Στα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν υπήρχε η έννοια της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Δεν κορόιδευαν, δεν υποκρίνονταν, δεν ισχυρίζονταν ότι υπήρχε χώρος αυτονομίας για τη δικαστική εξουσία. Η Δικαιοσύνη ήταν σε διατεταγμένη υπηρεσία. Υπηρετούσε το γενικό καλό -άλλως το δημόσιο συμφέρον- όπως το όριζαν άλλοτε το συντεχνιακό φασιστικό κράτος ή οι στρατιωτικές δικτατορίες και άλλοτε το παλλαϊκό κράτος και οι λαϊκές δημοκρατίες. Στις φιλελεύθερες δημοκρατίες η ανεξαρτησία της δικαιοσύνης ήταν συνταγματικά κατοχυρωμένη. Αυτό εκ των πραγμάτων εξασφάλιζε μια χαραμάδα για την ανεξαρτησία της δικαστικής εξουσίας. Από όπου ακόμα και στη μετεμφυλιακή Ελλάδα μπορούσε να περάσει ένας Δελαπόρτας ή ένας Σαρτζετάκης (αγνοήστε προς στιγμήν τη δεύτερη περίοδό του, την προεδρική) χωρίς να ξεχνάμε ότι τα κλειδιά της πόρτας τα κρατούσε ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κωνσταντίνος Κόλιας, καθόλου τυχαία πρώτος πρωθυπουργός της χούντας.
Στην Αμερική η χαραμάδα αυτή έκλεινε ερμητικά όταν το απαιτούσε το «εθνικό συμφέρον» και η μάχη κατά του κομμουνισμού. Καλό το Σύνταγμα και η ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, αλλά για καιρούς ομαλούς, ίσως για τους Ελβετούς και τους Σουηδούς, όχι για χώρες πρώτης γραμμής. Μετα το 1989 υπήρξε η αίσθηση ότι η Δημοκρατία εδραιώνεται, και από κοντά η δίδυμη αδελφή της, η Δικαιοσύνη. Και πράγματι έγιναν βήματα, κυρίως σε αυτές που αποκαλούμε «ώριμες δημοκρατίες». Συμπληρωματικοί θεσμοί , ανεξάρτητες αρχές, ήρθαν να ενισχύσουν τα δικαιώματα του πολίτη και να ελέγξουν την εκτελεστική εξουσία. Σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι οδήγησαν αυτή την πορεία. Τα τελευταία χρόνια με την κρίση και το Μεταναστευτικό, η Δημοκρατία και κατ’ επέκταση η όποια ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης κινδυνεύει.
Και δεν μιλάμε για χώρες όπως η Ρωσία ή η Τουρκία, που από την Δημοκρατία κράτησαν μόνο το κέλυφος των εκλογών. Αναφερόμαστε σε χώρες της ΕΕ όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία, που επανασυνδέονται με πρακτικές του χειρότερου παρελθόντος τους, όχι μόνο -όπως νομίζουν ορισμένοι- της κομμουνιστικής περιόδου. Για την Ελλάδα θα θυμάστε ότι κάποιοι λέγαμε για τις συνέπειες της τερατογένεσης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και τις εντοπίζαμε περισσότερο και από την οικονομία στο πεδίο της Δημοκρατίας. Δεν είχε ακόμα φανεί σε όλη του την έκταση ο ρόλος του τρίτου αφανούς εταίρου, του οποίου το ένα πόδι είναι στην κυβέρνηση και το άλλο βάζει τρικλοποδιές στο εσωτερικό της ΝΔ. Είμαστε στη φάση εκείνη όπου εξελίσσεται μια χοντροκομμένη προσπάθεια ελέγχου πυλώνων της Δημοκρατίας, της τρίτης και της «τέταρτης» εξουσίας. Και για να ελέγξουν τον Τύπο και ευρύτερα την ενημέρωση, για να διασώσουν το παράλληλο τραπεζικό σύστημα δικής τους εμπνεύσεως και Αττικής εφαρμογής και για να εκφοβίσουν όσους θέλουν να παραμερίσουν, επιδίδονται σε παιγνίδια και ωμές παρεμβάσεις στον εξαιρετικά ευαίσθητο τομέα της Δικαιοσύνης. Ο κ. Παρασκευόπουλος ασχολείται με την εξεύρεση χώρου για τη δίκη της Χρυσής Αυγής. Και ο κ. Παπαγγελόπουλος με όλα τα άλλα.