Η επικεφαλίδα αθροίστηκε από τον τίτλο του έξοχου βιβλίου του Λ. Παδούρα κι από μια λησμονημένη λέξη, που προσπαθούσε τα παλιότερα χρόνια να δώσει υπόσταση σε συνηθισμένους αδιάφορους ανασχηματισμούς.
Η τελευταία ανασύνθεση του Υπουργικού Συμβουλίου ανέδειξε για χιλιοστή φορά την υπερβάλλουσα ατομική ιδιοτέλεια ως την κύρια συνδετήρια φέρουσα δοκό της παρούσης εξουσίας . Μόνο που η ιδιοτέλεια των προσώπων – που διαφέρει από την φιλοδοξία – άθροισε πόντους στην μεζούρα του εθνικολαϊκισμού , κάνοντάς τον σε συμβολικό επίπεδο προσώπων ακριβή μικρογραφία των περονιστικών ή τσαβικών ή νικαραγουανών προδιαγραφών. Ως γνωστόν εκεί η κυρίαρχη ιδεολογία, που συμπυκνώνεται στις οργανωτικές συνθέσεις των μηχανισμών εξουσίας αντλείται από κομμουνιστογενείς συνιστώσες, από χριστιανικές κοινότητες, από εθνικιστές, από ανθρώπους με παλιότερη βορειοαμερικανική κουλτούρα την οποία για τις ανάγκες τους εγκατέλειψαν. Ακόμα – κυρίως στους Περονιστές λόγω γειτνιάσεως με τους μεταπολεμικούς χρόνους –και λάιτ φασιστές, αν σκεφτεί κανείς πως οι τόποι της Λατ.Αμερικής υπήρξαν ο σωτήριος τόπος αναζωογόνησης των φασιστών φυγάδων της Ευρώπης. Άλλωστε αυτές οι εκφάνσεις άλλοτε εντός κοινοβουλευτισμού, άλλοτε εκτός είχαν, έχουν τις ρίζες στις θεωρίες των facio του Μουσολίνι, κυρίως στους Θεσμούς της Δικαιοσύνης και των δυσδιάκριτων ορίων της διακρίσεως των εξουσιών. Ήταν, είναι όλα τα πάντα …συνεπώς τίποτα, παρά συγκεντρωτικοί ευέλικτοι μηχανισμοί εξουσίας αφελών λαϊκισμών και μηδενικών αιτιολογήσεων.
Προχτές ένα τέτοιο πολιτικό ακαθόριστο όλον σχηματίστηκε εμπλουτίζοντας το υπάρχον πολιτικό υβρίδιο με ανθρώπους , που ως πριν λίγο καιρό αντιπάλευαν και αίφνης χωρίς επαρκή εξήγηση ομογενοποιήθηκαν στην νέα ψεύτικη ιδέα.
Η παλιά γραμματέας του ΠΑΣΟΚ, προερχόμενη από τα πιο καθηλωμένα τμήματα του κόμματός της διαχρονικώς και εκ του ασφαλούς ανακάλυψε στο όνομα μιας υποτιθέμενης νέας αντιδεξιάς τον νέο της άχρωμο ρόλο, ασφαλώς και πάντοτε κρατικοαξιωματουχικό χωρίς τα συνήθη στάδια της εξέλιξης δια μέσου της φιλεργατικότητας του επιτηδεύματος του κάθε ανθρώπου.
Η θρησκευόμενη – αληθώς ή ψευδώς – λαλίστατη εκπρόσωπος της λαϊκής πολιτικής συντήρησης, των βαριών κενών λόγων, κατέληξε πως δεν υπάρχουν πολιτικοί διαχωρισμοί ειδικώς δε αν προστεθεί η νέα ιδέα της όποιας διεθεύτησης του Μακεδονικού την οποία ως προχτές εγκαλούσε ως εθνική μειοδοσία.
Η κυρία των γραμμάτων , που μετά βίας ακουμπούσε την εποχή του Σημίτη και την πολύ τελευταία περίοδο του Ανδρέα μην τυχόν και μολυνθεί από την ΠΑΣΟΚΙΚΗ λαίλαπα, αναλαμβάνει να οδηγήσει την χώρα στον φάρο της Πολιτισμικής Δημοκρατίας..Ω, Θεέ μου κομπασμοί της δεκάρας όταν δεν ελέγχεις πηγές και απροσεξίες πεθαίνοντας τον Κ. Γαβρά. Αν κι εδώ που τα λέμε , για ποια προοίμια πολιτισμού μπορούμε να μιλήσουμε όταν η θέσμια διακυβέρνηση , ως πριν 10 ημέρες κούναγε το δάχτυλο στις σκιές των λειψάνων των 98 νεκρών με τον πλέον αισχυντηλό τρόπο.
Ποια διδαχή προς την απελπισμένη και κοπιώσα νέα φουρνιά ανθρώπων δίνει η υπουργοποίηση ενός νέου ανθρώπου, μηδενικών ουσιαστικών προσόντων παρά το πτυχίο του ΠΑΜΑΚ , χωρίς καν την απόδειξη ενός πηγαίου πολιτικού ταλέντου και μιας κάποιας πνευματικότητας; Και μάλιστα σε ένα Υπουργείο που από ετών κοστίζει χωρίς να προσφέρει, υπολείπεται δε σε κύρος και αρμοδιότητες ακόμα και του Δήμου Ευόσμου.
Στα τρία ετούτα παραδείγματα, μα και στην πολιτικάντικη στελέχωση της Προστασίας του Πολίτη, εμφανίζεται κρυστάλλινη μα όχι αθώα η διαφάνεια του – πολιτικού – χρόνου, που επιστρέφει στα δυσμενέστερα προηγούμενα σημεία καμπής του πολιτικαντισμού, της κατάργησης αξιακών θεωρημάτων και της εξάρτησης από την εξουσία , ως δείγμα αναγνωρίσεως ….από την κάθε εξουσία , ετούτη ή την άλλη ή την πιο παλιά. Μόνο που τώρα όλο αυτό γίνεται συγκροτημένα ώστε να παιχτούν τα ρέστα ενός μεταΠερονικού κόμματος εν συστάσει, που θα υπερβαίνει – το κάνει ήδη – τον αριστεροδεξιό εθνολαϊκισμό.
Κοιτώντας την φωτογραφία του Υπουργικού Συμβουλίου δεν βλέπεις μιαν όποια κυβέρνηση καλή ή κακή, βλέπεις ιδιοτελείς και άμορφους ιδεολογικά συσσωματωμένους ανθρώπους, να αγκαλιάζουν το περιστύλιο της Βουλής .Ακροδεξιούς παλιάς κοπής, νεοδεξιούς διαχρονικότητας, κατά περίπτωση μεταρρυθμιστές του κέντρου του Εγώ τους, ευτελείς πολιτευτές που ζουν στο δικό τους εθελούσιο – όμως – Κωσταλέξι. Βλέπεις την Οικουμενική του επιχειρούμενου ελληνικού Περονισμού με άρωμα του Τσαβισμού και με ελαστικότητες πολιτικών συνειδήσεων, που ακουμπούν άλλοτε στον Πούτιν, άλλοτε στον Τράμπ, άλλοτε κατ΄ανάγκη και τελευταία στην σειρά στην ΕΕ, εσχάτως δε και στην Παναγία την Παντοχαρά σαν και κάποτε που έταζαν στον Υιό της τον Σωτήρα, το Τάμα…
Είμαστε εδώ, λίγοι ή πολλοί χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς αυταπάτες καθώς πίσω από την όποια ομορφιά της κυβερνητικής Μέδουσας είναι ο έρπων αφανισμός. Και η θέση μας απέναντι είναι εκ προοιμίου σκληρή. Για την ώρα πάντως θα συνεχίσουμε να ακούμε βαθυστόχαστους διδάκτορες της Πολιτικής Επιστήμης να βαφτίζουν τον καθ΄ημάς νέο Περονισμό ως Κεντρο /Σ.Δημοκρατία ωσότου δώσουμε την κανονική απάντηση του κανονικού αστικοδημοκρατικού εκλεκτικισμού είτε από την μεριά του παραδοσιακού αστισμού, είτε από την μεριά του αστικού δημοκρατικού πραγματισμού.
ΥΓ… Βλέπετε η διαφάνεια του χρόνου είναι καθρέφτης δύο επιφανειών , του παρελθόντος και του μέλλοντος…