Το ζητούμενο σήμερα για τη ΔΕΗ δεν είναι να αυξήσει τις παροχές προς τους εργαζόμενους της, να επαναφέρει προνόμια σε συνδικαλιστές και να κάνει προσλήψεις  ( αν δεν υπάρχει πραγματική ανάγκη) με σκοπό να συμβάλλει στην αντιμετώπιση της ανεργίας.

Όποιες δυνατότητες έχει η ΔΕΗ πρέπει να αξιοποιηθούν α) για την υποστήριξη των συμπολιτών μας που ζουν σε καθεστώς απόλυτης φτώχειας και γενικότερα την ενίσχυση του κοινωνικού τιμολογίου β) για τη συνέχιση της λήψης μέτρων μείωσης της  τιμής του παρεχόμενου ρεύματος προς τις παραγωγικές  μικρομεσαίες επιχειρήσεις ώστε αυτές  να μειώσουν το κόστος τους και να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους. Έτσι θα κρατηθούν υπάρχουσες θέσεις και θα δημιουργηθούν νέες θέσεις  εργασίας στον ιδιωτικό τομέα. Αντίθετα θα είναι παθογόνος η επαναφορά με οποιοδήποτε τρόπο και πρόσχημα της λογικής των πελατειακών προσλήψεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα.

Το δικαίωμα των συλλογικών συμβάσεων πρέπει να είναι απαράβατο. Οι συμβάσεις όμως σε επιχειρήσεις που συμμετέχει το κράτος κρίνονται υπό την οπτική του δημοσίου συμφέροντος. Είναι αναγκαίο να αφεθεί πίσω η εποχή που το δημόσιο συμφέρον ταυτιζόταν με το συμφέρον των εργαζομένων αυτών των επιχειρήσεων.

Οι συλλογικές συμβάσεις στον ιδιωτικό τομέα είναι αυτές που πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο παρεμβάσεων ώστε να υπάρξει αποκατάσταση ρυθμίσεων (όπως η επεκτασιμότητα και η μετενέργεια) που υποστηρίζουν τους εργαζόμενους στην άνιση σχέση στην αγορά εργασίας. Ταυτόχρονα είναι  αναγκαίες νομοθετικές ρυθμίσεις  που θα λειτουργήσουν υποβοηθητικά στο συνδικαλιστικό κίνημα ώστε αυτό να εκφράζει όχι μόνο ή κυρίως ευνοημένα στρώματα της προ κρίσης εποχής,  αλλά και τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, συμπεριλαμβανομένων των πιο αδύναμων εξ αυτών δηλαδή τους άνεργους, τους μετανάστες και  τους ευέλικτα εργαζόμενους.