Στο Ζάππειο τα φώτα έπεσαν στην άδεια καρέκλα του Τσίπρα. Λίγοι ασχολήθηκαν με την καρέκλα που πήρε μαζί του ο Κουβέλης στην «ανειλημμένη υποχρέωση» που τον κράτησε μακριά. Και ως προς τον Τσίπρα ήταν αναμενόμενη η στάση του. Οχι μόνο γιατί το κακέκτυπο του Ανδρέα Παπανδρέου έπρεπε να μιμηθεί το πρωτότυπο αλλά και γιατί αυτή είναι η ισορροπία τρόμου στο εσωτερικό ενός κόμματος που ένα κομμάτι του βλέπει την ΕΕ με τα μάτια του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑΣ και του Αλαβάνου, ενώ ταυτοχρόνως φαντασιώνεται με τη δραχμή.
Η απουσία όμως του Κουβέλη έχει για έναν κόσμο τεράστια συμβολική και πρακτική σημασία. Σηματοδοτεί τη διάρρηξη των τελευταίων δεσμών της ΔΗΜΑΡ με τα Αγια των Αγίων της ανανεωτικής Αριστεράς δηλαδή τον ευρωπαϊσμό. Οταν το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ ζούσαν στον αστερισμό τού «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», η ανανεωτική Αριστερά μόνη στην έρημο ετοίμαζε το έδαφος για τη στροφή στις συνειδήσεις των πολιτών που αναγνώριζαν τον εαυτό τους στον ευρύ κεντροαριστερό χώρο. Ακολούθησε η ανομολόγητη στροφή του Ανδρέα Παπανδρέου και η συντεταγμένη πορεία του Σημίτη προς την ΟΝΕ. Η χώρα απέκτησε τη χειρολαβή για να κρατηθεί όρθια στην κρίση.
Και ενώ το τριτοκοσμικό και αρχικά αντιευρωπαϊκό ΠΑΣΟΚ βασανιστικά άλλαζε δέρμα, αντίστροφη ήταν η πορεία των ποικίλων επιγόνων της Ανανεωτικής Αριστεράς. Μέσα από διαδοχικές πολιτικές επιμειξίες χάθηκε το καθαρό πολιτικό στίγμα, ότι το ευρωπαϊκό κεκτημένο ήταν αδιαπραγμάτευτο. Εγκαταλείφθηκε η θέση αρχής ότι η απάντηση στην κρίση την εποχή της παγκοσμιοποίησης θέλει περισσότερη Ευρώπη και όχι επικίνδυνες αναδιπλώσεις στα διαμπερή πλέον όρια του εθνικού κράτους.
Η απουσία Κουβέλη από το Ζάππειο δένει με την τοποθέτησή του ότι «το διακύβευμα των ευρωεκλογών δεν είναι η θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη αλλά η αντιμετώπιση της κρίσης». Λες και είναι δύο ανεξάρτητες παράμετροι, λες και η ανεργία, το μεταναστευτικό, τα προβλήματα του τραπεζικού συστήματος και όλα όσα μας βασανίζουν μπορούν να επιλυθούν με κάποια μεγαλοφυή πολιτική εντός των συνόρων. Το ότι κινδυνεύει αυτή καθαυτή η χειρολαβή, η αγκύρωση της χώρας στην ευρωζώνη και κατ? επέκταση στην ΕΕ, δεν τον απασχολεί. Οσο ήταν στην κυβέρνηση τα προβλήματα ήταν πιεστικά και αλληλένδετα με την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Το ότι αυτός έφυγε δεν σημαίνει ότι άλλαξε η φύση των προβλημάτων. Απλώς ο ίδιος με γοργά βήματα αλλάζει στρατόπεδο. Αυτό σηματοδοτεί με τον πιο εμφαντικό τρόπο η απουσία του από το Ζάππειο.