Το ότι ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς και του μεταρρυθμιστικού κέντρου είναι σήμερα αποδυναμωμένος και κατακερματισμένος είναι κάτι παραπάνω από προφανές. Όποιος όμως νομίζει ότι αυτό θα συνεχιστεί εις το διηνεκές κάνει λάθος. Ο κόσμος της Δημοκρατικής Παράταξης υπάρχει και έχει μια διπλή έγνοια: Πώς θα σωθεί η χώρα και πώς θα ανασυγκροτηθεί ο χώρος. Με αυτή όμως τη σειρά, η οποία καθορίζει και τις πολιτικές προτεραιότητες.

Ο κίνδυνος για τη χώρα δεν είναι μόνο υπαρκτός, είναι παρών. Η ζημιά που έχει προκύψει είναι δεδομένη και πολυεπίπεδη, δεν περιορίζεται στην οικονομία. Ακόμα και αν είχε βάση η τεχνητή αισιοδοξία για συμφωνία που δημιούργησε προχθές η κυβέρνηση (αισιοδοξία η οποία εξανεμίστηκε στη μακρινή Ρίγα, εγείροντας σοβαρά ερωτηματικά όχι μόνο για τη σοβαρότητα της κυβέρνησης, αλλά και για τη δυνατότητα πρόσληψης των πραγμάτων από μέρους της), τα προβλήματα θα παρέμεναν ενώ είναι βέβαιο ότι θα δοκιμαζόταν η κυβερνητική πλειοψηφία και η συνοχή του ΣΥΡΙΖΑ. Και αυτό γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αντί να προετοιμάζει στροφή και συμβιβασμό ερωτοτροπεί με τη ρήξη και καλλιεργεί κλίμα σύγκρουσης με το οποίο θα βρεθεί αντιμέτωπη αν προχωρήσει στον επώδυνο συμβιβασμό.
Σε κάθε περίπτωση εμείς οφείλουμε να παίρνουμε τα μέτρα μας για το χειρότερο σενάριο.

Αν δεν το κάνουμε και λειτουργούμε με τη βεβαιότητα της στροφής τους την τελευταία στιγμή, μπορεί να μας πιάσουν με τις πυτζάμες και να οδηγηθούμε απροετοίμαστοι σε κάλπες. Και αν οι κάλπες είναι για Δημοψήφισμα, εκ των πραγμάτων θα συγκροτηθεί ένα πλατύ μέτωπο απόρριψης των επιλογών της συγκυβέρνησης. Γι’ αυτό και θεωρώ περισσότερο πιθανή την προσφυγή σε εθνικές εκλογές. Σε αυτή την περίπτωση μία μόνο αποτελεσματική απάντηση υπάρχει: η συγκρότηση Μετώπου Λογικής των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων της χώρας. Πρακτικά η συγκρότηση εξ υπαρχής ενός ενιαίου σχήματος (με τίτλο π.χ. Μένουμε Ευρώπη) που θα διεκδικήσει την πρώτη θέση και το bonus των 50 εδρών, θα κρατήσει τη χώρα στην Ε.Ε. και το ευρώ και θα αποτρέψει την καταστροφή. Όταν βγούμε από την κρίση αναβιώνουν εντός του δημοκρατικού πλαισίου οι διαφορές κεντροδεξιάς-κεντροαριστεράς κ.λπ., λύνουμε τις διαφορές μας με το παλιό πολιτικό σύστημα και άλλα πολλά χρήσιμα αλλά όχι της παρούσης. Το σπίτι μας έχει πιάσει φωτιά και χρειαζόμαστε όλες χωρίς εξαίρεση τις πυροσβεστικές δυνάμεις. Για λόγους κυρίως πολιτικούς (αλλά ίσως και νομικούς) αρχιπύραρχος δεν θα είναι ούτε ο Σαμαράς ούτε ο Βενιζέλος ούτε ο Θεοδωράκης, αλλά μαζί με πολλούς άλλους θα στηρίξουν το εγχείρημα με τη συμμετοχή τους. Ποιος θα ηγηθεί; Έχουμε τουλάχιστον δέκα προσωπικότητες κύρους και γενικής αποδοχής. Και οι δέκα είναι καλύτεροι από τον Τσίπρα και τον Καμμένο. Σε τελευταία ανάλυση υπάρχει και η λύση της συλλογικής ηγεσίας.

Ακούω ενστάσεις. Αλλά να συνοδεύονται παρακαλώ από εναλλακτική πρόταση. Και εναλλακτική πρόταση δεν είναι ο κατακερματισμός και η αυτόνομη κάθοδος. Είναι συνταγή νέας ήττας για τη ΝΔ. Σε όσους δε στον χώρο του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού αρνούνται αυτήν την προοπτική συνένωσης δυνάμεων, μπορώ μετά βεβαιότητος να προβλέψω ότι θα δουν ένα σοβαρό τμήμα των δυνάμεών τους να καταλήγει στην κάλπη της Ν.Δ. Είναι συνταγή συντριβής τους. Η μόνη σοβαρή πολιτική ένσταση που έχω ακούσει είναι ότι έτσι νομιμοποιείται ο διχασμός, η μετωπική σύγκρουση και ότι έτσι οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ θα συσπειρωθούν. Φοβάμαι ότι δεν μπορούμε να το αποφύγουμε. Και ούτε πρέπει. Ο διχασμός είναι δυστυχώς παρών, τον επιβάλλουν καθημερινά στη Βουλή, στις Σκουριές, στην κοινωνία. Υλοποιούν το «ή εμείς ή αυτοί». Οφείλουμε να αντιστρέψουμε το δίλημμα, δεν μπορούμε απλώς να το αποφύγουμε. Όλα τα παραπάνω σημαίνουν ότι αποδεχόμαστε το γεγονός ότι οπωσδήποτε η χώρα θα οδηγηθεί στις κάλπες; Όχι βέβαια. Αλλά για να απομακρυνθεί αυτή η εκδοχή και να εξαναγκαστούν στην αναγκαία και επώδυνη στροφή, καλό είναι να γνωρίζουν ότι το ενδεχόμενο να ηττηθούν είναι το πιο πιθανό.

Πάμε τώρα από τη χώρα στον χώρο μας. Έχω εξηγήσει τους λόγους για τους οποίους πίστευα ότι το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ είχε νόημα αν μπορούσε να πάρει μία και μόνο απόφαση: να δρομολογήσει τον οδικό χάρτη προς το ιδρυτικό Συνέδριο της Παράταξης μέσα στο 2015. Τώρα πιστεύω ότι το Συνέδριο του ΠΑΣΟΚ δεν έχει νόημα να γίνει στην κορύφωση της κρίσης μέσα στον Μάιο. Είτε στρίψει η κυβέρνηση είτε επιλέξει τη ρήξη, η κατάσταση θα είναι εκρηκτική. Ουδείς θα ενδιαφερθεί, το Συνέδριο εκ των πραγμάτων θα γίνει για ένα πουκάμισο αδειανό. Ακόμα λιγότερο -για ένα φανελάκι- θα είναι η διεκδίκηση της Προεδρίας του ΠΑΣΟΚ. Πόσο μάλλον όταν το καθημαγμένο ΠΑΣΟΚ σήκωσε το βάρος της αντιπολίτευσης και ο Βενιζέλος εξέφρασε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο όχι μόνο εμάς αλλά και ευρύτερο ακροατήριο. Σε βαθμό που άνθρωποι που αγαπούν να τον μισούν, να ζητάνε επιτακτικά αυτή την κρίσιμη στιγμή να μείνει στη θέση του. Τι να κάνουμε; Ό,τι κάνουν ώριμοι άνθρωποι και ώριμα πολιτικά υποκείμενα: συνεννοούνται. Το σύνολο του πολιτικού προσωπικού του ΠΑΣΟΚ – Δημοκρατική Παράταξη συμφωνεί σε ένα χρονοδιάγραμμα που θα καταλήξει στο ιδρυτικό Συνέδριο της Παράταξης, στον νέο φορέα. Η απόφαση επικυρώνεται από μια Συνδιάσκεψη, η οποία παράλληλα εγκρίνει και την πολιτική που θα ακολουθήσουμε μπροστά στις κρίσιμες εξελίξεις του Μαϊου και του Ιουνίου. Αμέσως συγκροτείται μια πλατιά πολιτική και οργανωτική Επιτροπή από δυνάμεις, κινήσεις, πρόσωπα που θα ανοίξει τη συζήτηση για όλα τα θέματα (ιδεολογικά, προγραμματικά, οργανωτικά) και θα έχει την αποκλειστική ευθύνη ώστε να φτάσουμε στο τέλος του 2015 στο ιδρυτικό Συνέδριο του νέου φορέα. Εκεί και από διαδικασία πανελλαδικής εκλογής με ανοικτό μητρώο θα εκλεγεί ο/η επικεφαλής του νέου σχήματος. Όποιος/α εκλεγεί θα έχει τη στήριξη όλων μας και θα αναλάβει την υποχρέωση να λειτουργεί συλλογικά όπως αρμόζει σε ένα σύγχρονο κόμμα του χώρου μας. Ακούω και επί αυτού ενστάσεις. Αλλά και εδώ παρακαλώ να συνοδεύονται από εναλλακτική πρόταση που θα κρατάει τον χώρο ενωμένο, μάχιμο στη συγκυρία και ανοικτό στο μέλλον.