«Η χούντα ήταν επανάσταση». Το είπε ο βουλευτής Πιερίας της Νέας Δημοκρατίας, Δημήτρης Χριστογιάννης, βάζοντας και αυτός το λιθαράκι του στη σταδιακή διολίσθηση της κυβερνητικής παράταξης σε ένα διευρυμένο «δίκτυο 21», το διαβόητο εθνικιστικό think tank της δεκαετίας του ’90. Είχε προηγηθεί η απαίτηση της Ν.Δ. να δηλώσει άμεσα ο ηγέτης της αντιπολίτευσης, Αλέξης Τσίπρας, τα θρησκευτικά του φρονήματα και, ει δυνατόν, να υπογράψει και σχετική δήλωση. Αλλά και η κραυγαλέα τοποθέτηση του στελέχους του εθνικιστικού «δικτύου 21», καθηγητή Διεθνών Σχέσεων του Παντείου, Χριστόδουλου Γιαλουρίδη στη διοίκηση του Ελληνικού Ιδρύματος Πολιτισμού. Την ίδια στιγμή στο Antinews του έτερου πρωτεργάτη του «21», Φαήλου Κρανιδιώτη , η πατρίδα αναγράφεται πάντα με «π» κεφαλαίο, οι γαλανόλευκες κυματίζουν αφειδώς, οι τουρκικές απειλές καραδοκούν να αφανίσουν τον ελληνισμό.
Παράλληλα, ο ίδιος ο κ. Κρανιδιώτης αποκηρύσσει στα άρθρα του συλλήβδην όσους επιχαίρουν με τις μειώσεις μισθών στις ένοπλες δυνάμεις ως «Ιεχωβάδες του διεθνισμού, αστράτευτες νούλες ή βετεράνους της Γκομενοφυλακής του Κολωνακίου, που έδωσαν γενναίες μάχες με εσπρέσο και καπουτσίνο στα τραπεζοκαθίσματα της γνωστής πλατείας». Σημειωτέον, όπως πληροφορηθήκαμε χθες, η ανάκληση των μειώσεων από το ΣτΕ και η αναδρομική ισχύς της απόφασης θα στοιχίσει στη χώρα μισό δισ. ευρώ. Αλλά δεν πειράζει, πληρώνει ο χουβαρντάς κ. Κρανιδιώτης.
Μάλιστα. «Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια». Αυτή η στρατηγική με έμβλημα το εθνόσημο έχει επιλεγεί από το Μαξίμου ως μέσο συσπείρωσης της δεξιάς παράταξης, αναχαίτισης της Χρυσής Αυγής και αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ. Παρ’ όλα αυτά, η ευρωπαϊκή εμπειρία δείχνει ότι σε περιπτώσεις δεξιάς αναδίπλωσης των συντηρητικών κεντροδεξιών παρατάξεων, κερδισμένοι βγαίνουν οι ακραιφνείς εθνικιστές, ακροδεξιοί και νεοναζιστές. The real thing, όχι οι φθηνές απομιμήσεις.
Μέσα σε αυτό το κλίμα πόλωσης Ν.Δ.-ΣΥΡΙΖΑ, θα έπρεπε αβίαστα να αρθρώνεται το αίτημα για έναν τρίτο πόλο, τη συστέγαση σοσιαλδημοκρατίας και κοινωνικά ευαίσθητου φιλελεύθερου Κέντρου. Η σύγκλιση θα μπορούσε να επιτευχθεί σε κάποιες αδρές προγραμματικές γραμμές: μία συμφωνία για εθνική ανασυγκρότηση και αναπτυξιακή έξοδο από το Μνημόνιο, έμφαση στην απασχόληση, διοικητική μεταρρύθμιση χωρίς νέες απολύσεις, καταπολέμηση της διαφθοράς, ενίσχυση του κράτους δικαίου, διάλυση των πελατειακών σχέσεων, επέκταση των κοινωνικών δικαιωμάτων και μέτρα στήριξης των αδύναμων στρωμάτων, που βρίσκονται στα όρια της εξαθλίωσης λόγω της παρατεταμένης λιτότητας. Αυτό όμως θα συνέβαινε σε μία χώρα με κουλτούρα συναινέσεων, όχι εδώ. Στην Ελλάδα, «εκ μέρους του ΠΑΣΟΚ μιλάει μόνο το ΠΑΣΟΚ».