Σε μια συνάντηση που οργανώθηκε στην Αθήνα από το «Δίκτυο» της Άννας Διαμαντοπούλου, την εποχή ακόμα που ο Πέντρο Σάντσεζ δεν είχε ακόμα επανεκλεγεί στην ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο σημερινός Ισπανός πρωθυπουργός είχε ξεκαθαρίσει απολύτως την πολιτική του πρόταση. Η Ισπανία χρειαζόταν μια κεντροαριστερή διακυβέρνηση συνεργασίας του Σοσιαλιστικού Κόμματος και των Podemos.

Με αυτή την γραμμή κινήθηκε αναλαβάνοντας τα ηνία του PSOE και με αυτή την προοπτική επιδίωξε να κυβερνήσει τη χώρα του, οδηγώντας την σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις. Ο Πάμπλο Ιγκλέσιας δεν είχε την ίδια γνώμη. Ο ιδεοληπτικός σύντροφος του Αλέξη Τσίπρα, πιστεύοντας μάλλον ότι θα ερχόταν και η δική του ώρα για την κατάληψη της εξουσίας, απέρριψε όλες τις σχετικές προτάσεις συγκυβέρνησης στη βάση κοινού προγράμματος. Το χθεσινό δυσμενές γι’ αυτούς εκλογικό αποτέλεσμα αποτέλεσε τον επίσημο ενταφιασμό των σχεδίων και των δύο κεντροαριστερών ηγετών.

Αν οι πολιτικές επιπτώσεις των εκλογών περιοριζόντουσαν στη μείωση της δύναμης των δύο κομμάτων, τότε και οι συνέπειες θα τα αφορούσαν αποκλειστικά. Δεν είναι έτσι δυστυχώς. Η θεαματική άνοδος του ακροδεξιού VOX και η ανάδειξή του σε τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη – κάτι μας θυμίζει αυτό – στη χώρα που βίωσε τη 40χρονη φασιστική δικτατορία του Φράνκο είναι η τραγική συνέπεια της αδυναμίας να κυβερνηθεί η χώρα σε συνδυασμό και με τις αποσχιστικές κινητοποιήσεις στην Καταλονία. Τα συγχαρητήρια μηνύματα Λεπέν και Σαλβίνι είναι χαρακτηριστικά.

Οι Podemos δήλωσαν, μετά το αποτέλεσμα, έτοιμοι να συνεργαστούν με το Σοσιαλιστικό Κόμμα – μόνο που τώρα δεν φτάνουν – και ο Σάντσεζ κάλεσε όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου σε συζητήσεις προκειμένου να βρεθεί λύση στο πολιτικό αδιέξοδο. Ας ελπίσουμε ότι η δημοκρατική – ευρωπαϊκή Ισπανία θα κυβερνηθεί επιτέλους, φράζοντας την πορεία των νοσταλγών του Φρανκισμού.