 χρόνια μετά, μιαν εκδοχή Σημιτικής συνέχειας, μιαν αντι-ΣΥΡΙΖΑ εκδοχή του ΣΥΡΙΖΑ, δογματικά στερεότυπα βαφτισμένα ως Ανανεωτική Αριστερά, αντίβαρο σε κάποιο ανύπαρκτο σοβιετικό πρότυπο, ή μήπως την Φιλελεύθερη Σοσιαλδημοκρατία, την οποία όμως ξόρκιζαν και ως προς το επίθετο και ως προς το ουσιαστικό. Τη συλλογική φαντασίωση, συντηρούσε το μειλίχιο προφίλ του Αρχηγού, η ηρεμία του οποίου μπορούσε να σε κάνει να αισθανθείς άλλο απ’ αυτό που ο νους σου και η πολιτική παιδεία σου υποδείκνυαν.
Τελικώς, δι’ ασήμαντον αφορμήν σε σχέση με τις ανάγκες της χώρας, συντελέστηκε η οριστική αποκοπή της ΔΗΜΑΡ από το φαντασιωτικό, με τρόπο αντίστροφο απ’ ό,τι στο ΠΑΣΟΚ. Κι αυτή δεν ξέρω αν θα υπάρξει αύριο, άλλωστε ο ρεαλισμός είναι ζόρικος και με πολλές ευθύνες, πάντως η δικαίωση της ύπαρξής της θα μείνει έωλη, όπως όλες οι συντηρητικές της καθηλώσεις και τα μετέωρα βήματα του πελαργού των περισσότερων αποφάσεών της.
Η ΔΗΜΑΡ μου έδειξε πως δεν ήταν -και τελικά δεν μπορούσε να είναι- αυτό που έχει ανάγκη η κοινωνία, καθώς επίσης και το γιατί ένας νουνεχής πανέμπειρος Αρχηγός, δεν είναι απαραιτήτως και Ηγέτης. Ο στροβιλισμός περί την ακινησία, ο ξύλινος πολιτικός λόγος ενίων επαγγελματικών στελεχών, που αγνοούν και την απλούστερη αλλαγή της πολιτικής, την οποία όμως νυχθημερόν κανάκευαν βολεύοντας ημέτερους, δεν μπορούν να χαράξουν αληθείς μεταρρυθμιστικές πρωτοπορίες εντός του χώρου της κοινωνίας των ιδιωτών.
Κρατούνται πάντως οι στάσεις και οι καταγραφείσες απόψεις στελεχών όπως ο Α. Παπαδόπουλος, ο Σ. Λυκούδης και ολίγοι άλλοι. Κάτι προσπαθούν να πουν και να δείξουν. Εντέλει, το άδοξο τέλος ενός κατά φαντασίαν πειράματος αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών.