Τελικά είναι δύσκολο να αποφύγει κανείς τον Καβάφη. Μήτε ο κ. Καρατζαφέρης τον απέφυγε εξερχόμενος της συσκέψεως των πολιτικών αρχηγών, όταν απήγγειλε, έστω και ατελώς, «έναν στίχο» για το Μεγάλο (Ναι ή) Οχι• κι ας πρόκειται για καβαφικό τρίστιχο, κι ας παράλλαξε ελαφρώς το τελείωμά του. Αλλά μια και ο ίδιος το γύρισε εν συνεχεία στους Μπιτλς, κι εφόσον ο κ. Σαμαράς παραμένει φαν του Ελύτη, μένει να περιμένουμε τι θα μας απαγγείλει ο ΓΑΠ: Ουίτμαν πιθανώς ή Λονγκφέλοου, ή μάλλον το «Αν» του Κίπλινγκ.
Μα το εν λόγω καβαφικό ποίημα έχει κάποιες άγονες ασάφειες νοήματος γι’ αυτό και «δεν είναι τέλειο», καταπώς θα το έλεγε ο Γ. Π. Σαββίδης – ενώ ο Ποιητής έχει γράψει ένα άλλο, αριστουργηματικό, κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της Τρόικας (τα πλάγια στοιχεία δικά μου), αφού προνοεί ακόμη και για τις σοβούσες περικοπές μισθών, συντάξεων και άλλων δημόσιων δαπανών:
«Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία / δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία, / και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός, / ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός / να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή. // Ομως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία / είναι που κάμνουνε μια ιστορία / μεγάλη κάθε πράγμα οι Aναμορφωταί / αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ / δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι, / για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν, / κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν, / με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής. // Εχουνε και μια κλίσι στες θυσίες./ Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη• / η κατοχή σας είν’ επισφαλής: / η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Aποικίες. / Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή, / κι από την άλληνα την συναφή, / κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική• / είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει; / σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη. // Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε, / βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε• / πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς. // Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, / κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, / απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία, / να δούμε τι απομένει πια, μετά / τόση δεινότητα χειρουργική.- // Ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός. / Να μη βιαζόμεθα• είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία. / Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια. / Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Aποικία. / Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια; / Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός. («Εν μεγάλη Eλληνική αποικία, 200 π.X.»)
Η κύρια διαφορά της σημερινής συγκυρίας από εκείνην που παρουσιάζει ο Ποιητής έγκειται στο ότι τα τωρινά δεν είναι «πρόωρα μέτρα», παρά μάλλον στερνά μέτρα και ημίμετρα για το κιβούρι του ημιθανούς μικρομεσαίου, μισθωτού και συνταξιούχου. Καιρός όμως να περάσουμε στο κύριο θέμα, τη ΔΗΜΑΡ, που η ραγδαία άνοδος των ποσοστών της έχει αρχίσει να γίνεται έως και εκνευριστική: οργισμένοι πασόκοι, ήπιοι αντι-πασόκοι, ρεφορμιστές αριστεροί έως και απροσανατόλιστοι ή απολίτικοι αντι-τροϊκανοί προτίθενται να μπουν υπό την αιγίδα του κ. Κουβέλη, σύμφωνα με τις πρόσφατες δημοσκοπήσεις, και έτσι να αναβαπτισθούν ως συνεπείς αγωνιστές και προοδευτικοί. Ανάμεσα σ’ αυτούς συγκαταλέγεται ασφαλώς και ο γράφων, ο οποίος σε όλη την μεταπολίτευση υποστήριζε την ανανεωτική Αριστερά – εκτός από τις δύο φορές που ψήφισε Σημίτη (και αν εκείνος ο «άχαρος» ξαναηγούνταν τώρα, πάλι Ναι θα του ξανάλεγε).
Οφείλει η ΔΗΜΑΡ και ο πρόεδρός της να το αντέξουν το μεγάλο ποσοστό διότι η Αριστερά ναι μεν θ’ αλλοιωθεί από την εισέλευση – ή την πρόσκαιρη στάθμευση, έστω – των χιλιάδων νέων υποστηρικτών και ψηφοφόρων, και ναι μεν θα μοιάσει με κολυμπήθρα του Σιλωάμ και σαν ψιλο-ΠαΣόΚ του 1974, μα πρέπει ν’ αδράξει την ευκαιρία για να μπει στο παιχνίδι της εξουσίας με τη φόρα που της προσδίδει η φορά των μνημονιακών πραγμάτων. Στη ΔΗΜΑΡ χρειάζεται να προστεθούν πολλές χιλιάδες ψήφοι• οι ενστάσεις για την πολιτική ποιότητα αυτών των επείσακτων ψήφων είναι μικροαστική παρωνυχίς που χρήζει μετεκλογικής επεξεργασίας από τα κομματικά επιτελεία.
Ο κ. Κουβέλης μοιάζει να τα καταφέρνει: ως ερασιτέχνης αλιεύς, έδειξε ότι ξέρει να περιμένει. Στρογγυλοποιός στις θέσεις και καθωσπρεπικός στις απαντήσεις του, δείχνει πάντως στις αιχμηρές στιγμές των συνεντεύξεών του στα ΜΜΕ ότι είναι ρεαλιστής πολιτικός που γνωρίζει να κρατηθεί στο χείλος της φλυαρίας. Μπορεί να μη διαθέτει την αψάδα του κυρίου Τσίπρα και να υστερεί στην προσέλκυση κάποιων έξαλλων νιάτων, αλλά ξεροψημένος και συνεπής αριστερός καθώς είναι κέκτηται την πολιτική εμπειρία για να οδηγήσει το κόμμα του στις εκλογές συμψηφίζοντας τα μεγαλύτερα δυνατά κέρδη (από το ΠαΣόκ) με τις μικρότερες (προς ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ) απώλειες. Ολα προεξοφλούν ότι μόνον προεκλογική γκάφα ολκής θα μπορούσε να ανακόψει την φόρα της ΔΗΜΑΡ.
«Και τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός».
Ο Μίμης Σουλιώτης είναι ποιητής και διδάσκει λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας