Χθες ήταν η μέρα της νίκης, της χαράς και των πανηγυρισμών.
Εμείς, εδω στη Δράμα, σηκώσαμε για λίγο χαρούμενα το βλέμμα διαπιστώνοντας ξανά οτι υπάρχει ελπίδα, οτι η επίμονη δουλειά και η γνώση κερδίζει πάντα και κλέψαμε λίγη απο την ατομική επιτυχία της Άννας Κορακάκη. Τονωτική ένεση πως η προσπάθεια και μόνο είναι δυνατόν να σε φέρει στο πιο ψηλό σκαλί.

Σήμερα είναι η ώρα της αποτίμησης. Γιατί δεν είχε την υποστήριξη της πολιτείας η μικρή άριστη, γιατί οι εικόνες μαρτυρούν ένα άθλιο σκοπευτήριο για προπόνηση, γιατί δεν ήταν μαζί της όλοι οι ιδιωτικοί φορεις για να τη στηρίξουν;

Είναι ερωτήματα αυτά αληθινά στην σημερινή Ελλάδα;
Η πολιτεία δεν ήταν δίπλα της γιατί αδυνατεί να είναι. Γιατι η πολιτεία αδυνατεί γενικώς. Το σκοπευτήριο-προπονητήριο δεν είχε καμία σχεδον φροντίδα γιατί δεν υπάρχουν τα χρήματα. Γιατί και αν υπήρχαν λίγα, προτεραιότητα θα ήταν εκείνα τα αθλήματα που συμμετέχουν μαζικά οι πολίτες ή τα σχολεία που δεν έχουν θέρμανση ή το νοσοκομείο που παλεύει να κρατηθεί στα πόδια του και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό. Οι ιδιωτικοί φορείς έχουν λίγα αποθέματα για να φτάσουν να σκεφτούν να «επενδύσουν» στην Άννα της μέχρι χθες άγνωστης σκοποβολής.

Η σημερινή χώρα έχει ελάχιστες δυνάμεις. Η σημερινή ακριτική πόλη της Δράμας έχει ακόμα λιγότερες. Θέλοντας να διωξω μακριά απο μένα κάθε δικαιολογία για τη σημερινή μιζέρια μας, σκέφτομαι πως ευτυχώς δεν είχαμε ένα υπερσύγχρονο σκοπευτήριο στη Δράμα της παρακμής, της μετανάστευσης και της ατέλειωτης ανεργίας. Σκεφτείτε πόσο παράλογο και πόσο άδικο θα ήταν.

Ευτυχώς έχουμε την ευκαιρία τώρα να φτιάξουμε ένα, που θα γεμίζει παιδιά που έχουν ήδη γεμίσει χρυσή ελπίδα.
Ευχαριστούμε #korakaki, ευχαριστούμε #Rio2016