Αν το κριτήριο για μια σωστή ή επιζήμια πολιτική είναι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων της πλειοψηφίας του λαού κι όχι η εξυπηρέτηση ενός κόμματος ή μιας ιδεολογικής, θρησκευτικής ή οπαδικής κατεύθυνσης, τότε τίθενται τα ακόλουθα ερωτήματα:

Συμφέρει τον ελληνικό λαό να είναι κλειστές οι τράπεζες, να κάθονται στις ουρές ηλικιωμένοι άνθρωποι, να παρεμποδίζονται όλες οι οικονομικές δραστηριότητες, να υπάρχει άμεσος κίνδυνος μη καταβολής μισθών και συντάξεων, να κινδυνεύουν με κλείσιμο κι άλλες επιχειρήσεις και να έχουμε αύξηση του αριθμού των ανέργων;

Τον συμφέρει να υπονομεύεται η μεγαλύτερη οικονομική δραστηριότητα στη χώρα, ο τουρισμός;

Τον συμφέρει να κλονίζεται η δημοκρατία και η ενότητά του, όταν ξαφνικά τον καλούν  ν’αποφασίσει εντός μιας εβδομάδας για το μέλλον του πολλών χρόνων κι όταν τον διχάζουν λέγοντάς του, πως αν ψηφίσει α είναι πατριώτης κι αν β προδότης;

Τον συμφέρει να έχει μια πολιτική ηγεσία που άλλοτε συνειδητά κι άλλοτε ασυνείδητα, του μιλά επανειλημμένα για παροχές και συσχετισμούς δυνάμεων, που απλά δεν υπάρχουν και που τον διαβεβαιώνει και τον διαβεβαίωσε ήδη ψευδώς, πως δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο;

Στην πολιτική όπως και στη ζωή είναι εύκολο, να κρύβεις τις δικές σου αδυναμίες και τα δικά σου λάθη πίσω από την ανεπάρκεια των συνανθρώπων σου ή των πραγματικών ή φανταστικών αντιπάλων σου.

Η χώρα κι ο λαός καίγονται και το κόμμα κι ο πρωθυπουργός χτενίζονται.

Αν η πολιτική της κυβέρνησης είναι προς όφελος της πλειοψηφίας του λαού, αν είναι προοδευτική, δημοκρατική, αντιστασιακή, αριστερή, συγκροτημένη, τότε εγώ είμαι γερμανοτσολιάς.

Ο κύριος Σόιμπλε και οι συνοδοιπόροι του πράγματι θέλουν, να ρίξουν την κυβέρνηση και να αποβάλλουν την Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση.  Γι’ αυτό και χάρηκαν με την εξαγγελία του δημοψηφίσματος.  Μόνο που εμένα ο καημός μου και υποθέτω και της πλειοψηφίας των Ελλήνων κι Ελληνίδων δεν είναι,το τι κάνει ή τι θέλει ο κ. Σόιμπλε.  Αλλά το τι έκανε και κάνει και το τι θέλει η ελληνική κυβέρνηση.  Θέλει να υπηρετήσει το λαό ή να υπηρετήσει το κόμμα και τη μακροημέρευσή της, συμπλέοντας στην πράξη με τους χειρότερους εχθρούς της χώρας.

Το ΟΧΙ σε αυτή την καρικατούρα της δημοκρατίας δεν είναι ΟΧΙ αντίστασης του ελληνικού λαού, αλλά όχι στην αμφισβήτηση της κυβέρνησης και των τραγικών της επιλογών.  Είναι στην πραγματικότητα ΝΑΙ στη διεθνή απομόνωση της Ελλάδας, στη επιδείνωση των όρων ζωής μας, στη διάσωση του πρωθυπουργού, του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.

Το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα είναι ΟΧΙ αντίστασης στην κομματική αυτοαναπαραγωγή, στη φαντασιοπληξία, στην εξυπηρέτηση ατομικών πολιτικών και υπαρξιακών συμφερόντων.  Είναι ΟΧΙ στην αερολογία, στη δημαγωγία, στη διάσπαση, στη δημοκρατική εκτροπή.  Είναι ΟΧΙ σε όλο αυτό το πολιτισμικό ντελίριο της κονόμας, της κομπίνας, του ατομισμού, της κάθετης διαφωνίας και της οριζόντιας απαραξίας, της αυτονόμησης του πολιτικού από το κοινωνικό συμφέρον, που έφερε δεκαετίες τώρα τη χώρα στα σημερινά της χάλια.  Δεν ευθύνονται γι’ αυτά μόνο όσοι κυβέρνησαν τα περασμένα χρόνια, αλλά κι όσοι αντιπολιτεύονταν κάνοντας την πάπια.  Γι’ αυτό κι ερχόμενοι σήμερα στην εξουσία τα κάνανε μαντάρα.

Ας είναι το ΝΑΙ στο δημοψήφισμα ή κι ανεξάρτητα από αυτό η σημερινή ζοφερή περίοδος, η απαρχή μιας κοπιαστικής αλλά περισσότερο αναγκαίας παρά ποτέ πορείας αναγέννησης της χώρας.  Με τις προϋποθέσεις και τις απαιτήσεις της έχουμε όλοι μας, παλιοί και νέοι, ν’ αναμετρηθούμε κι όχι με τα πίτουρα.  Και σε αυτή την μεγάλη πορεία δεν αποκλείεται και δεν περισσεύει κανείς.  Η διάσωση και η διαιώνιση της χώρας είναι το μεγάλο στοίχημα κι όχι η διάσωση και η διαιώνιση του οιουδήποτε περιχαρακωμένου  πολιτικού σχηματισμού.