Ενας από τους βασικούς λόγους που η Ελλάδα κατέρρευσε ουσιαστικά στον οικονομικό τομέα και παρήκμασε γενικότερα είναι ότι πορεύθηκε από τότε που ιδρύθηκε το ελληνικό κράτος με συνεχείς διευθετήσεις. Ετσι δημιουργήθηκε το απίστευτο πλέγμα των στρεβλώσεων από το οποίο δεν μπορεί να ξεμπλέξει, με αυτόν τον τρόπο «κτίστηκε» ένα κράτος αναποτελεσματικό έως ανίκανο, γι’ αυτό επικράτησε από άκρου εις άκρον η γραφειοκρατία, για τον ίδιο λόγο η ασυδοσία και η ατιμωρησία έγιναν τρόπος ζωής και έτσι εμπεδώθηκαν οι προσδοκίες δίχως πραγματικό αντίκρισμα, μαζί με τις αντίστοιχες νοοτροπίες που τις τρέφουν, αλλά και τρέφονται από αυτές. Το χειρότερο, πάνω στις ίδιες ράγες συνεχίζει να πορεύεται η χώρα.
Με τον όρο «διευθετήσεις» δεν εννοούνται οι συμβιβασμοί. Αυτούς δεν τους γνωρίζει η χώρα, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για συμβιβασμούς με την πραγματικότητα ή ανάμεσα σε πολιτικές παρατάξεις. Εννοούνται όλες εκείνες οι ρυθμίσεις που συνεχώς και αενάως γίνονται προκειμένου κάποιοι να δικαιωθούν, άλλοι να απαλλαγούν, τρίτοι να εξαιρεθούν, μερικοί να προχωρήσουν παρά τις χαμηλές επιδόσεις τους, αρκετοί να πάρουν παράταση και γενικά διάφοροι να βολευτούν. Γι’ αυτό άλλωστε οι νόμοι που ψηφίζονται στη Βουλή δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαροι και σχεδόν πάντα χρειάζονται ερμηνευτικές εγκυκλίους. Ακόμη και τότε, όμως, είτε δίνουν το δικαίωμα στα εκτελεστικά όργανα να τους εφαρμόσουν κατά το δοκούν είτε τα εκτελεστικά όργανα θεωρούν ότι έχουν αυτό το δικαίωμα εκ γενετής.
Και κάτι ακόμη. Μόνιμα σχεδόν οι ρυθμίσεις, δηλαδή οι «διευθετήσεις», αφορούν αυτούς που για ποικίλους λόγους δεν ανταποκρίνονται στις υποχρεώσεις τους, αυθαιρετούν, περνούν κάτω από τον πήχυ ή ξεπερνούν τα όρια, παραπλανούν, αδιαφορούν για τις προθεσμίες, εκμεταλλεύονται περιστάσεις, πιέζουν με κάθε τρόπο ή απλώς παρανομούν. Κάθε τόσο γίνονται συζητήσεις και αναζητούνται λύσεις για τους καημένους που καταπάτησαν γη του Δημοσίου, έκτισαν αυθαίρετα, θέλουν παρατάσεις για την υποβολή των φορολογικών δηλώσεων, περιμένουν περαιώσεις, δεν επιθυμούν (και κρύβονται πίσω από εκείνους που όντως δεν μπορούν) να πληρώσουν τα δάνειά τους, παραβιάζουν τους κανόνες οδικής κυκλοφορίας, δεν περνούν τα μαθήματά τους στο σχολείο και στο πανεπιστήμιο, ζητούν εξαιρέσεις και ειδική μεταχείριση, απαιτούν εύνοια, προβάλλουν δυσκολίες, δικαιολογούν παρανομίες, απαιτούν κάλυψη.
Σε όλους τους παραπάνω το κράτος έσπευδε και σπεύδει να προσφέρει τη θαλπωρή του, καθώς ο δημόσιος διάλογος κυριαρχείται από τα προβλήματά τους και η ελληνική πολιτική τάξη ποτέ δεν κατάλαβε τι σημαίνουν οι έννοιες του «κράτους δικαίου», της «έννομης τάξης», της «ισότητας των πολιτών απέναντι στο νόμο», της «αξιολόγησης» και της «αξιοκρατίας». Με αυτόν τον τρόπο φτάσαμε στα αδιέξοδα και συνεχίζουμε ακάθεκτοι, νομίζοντας ότι οι συνεχείς διευθετήσεις μαζί με τις αναβολές και τις παρατάσεις προσφέρουν λύσεις. Κάθε άλλο.