Ο Ζορζ Κλεμανσό, ο μυστακοφόρος φιλέλλην της Τρίτης Γαλλικής Δημοκρατίας, έλεγε ότι υπάρχουν δύο άχρηστα όργανα. Το ένα είναι ο ανδρικός προστάτης, άχρηστος πλην όμως ενίοτε βασανιστικός και επικίνδυνος, και το άλλο ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος δεν έχει καν το προνόμιο να αποδειχθεί επικίνδυνος ή να ταλαιπωρήσει. Είναι απλώς άχρηστος. Ως πολίτης της Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας θα μπορούσα να εμπλουτίσω τη συλλογή των αχρήστων οργάνων με διάφορους θεσμούς και θεσμοφόρους αξιωματούχους ή απλούς υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος, ανάμεσα στους οποίους πάγια και περίοπτη θέση, θα συμφωνήσετε μαζί μου, κατέχει ο εκάστοτε υπουργός Παιδείας. Νομίζω ότι τα αποτελέσματα των απειράριθμων εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που συνοδεύουν την ένδοξη ιστορία της Μεταπολίτευσης επιβεβαιώνουν του λόγου το αληθές – το οποίο εξάλλου δεν το αρνούνται ούτε όσοι έχουν την τιμή και το θάρρος να αναλάβουν το καθήκον. Ο κ. Λοβέρδος, ο οποίος διεκδικεί επαξίως τον ρόλο της drama queen της πολιτικής μας τάξης, με το ύφος του ανθρώπου που αίρει τα δεινά του κόσμου στις στιβαρές του ωμοπλάτες, προχθές το εδήλωσε καθαρά: «Δεν μπορώ να κάνω τίποτε για να ανοίξει το ΕΜΠ και να μη χαθεί το εξάμηνο». Στη συνέχεια βέβαια φρόντισε ο ίδιος να διαψεύσει τον εαυτό του, αφού την επομένη κιόλας άνοιξαν οι πύλες του ιστορικού ιδρύματος -όπως καλείται το Πολυτεχνείο εκ παραδόσεως- και η ίδια η κρίση δεν κράτησε παρά μόνον δύο εβδομάδες. Ουδεμία σχέση με την κρίση που ταλάνισε το ΕΚΠΑ για τρεις ολόκληρους μήνες φέτος τον χειμώνα.
Ο κ. Λοβέρδος είναι παιδί της Μεταπολίτευσης και επειδή η Μεταπολίτευση υπήρξε συλλήβδην ΠΑΣΟΚ, ο κ. Λοβέρδος είναι παιδί του ΠΑΣΟΚ. Μόλις ανέλαβε το υπουργείο, φρόντισε να τσακωθεί με τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος στη Μεταπολίτευση μάθαινε την αλφαβήτα για τον αριθμό των διαθεσιμοτήτων, των απολύσεων, της κινητικότητας και τη σημασία πολλών άλλων λέξεων. Αφού δημιούργησε τις αγωνιστικές προϋποθέσεις συμπαράστασης στους διοικητικούς -η μεγάλη τέχνη του ιδρυτή του ελληνικού σοσιαλισμού ήταν ότι μπορούσε να πείθει ως αντιπολιτευόμενος του ίδιου του τού εαυτού- αναγκάστηκε να υποχωρήσει στις επιταγές της τρόικας. Και να φτάσει στο σημείο να δηλώσει ως γνήσιος υπουργός Παιδείας ότι δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε παραπάνω για την επίλυση του προβλήματος. Κοινώς, ότι είναι άχρηστος. Ετσι, σηκώνοντας τα χέρια ψηλά, έκλεισε για δεύτερη φορά το πονηρό του ματάκι προς τους καταληψίες, οι οποίοι προφανώς το έπιασαν το υπονοούμενο και μετά την παρέμβαση της συγκλήτου, ελαφρώς ΠΑΣΟΚ κι αυτή, αποφάσισαν να ανοίξουν τις πύλες. Το εξάμηνο σώθηκε, σε αντίθεση με το εργαστήριο των γεωφυσικών, το οποίο βρέθηκε κατεστραμμένο.
Ο χειρισμός και η διάρκεια της κρίσης δεν έχει καμία σχέση με αυτήν που ταλαιπώρησε επί τρίμηνο το ΕΚΠΑ φέτος τον χειμώνα. Διότι εκεί πρωταγωνίστησαν δύο χαρακτήρες της δημόσιας ζωής, ο κ. Αρβανιτόπουλος στον ρόλο του υπουργού και ο κ. Πελεγρίνης στον ρόλο της ζωής του, οι οποίοι δεν είχαν περάσει από τη Μεγάλη του Γένους Σχολή, τη σχολή του ΠΑΣΟΚ. Και δεν έμαθαν ποτέ το βασικό πολιτικό θεώρημα: τις κρίσεις τις δημιουργείς ο ίδιος για να μπορέσεις να τις λύσεις. Εν τη αφελεία τους, και ο ένας και ο άλλος πίστεψαν στη χρησιμότητα του ρόλου τους. Και η μεν χρησιμότητα του κ. Πελεγρίνη είναι παγκοίνως γνωστή ως «τραγική», πάνω στο σανίδι. Η δε του κ. Αρβανιτόπουλου αποκαλύπτεται στις λεπτομέρειες. Να, για παράδειγμα, στα βιβλία που στάλθηκαν στα σχολεία τυλιγμένα σε αφίσες του κ. Μαρινάκη και του κ. Μώραλη. Είναι προφανές ότι ο άνθρωπος έκανε ό,τι περνάει από το χέρι του για να φανεί χρήσιμος σε κάτι.