Μπορεί η Ελλάδα να είναι βυθισμένη στην πιο βαθιά μεταπολιτευτική κρίση, οι κεκτημένες παθογένειες ωστόσο που την οδήγησαν σ’ αυτήν δεν λένε να υποχωρήσουν. Η συζήτηση για τη ΔΕΗ που επανήλθε στη Βουλή αυτές τις μέρες είναι ενδεικτική της νοοτροπίας με την οποία αντιμετωπίζεται ο στρατηγικός σχεδιασμός της ενεργειακής πολιτικής της χώρας.

Ένας σχεδιασμός που δεν υπήρξε ουσιαστικά ποτέ αφού οι προτεραιότητες των διαφόρων κυβερνήσεων είναι προσανατολισμένες πελατειακά και μόνον.

Επί δεκαετίες ολόκληρες, κάθε πρόταση για εξορθολογισμό και εξυγίανση της ΔΕΗ θεωρείται ξεπούλημα από την εκάστοτε αντιπολίτευση με αποτέλεσμα την συνεχή απαξίωση της εταιρείας που βρίσκεται σήμερα στη χειρότερη στιγμή της. Κάθε νέα πρόταση, με αποκορύφωμα την τελευταία, είναι χειρότερη από την απορριφθείσα από τον διακομματικό κρατισμό προηγούμενη. Η σταδιακή και ομαλή απομάκρυνση από τον λιγνίτη και η ανάπτυξη και αξιοποίηση όλων των μορφών ενέργειας που αποτελεί το ζητούμενο μιας σύγχρονης ενεργειακής πολιτικής αναβάλλεται συνεχώς.

Είναι μαθηματικά βέβαιο ότι με αυτή την τακτική ούτε η χώρα εκσυγχρονίζεται ενεργειακά, ούτε και τα δικαιώματα των εργαζομένων κατοχυρώνονται από μια εταιρεία που έχει καταντήσει σκιά του εαυτού της.